so hei

« wow wow | no picture please | je naam op een taart »

So wei.
So wei.
So wei.
zegt de conducteur.
Zijn collega is doorgelopen.
Kaartjes alsjeblieft, heeft ze wel nog gezegd.
Ik kijk de conducteur aan. Hij heeft een groot gezicht.
Kleine putjes in de wangen van een jeugd-huid-defect.
So wei, zegt hij.
Wat bedoelt hij...
So wei, wat zit u in uw eentje in een 9-persoons 1e klas coupé met de ramen open.
So wei, wat ziet u er moe uit.
So wei, wat heeft u een gek karretje bij u.
Het gaat niet om mijn karretje, het gaat niet om mijn vermoeidheid. Het gaat om het boek dat naast me op de bank ligt.
So wei, bent u dat aan het lezen?
Nu vastgesteld is dat de bewondering, of is het verbazing, mijn lectuur betreft, probeer ik te achterhalen of het de onderwerp keuze is dat een so wei ontlokt aan de conducteur.
Ik heb de biografie van Hillary Clinton bij me geschreven door Carl Bernstein. Het boek is 6 cm dik en dat is best dik voor een boek.
Zou de man met het Surinaamse accent en de putjes in de huid het boek kennen. Zou hij er met vrienden over gesproken hebben.
Die Hillary Clinton die...
Die Hillary die zouden ze...
Heb je gelezen wat Hillary zei...
Zou de informatie uit het boek een hartgrondig so wei ontlokt hebben?
Bent u dat aan het lezen, vraagt de conducteur en hij wijst naar het boek.
Ja.
Hoe ver bent u al?
Nog niet zo ver.
Hoe lang gaat u erover doen, lacht de conducteur.
Hij kan zich gewoon niet voorstellen dat je een boek van 6 cm dik ooit uitgelezen krijgt.
Hij neemt mijn kaartje Maastricht enkele reis naar Den Haag.
Hoe is het in Maastricht? Leuk?

Het volgende station is Dordrecht, roept de vrouwelijke collega om.
Namens mijn collega - ze schiet in de lach- namens mijn collega op deze trein -ze moet weer lachen- wens ik u een fijne reis.

So wei.