penny wise-pound foolish

Koningsdag »

woensdag 17 augustus 2009

Ik moet naar de kapper, zegt Josch.

Josch woont in London met zijn vrouw Jenna en beide kinderen Jana en Jody. Het gezin houdt van alliteratie of beginrijm wat naamgeving betreft.
Al sinds de tijd dat ze in New York woonden schrijf ik verhalen over hun leven, maar Josch heeft nog in geen van de verhalen gefigureerd.
Wanneer schrijf je eens over mij, vraagt hij.
De reden waarom Josch niet in de verhalen voorkomt is, dat hij de goeiigheid zelve is en over goedheid is het moeilijk verhalen schrijven. Er moet toch minimaal iets misgaan in een verhaal. Daarbij wil Josch graag heroïsch geportretteerd en herinnerd worden zoals grote mannen waarna vliegvelden en musea vernoemd worden.
Ik zou wel willen dat een vliegveld naar mij vernoemd wordt, zegt Josch.
Josch is bankier. In de advocatenwereld heb je advocaten en strafpleiters. Ook in de bankwereld heb je bankiers en bankiers, Josch is geen strafpleiter, en alhoewel hij met carnaval in streepjesboevenpak verkleed liep is hij eerder het type kinderrechter.

Ik moet naar de kapper, zegt Josch.
Vond al dat je een Elvis Presley kuif had, zeg ik.
Ben drie weken geleden nog geweest, maar het is een goedkope kapper. Het is de goedkoopste kapper van de buurt, zegt Josch.
En omdat hij zo goedkoop is, knipt hij elke keer maar een klein stukje, vraag ik.
Josch antwoordt niet meteen.
Je gaat dit nu niet op je blog zetten, zegt hij. Of toch wel, mijmert hij, je schrijft nooit over mij...

Het is zondag. Jana, Josch en de kinderen zijn naar het park geweest. Het is al laat, als Josch nog naar de kapper wil, moet hij haasten. Jenna wil nog boodschappen doen en ook dat moet voor vijf uur.
That’s not our bus, zegt Jenna als Josch ongeduldig de eerste bus neemt die aankomt bij de halte.
Josch zegt niks en stapt in de bus. Jenna volgt. Josch heeft de kinderwagen met Jody, Jenna de three-year old Jana.
The four J’s.

Ik ga naast Josch zitten. Hij is moe en stil.
Final stop, zegt hij tegen Jenna en hij stapt uit.
Het is nog een flink stuk lopen naar huis.
Het is niet de final stop, zegt Jenna tegen Josch, maar hij is al uit de bus gestapt.
Als de bus wegrijdt begint Josch te rennen.
Wat een haast om bij de kapper te komen, zeg ik.
Hij heeft zijn portemonnee verloren in de bus, zegt Jenna, hij probeert bij de volgende halte te zijn voordat de bus er is.
Het was toch de final stop, zeg ik.
Nee hoor, zegt Jenna.
We lopen richting volgende halte, maar Josch is er niet.
We lopen richting final stop om te kijken of de bus er nog staat op het eind van de route.
Geen bus.

mannentas

Dan gaan we maar naar huis, zegt Jenna.
Daddy is gonna be a little sad, zegt Jenna tegen haar dochter, he lost his wallet.
Is daddy sad, vraagt Jenna, why?
Why did he lost his wallet?
Jana zit in de why-fase en vuurt een reeks why-vragen om haar moeder af pivoterend rond de vraag hoe het heeft kunnen gebeuren dat haar vader zijn portemonnee verliest.
You are gonna make me regret I told you, zegt Jenna na de tiende vraag naar de gemoedstoestand van haar vader en zijn verloren portemonnee.

Thuis aangekomen rent Jana naar haar vader. 
Daddy, daddy, did you find your wallet?
Aan daddy’s gezicht te zien, is dat niet het geval.
Hij belt met de bank en blokkeert zijn pasjes. Volgens de informatielijn van de busdienst is de chauffeur naar de busgarage gereden en is die garage inmiddels gesloten.
Maar Josch geeft niet op, hij loopt terug naar het eindpunt van de buslijn en vindt een chauffeur die naar de garage wil bellen; de portemonnee is gevonden.

Jana zegt, kom dan gaan wij boodschappen doen. Ze zet de kinderen in de kinderwagen en loopt richting supermarkt. Na vijf minuten lopen moet Jana plassen. Josch loopt ons tegemoet vanaf de bushalte.
Dan loop jij met pappa mee terug, zegt Jana. Ze vraagt met haar ogen of ik ook met haar dochter terug naar huis wil lopen.

Daddy, daddy are you sad, vraagt Jana.
Daddy, daddy can I help you?
Daddy, daddy can I make you feel better?
Daddy, daddy tommy is goin to the store to buy you a special desert to make you feel better.

Josh neemt een taxi naar de busgarage.
Jana komt terug uit de winkel en maakt zalm met frietjes.
Hij belt, hij heeft zijn portemonnee terug en alles zit er nog in.
Hij neemt een taxi terug naar huis. 
Van de 40 pond vindersloon en de taxi-kosten had Josch naar een dure kapper kunnen gaan.
Of een mannentas kunnen kopen, zegt Jenna.

Na de frietjes en zalm, het toetje.
Het make-Josch-feel-better-toetje.
Mag ik het tot morgen bewaren, vraagt Josch. Ik voel me niet goed, ik heb hoofdpijn.
En daar zitten we dan aan het toetje.
Het was niet eens lekker, zegt Jenna, en al die calorieën.

Josch is niet meer naar de kapper geweest dat weekend, maar hij heeft wel het blog gehaald.

anna

standing in queue for Leonardo da Vinci...

« carnaval in Maastricht | no picture please | standing in queue Leonardo da Vinci »

Here I am on a cold dark morning, standing outside a gallery waiting to get admission to one of the greatest artists ever lived. But why? Why are we standing here, I ask the professor, why are people willing to go through this ordeal just to see a few pictures? It is fame, the professor says. They want to see Leonardo because he is famous; if you are famous people are interested in you.

My neighbour next in line in the queue waiting to get admission to Leonardo da Vinci, painter at the Court of Milan, turns out to be a professor from Gothenburg. It is Bengt Holmén, the 82-year-old numismatist, a retired professor, who studies history through coins and is who is still an active member of the Historical Society of Gothenburg.

A numismatist, he is a numismatist that I learn from a Londoner also waiting in line. He looks like a professor don’t you think, he remarks about my five hour conversation partner, the professor Holmén. Did you just arrive, I ask the Londoner. No, no, he says, I was here at 5 too, but I thought we would get a number and come back later. This is so badly organised, he grumbles. At ten the doors will open. Do not count on it, he says, this is Britain. May be the guards are drinking coffee somewhere in the building saying; just leave them wait. He looks as if he is extremely cold and he says he is. His face is all red and his nose more so. I did not dress for a five hours wait he explains. I thought I could get my number and come back at ten. He is waiting for his friend who promised to bring coffee and the benumbed man cannot think of anything else than coffee. It is a quarter to ten. You have still time to get a coffee, I say, but the man does not dare to take the risk. You will be inside when I come back and then they will tell me there are no tickets left and you will not be there to vouch for me standing in line all that time. Yes, I tease him; if they ask me I will say I have never seen this man before.

What are you two laughing about, the professor asks. Lisa from Italy arrives. She wants to enter the Gallery as my companion. She joined the queue at a quarter past eight. I know I was way too late, she apologizes. She was standing at the back of the line and the wardens tell her she has no chance of obtaining a ticket, but now she is coming in with us. Lisa has bought coffee and banana cake. I give my cup of coffee to the man who did not dress for the cold. He is so thankful, he calls us his rescuing angels. We form a little team, the professor, the cold Londoner his friend who finally arrived without the promised coffee - Lisa and I. Partners in crime...

                           the professor...

Rosebud is the online research diary of Anna No Picture: master Arts and Sciences, Artistic Research 2012

anna

standing in queue for Leonardo da Vinci...

« standing in queue | no picture please | Leonardo da Vinci »

 

It is dark, it is cold, it is early in the morning. I leave my hotel around 4.45 and arrive at the National Gallery at 5.15. There are I guess about 15 to 20 people earlier than me. From the beginning there is a split in the group. Around ten people look like they have spent the night in front of the Gallery. They have chairs, blankets and have put a lot of newspapers on the ground to keep warm, but they look very cold in spite of the blankets they have covered themselves under. They act hostile to the newcomers including me, as if arriving at 5 o’clock is a too lazy effort to deserve a ticket. Relatively fresh the second group – in the beginning – just stand, leaning against the wall and try to find a place to get a cup of coffee and to stay warm.

Two men are standing next to me. I say hi to them but they are not so much into talking. Basically they seem to be very tired and very cold. They are nice though. Because we are packed so tight in the row, I keep bumping into them, trying to find the most comfortable way to lean against the wall for the five-hour wait. Sorry, I keep saying, but they can laugh about it. Those are my quiet neighbours on the right.

On the left a man in a black overcoat, a red scarf and a grey baseball has arrived, an elderly man, white long hair is showing underneath his baseball hat - but that I can only see a few hours later when the sun sets. It is Bengt Holmén, a 82-year-old numismatist - the study of history through coins - who is still an active member of the Historical Society of Gothenburg. He lectures about Leonardo da Vinci and he asks me if I’m interested in his lecture. Without waiting for my answer professor Holmén starts his talk.

Here I am on a cold dark morning, standing outside a gallery waiting to get admission to one of the greatest artist ever lived. But why? Why are we standing here, I ask the professor, why are people willing going through this ordeal just to see a few pictures? It is fame, the professor says. They want to see Leonardo because he is famous; if you are famous people are interested in you…

Rosebud is the online research diary of Anna No Picture: master Arts and Sciences, Artistic Research 2012

anna

Leonardo da Vinci, Painter at the Court of Milan, National Gallery London

« standing in queue | no picture please | Madonna Litta »

 

It is dark, it is cold, Trafalgar Square is deserted, no sign of the cheerful business of the daytime. Only commuters, the cleaning persons, the breakfast serving hotel staff waiting for their morning bus I see on my walk to the National Gallery in London, anticipating to visit the exhibition Leonardo da Vinci, painter at the court of Milan. Arrive at 5 o’clock at the National Gallery. The square is empty, it is dark. The tube is not running yet, de gates are closed. Some newspapers stands are open. The main concern amongst the early waiters at the Gallery is were to find a place selling coffee. The promised coffee stand provided by the Gallery is not there...

At six, staff from the National Gallery arrive, they start organising the queueing, hang up plastic bags to collect garbage and hand out leaflets of the exhibition. At seven the number of people waiting in line is already very impressive. At eight o'clock people get send away. They won't be able to get a ticket anymore. At ten the Gallery opens. Some latecomers inform how they can get it. You have to stand in line, the warden says, but queueing starts very early. At five, I say...

Rosebud is the online research diary of Anna No Picture: master Arts and Sciences, Artistic Research 2012

anna

Leonardo da Vinci, Painter at the Court of Milan, National Gallery London

« Madonna Litta | no picture please | Brighton »

Just went outside to dispose some empty bottles at the glass container. Almost got run over by newspaper boy on his scooter driving on the pedestrian path delivering the morning paper, but the thing is, it is very early in the morning and it is freezing cold. How on earth am I going to stand four or five hours of queueing for a ticket for Leonardo da Vinci, painter at the Court of Milan, National Gallery London? It is freezing, what if it is raining as well? And it is dark at 6 o'clock in the morning, i'll be bored with nothing to read in the dark...what was I thinking wanting to go to London to an exhibition without a ticket?...

anna

Rosebud is the online research diary of Anna No Picture: master Arts and Sciences, Artistic Research 2012

Brighton

« Leonardo da Vinci | no picture please | Salvator Mundi »

Besides Leonardo da Vinci, Painter at the Court of Milan, in the National Gallery London, I am planning to go to Brighton. Why Brighton? It was King George III's son George, born in 1762 (p.58) who invented Brighton, 'near enough to the capital not to be out of touch, far enough to do whatever you liked in. [...] Brighton was invented as medical advice lit upon the healthful properties of salt water and sea air, just at the moment when walking out for a little exercise coincided with promenading for social display, and when the pleasures of holidaying in clean air away from the city created not only pleasure gardens but pleasure-and-leisure towns and spas, stiffened with a dose of medicament. 

Brighton would speedily provide all this, and the prince launched it by buying a farmhouse there which faced the river Steine in order to be near to his mistress, Mirs. Fitzherbert, whom he had illegally married in 1784. So from the start Brighton - and all seaside resorts - was linked to lubricity, and royal heirs to sexual scandals'(p.60). 

anna

Rosebud is the online research diary of Anna No Picture: master Arts and Sciences, Artistic Research 2012

Literature:
Inglis, F. (2010). A Short History of Celebrity. Princeton/Oxford: Princeton University Press.

 

Leonardo da Vinci, Painter at the Court of Milan, National Gallery London

« salvator mundi | no picture please | Salvator Mundi »



...die fascinatie voor lelijkheid...het vinden van een lelijke uitdrukking voor Judas zou Leonardo even veel moeite gekost hebben als het zoeken naar de ultieme schoonheid...

anna

Rosebud is the online research diary of Anna No Picture: master Arts and Sciences, Artistic Research 2012

Literatuur
Assouline, P. (2006) Rosebud, biografieën over het kleine detail. Breda: De Geus

Leonardo da Vinci, Painter at the Court of Milan, National Gallery London

« salvator mundi | no picture please | Salvator Mundi »

De National Gallery in Londen wil Leonardo da Vinci nu eens niet als uitvinder en wetenschapper maar als schilder schrijft Birgit Donker in haar review in NRC Handelsblad donderdag 10 november 2011.

In de Britse media wordt al maanden uitgekeken naar de historische expositie en de publieke belangstelling is groot.

According to the November 12, 2011 article of Charles Darwent in The Independent, there have been exhibitions portraying Leonardo as the inventor of submarines, the tortured homosexual, Leonardo as the anatomist and cartographer, the Renaissance genius and the occult anti-hero of The Da Vinci Code. The National Gallery presents Leonardo as the artist hidden behind his other talents. The exhibition shows works of the years Leonardo worked at the court of Ludivico Sforza, the Duke of Milan from 1483 till 1499 and from 1508 till 1513.

I would like to investigate if and in what extent Leonardo da Vinci was or wanted to be a painter. For someone who only completed 20 paintings in a lifetime you might question his ambition to be an artist after all. In one of his last writings in 1518, Leonardo stops writing because perche la minesstra si fredda, his soup gets cold. In Charles Nicholls biography about Leonardo da Vinci there is an attempt to bridge the image of Leonardo as superhuman and the real person. I am very curious how the National Gallery deals with Leonardo’s fame and how they present him, as homo universalis, as an artist or a person worried about his soup getting cold. The National Gallery holds back 500 admission tickets for sale every morning of the exhibition. Queuing begins at 6am. The museum’s doors open at 10am, and the website warns of a four-hour wait. Those who persevere and get a ticket may have to wait much longer. This is a timed-ticket exhibition to help regulate visitor numbers, so it may be five hours later before one gets in. That is what generates the question: Is a blockbuster art show worth queueing for? Or will the crowds spoil the art experience?

anna

Rosebud is the online research diary of Anna No Picture: master Arts and Sciences, Artistic Research 2012

Literatuur
Donker, B. (2011) Mooier dan de natuur zelf. NRC Handelsblad. Cultureel Supplement p.8 - 9.

Salvator Mundi Saviour of the World

« salvator mundi | no picture please | rosebud »

Ga naar London, naar de expositie Leonardo da Vinci, Painter at the Court of Milan in de National Gallery. Er is een nieuw schilderij te zien. Een nieuw schilderij van Leonardo da Vinci. Voor een schilder die maar 20 schilderijen gemaakt heeft life long is dat nogal bijzonder. Ter vergelijking Picasso schilderde 20 schilderijen in één maand. Nu is er dit nieuwe schilderij toegeschreven aan da Vinci. Salvator Mundi: Saviour of the World.

Er zijn drie redenen om dit schilderij te willen zien, de gezichtsuitdrukking, de 'typische' - hoe kan je van typisch spreken in zo'n gelimiteerd oeuvre - introverte blik, de hand en de glazen globe...op zoek naar het kleine detail bij da Vinci...blik, hand en globe...

oh, en de krullen natuurlijk...

anna

Rosebud is the online research diary of Anna No Picture: master Arts and Sciences, Artistic Research 2012

Literatuur
Assouline, P. (2006) Rosebud, biografieën over het kleine detail. Breda: De Geus

Das Schatten Moment 02...

« stuffed animal... | no picture please | das schatten moment 01 »

Einfach probieren
De Duitsers eten nu kuchen. Ze vinden de kuchen niet süß genoeg.
De man heeft verschillende soorten kuchen gekocht.
Wat is dat, vraagt de vrouw.
Einfach probieren, zegt de man.
Hij vertelt hoeveel de stukken kuchen gekost hebben.

Sound memory
In de toekomst zullen bewakingscamera's in London ook geluid gaan opnemen.
Bereik zo'n 400 meter.
Ik zit op 50 cm. afstand van een groepje Duitse toeristen en kan maar flarden van hun gesprek verstaan.
Ze praten zacht maar er is ook wel erg veel omgevingsgeluid.
Een vliegtuig, een bladerenblower van de tuinman, het orgel in de kerk, high pitch sounds van wielen over tramrails, gerammel van karren op de vismarkt, een basdreun, een radio, gesprekken, geluid van de airconditioning, het deuntje van de ijscoman.
Kuchen, verstaat de bewakingscamera en einfach probieren, als dat niet verdacht is.

Das Schatten Moment
De Duitser is nu naast me komen staan in het laatste restje schaduw dat er nog rest op het plein naast de kathedraal.
Willst du auch noch ein Schattenmoment? vraagt hij aan zijn vriendin met het eeuwige petje.
De schaduw kruipt langs mijn been op.
De zwerver is ook een stukje opgeschoven, zijn bank ligt ruim over de helft in de zon.
Links naast me geniet het stel van hun Schattenmoment. Ze zoenen.
Aan de andere kant op de bank rechts naast me eet een man paella uit een alluminium bakje.

Wenn es sein muss
De man neemt de Lonely Planet ter hand ten teken dat de Mittagspause voorbij is.
Wenn es sein muss...Wie weit ist dass, zeggen de vrouwen.
De man pareert de verwachte bezwaren van de dames op de af te leggen afstand naar de volgende attractie.
En weg zijn ze, de zon in.
Hij voorop, zij erachteraan... op hun makkelijke schoenen.


anna

Das Schatten Moment 01...

« Schattenmoment 02... | no picture please | cultural memory London »

Southwark Cathedrale maandag 23 juni 2010
Zit op een houten bankje in de tuin naast Southwark Cathedrale.
Ben in London voor de Summerschool; Memory, Technology and Empire.
Het bankje is in memory of Eleanor 'Bunny' Warren, 5th Oktober 1892 - 8 th April 1972.
Het is warm, maar het bankje staat in de schaduw. In de schaduw is het niet warm.
Beetje fris zelfs door de wind. Het lijkt alleen in de schaduw te waaien.
Er komt een mevrouw naast me zitten met een bekertje koffie.
Voor me staat een terrasje met roze tafeltjes en roze klapstoeltjes.
Schuin tegenover me staat nog een houten bankje. Er zit een zwerver op.
De mevrouw naast me begint met de stoelen te schuiven. Ze maakt een zitje in de schaduw.
Ze gaat op één van de roze stoelen zitten, met de rug naar me toe.
Ze zit zo dicht bij me dat ik haar kan aanraken.

Memory-bankjes
De bank van de zwerver is in memory of Henry Elkert.
De zwerver observeert het groepje Duitse toeristen dat op het in-de-schaduw-veel-te-dicht-bij-mijn-bankje-zitje is neergestreken. Het zijn twee oude mevrouwen, twee jonge vrouwen en één man.
De man wast met mineraalwater een bakje sherry-tomaatjes.
Hij houdt het bakje boven het bloemenperkje van de kathedraal.
Daarna wast hij zijn eigen handen.
De vrouwen eten gegrilde panini's.
Het gesprek gaat over de Lonely Planet, de kwaliteit van de Reiseführer en de prijs-kwaliteitverhouding van de expresso.
De zwerver rolt een shagje.

It's a cultural thing...
Zadie Smith; White Teeth, dat is de tweede keer vandaag dat ik iemand deze roman zie lezen.
Het meisje dat naast me op de bank is komen zitten houdt het boek dicht bij haar gezicht.
Ze eet ook een gegrilde panini. Ze draagt een oud-roze jurkje en open hakjes slippers.
Ze heeft een groene lanyard om haar nek met een metalen klip waar haar badgeholder aan hangt.
Dit meisje heeft een pasje. Dit meisje is geen toerist.

Mittagspauze
Het is lunchtijd. Mittagspause, zeggen de Duitsers.
De bankjes lopen vol. De werkende meisjes dragen hakjes, de toeristen niet.
De toeristen dragen makkelijke schoenen; sandalen of gympen.
De Duitsers eten mandarijntjes en aardbeien als toetje.
Nu gaan ze foto's maken van elkaar, maar eerst van de kathedraal.
De man gaat voor me zitten, maar ondanks dat kom ik in beeld.
Vereeuwigd in de toeristische-memory-canon.

Schattenfoto's
De man met zelf een kaki-petje op zijn hoofd, klaagt dat zijn vriendin altijd een petje draagt.
Hij zegt dat de foto's van zijn vriendin nooit lijken omdat de pet een schaduw op haar gezicht maakt.
Het maakt niet uit, zegt hij. Es kan jeder sein.
Nein, zegt de andere vrouw. Du erkennst die an ihre Kappe.
Die Schatten wird immer kleiner, zeggen de Duitsers en kruipen nog een stukje dichterbij.
Nog even en ik zit ook in de zon...

anna

Cultural memory London Thames

« Schattenmoment 1... | no picture please | stuffed animal »

School of Advanced Study, University of London SUMMER SCHOOL MEMORY, EMPIRE AND TECHNOLOGY 29 JUNE-3 JULY 2010

A new elbow

« pluralisme... | no picture please | London gravity...1 »

Loop naar de Waitrose, een grote supermarktketen in Fulham London.
Er staat een man voor de ingang.
Hij bekijkt zichzelf in de spiegeling van het raam.
Ik loop hem voorbij en kijk hem aan.
Welke type man staat zo openlijk naar zichzelf te kijken, vraag ik me af.
De man draagt een hemd en het pasje van de Waitrose.
Hij ziet me kijken en zegt;
I got a new elbow.
I have to strech it every ones and a while.
It really hurts.
A blook turned left and run me over.
Now I have got a new elbow.
De man toont mij zijn arm.
Er loopt een groot litteken over zijn elleboog.
I thougt you were looking at your self in the window, zeg ik.
Well, I am Italian but I am not that vain, where are you from.
Holland.
You walk on wooden shoes.
Yeah wel...
Where in Holland.
Maastricht.
The Treaty.
Yes, the Treaty.
You've got good footballplayers, zegt de man.
The best of the world, but you know their problem.
No.
They fight against each other. They talk to much.
De man strekt nog een keer zijn arm en loopt dan de winkel in.
Met een nieuwe elleboog.



Anna

London gravity....1

« a new elbow... | no picture please | pied a terre Groningen....5 »














Anna

quite a bit of a stumble...

« parkeertarieven in Maastricht en de weg wijzen.. | no picture please | modernity.... »

St.Pancras
Jenna calls.
You remember St.Pancras?
The metro?
Yes. You remember de huge escalator?
I remember.

At London St. Pancras there is a escalator that seems to take you all the way down to Dante's purgatory.
It takes you down, into depths you do not want to be.
But hey, you can be philosophic as much as you want.
If you want to travel through London, you have to go down the St.Pancras escalator.

St.Pancras
Jenna calls.
You remember St.Pancras?
I remember.

I picture Jenna on de escalator going down.
People in front off her, people behind her.
No one speaks.
Hey, we're in London now.
This is not New York

Where can you go
Jenna calls.
You remember St.Pancras?
I remember.

I was standing on the escalator, Jenna says.
Almost down when I saw a woman falling.
She falls over her suitcase at the bottom of the escalator.
Then what, I say.
Where can you go, Jenna says.
You can't go up.
The escalator is full of people.

I picture Jenna at the St.Pancras escalator.
An escalator is like a highway.
You cannot make a stop at a highway.
Traffic will become jammed.
And that is precisely what happened at the bottom off the escalator.
A traffic-jam.

Traffic-jam
Jenna calls.
You remember St.Pancras?
I remember.

I was standing on the escalator, Jenna says.
Almost down, when I see a woman falling.
She falls over her suitcase at the bottom of the escalator.
Then what, I say.
Where can you go, Jenna says.
You can't go up.
So the person behind the women falls over her.
And the next person falls on top of them.
And the next person too.
And another one.
And another.
And then it is my turn.
I fall on the pile of jammed people.
It is not untill then that somebody manages to push the emergency button and stops the stairs to a hold.
The woman who fell over her suitcase is fine.
She just did not got her suitcase lifted fast enough from the moving stairs to solid ground.
The people who fell on top of her start collecting their belongings that have fallen out off their pockets and bags.
Is this your phone, they ask politely at each other.
When the pile of humans and belongings is quietly sorted, everybody rushes off his own way.
Only the woman who caused the trouble speaks out.
We had quite a bit of a stumble here, she says.

Quite a bit of a stumble
Jenna picks up her belongings and it is only untill she is sitting in the metro, she start laughing out lout.
If the same thing would have happened in New York, people would have been swearing at somebody so stupid to cause a human traffic jam.
No, not in London.

Is this your phone?
Jenna calls.
You remember St.Pancras?
I remember.


Anna

please no climbing on the walls

« moderniteit.... | no picture please | animals at war tree.. »





Anna

animals at war tree

« no climbing on the walls.... | no picture please | animals at war too... »



Anna

animals at war too

« animals at war tree... | no picture please | animals at war... »




Anna

animals at war

« animals at war too... | no picture please | mouse stil-life streetlife... »








Anna

Bertie

« Stijl soep en sex... | no picture please | London cemetery.. »





Saw this sign in London park. Not sure if Bertie is a dog or an owl...


Anna