no more push-ups

Als je een verhaal begint moet je het ook afmaken.
Gisteren voor de laatste keer op controle in het ziekenhuis.
Stiekem verwacht je toch dat zo’n arts dan zegt: mevrouw het komt allemaal weer goed.
Dat zei hij niet, hij zei, mevrouw, uiteindelijk went het.
Alle opties nog een keer doorgenomen om de arm weer recht en de zenuw weer aan de gang te krijgen. De opties zijn geen opties want nog meer operaties maken het alleen maar erger. Stabiliseren en behouden van de functies die er zijn is nu het plan.
En ja, veel sporten en nee, no push-ups.
Waarom zou je dat willen, zegt de chirurg, waarom zou je push-ups willen doen.
Daar heeft hij groot gelijk in.
No more push-ups.

We turen nog één keer naar de röntgenfoto’s in alle stadia en vanuit allerlei hoeken. De chirurg geniet zichtbaar van zijn werk, de schroefjes en plaatjes die hij in mijn pols en elleboog gezet heeft om alles weer aan elkaar te zetten. Heb spijt dat ik de foto’s niet heb opgevraagd als souvenir.

Hoe gaat het met je, vraagt hij.
Ik heb besloten dat het goed gaat, antwoord ik.
We nemen afscheid. Hij zegt dat ik altijd terecht kan als er iets is, maar hij hoopt me nooit meer te zien.
Dat beloof ik. Ik beloof dat hij me nooit meer zal zien.
Je went eraan, zegt hij, maar het gevoel in je hand komt niet meer terug en recht zal je arm niet meer worden.
Hij is eerlijk, mijn chirurg.

Haal nog één keer een kroketje in het restaurant, loop nog één keer dezelfde route van het ziekenhuis naar huis en besluit dat het klaar is.
Vanaf nu geen arme arm meer maar captain crooked die naar de sportschool gaat.
Geen push-ups, zegt de chirurg.
No more push-ups.

arme arm the end…

anna