een bushokje zonder bankje

Haal mijn moeder op om op bezoek te gaan bij mijn tante in het verzorgingstehuis.
Het is haar verjaardag.
Ik weet niet of ze me nog kent, zegt mijn moeder.
Nee, dat weet ik ook niet, maar tante reageert erg op sfeer.
Sfeer goed, tante blij. Ze kan je hand stevig vastpakken en dan niet meer loslaten.
Van tijd tot tijd kijkt ze opzij om te weten of je er nog bent, en dan lacht ze.
Ze eet taart, een walnootje waar ze een half uur op knabbelt, want niet veel tanden, een chocolaatje en een advocaatje met slagroom.

Dan is de verjaardag weer voorbij. Breng tante in rolstoel terug naar de afdeling waar ze blij is dat ze in een vertrouwde omgeving haar avondboterhammetje kan eten.
De familie ruimt de resten van de feestelijkheden op zodat de vrijwilligers van het koffie-honk de volgende dag niet voor vervelende verrassingen staan.

Nu nog terug naar huis. Ben met mijn 82 jarige moeder op de heenweg al gelopen omdat we drie kwartier op de bus moesten wachten en in die tijd heb je die afstand ook te voet afgelegd, zelfs in het rustige tempo van mijn moeder, de terugweg wil ze toch liever gemotoriseerd, maar de bus laat weer op zich wachten.
Naar de volgende halte lopen, vraagt ze.
We lopen naar de volgende halte. Die heeft ook geen bankje, zegt mijn moeder.
We lopen nog een halte verder naar de bushalte bij de kerk. Daar is een bankje om op de bus te wachtten.

Mensen die zo oud zijn dat ze afhankelijk zijn van openbaar vervoer, hebben een bankje nodig om op dat vervoer te wachtten. 

anna