Let's be careful out there...
« koperdiefstal | no picture please | een gaatje in de broek 2
Tijdens mijn studie cultuurwetenschappen heb ik twee keer een les gemist één keer vanwege een symposium en één keer omdat de koningin in Maastricht was. De tweede afwezigheid van de les werd me zwaarder aangerekend dan de eerste. Wegblijven vanwege een symposium is iets anders dan wegblijven vanwege foto's maken van het staatshoofd. Een foto, een beeld verliest het altijd van de gedachte, het intellect. Maar toch heb ik geen spijt dat ik een les gemist heb waarin gepraat werd over welke researchmethoden geschikt zijn voor een cultuurwetenschapper. Soms is het net zo makkelijk om het gewoon te doen.
Makkelijk, makkelijk. Makkelijk was het niet. Makkelijk is het niet om een foto van de koningin te maken. De koningin komt niet op tijd namelijk. Moet je sowiso al ruim voor aanvang ter plekke zijn om je plekje achter de dranghekken te verzekeren, de koningin komt ook nog eens flink te laat.
Tot voor kort wist ik niet dat kapsalon een Turks snackbar-gerecht is, maar ik was wel bij het bezoek van Hare Majesteit de Koningin en de Turkse president, Zijne Excellentie Abdullah Gül, op 19 april 2012 aan Maastricht. Er was een noodverordening die dag: Om dit bezoek op een vlekkeloze manier te laten verlopen, zonder verstoring van de openbare orde, is het noodzakelijk om de handhaving van de openbare orde en de beperking van gevaar, in algemeen verbindende voorschriften vast te stellen.
Er was geen verstoring van de openbare orde, maar al die politieagenten en ME en security people moesten wel iets te doen hebben dus werd een hippy-achtige man met een wandelstok gevraagd of zijn stok een wapen was, werd een Oranje gezinde wat verwarde vrouw gevraagd haar tasje leeg te maken en mochten Turkse vlaggen niet over de extra stevige dranghekken gehangen worden.
Als kind op de kleuterschool heb ik ooit met een vlaggetje langs de Rijksweg gestaan om de koningin te begroeten op haar bezoek aan Limburg. We moesten daar best lang staan. Ze kwam voorbij uiteindelijk, maar het moment was nog korter dan het moment van een wielrenner-peleton dat voorbij komt. Van die renners kan ik het wel begrijpen, die hebben een reden om zo hard te fietsen, maar dat beeld van de auto van de koningin die voorbij zoeft terwijl wij daar stonden als kleuters met onze vlaggetjes zal ik nooit vergeten. We stonden daar een hele tijd. Floef en voorbij was ze, de koningin. Echt koningsgezind is Limburg nooit geweest, voor mij persoonlijk heeft deze ervaring er ook niet toe bijgedragen.
Heel veel langer duurde het bezoek van de koningin en de Turkse president op het Vrijthof van Maastricht niet. Na een paar uur wachten en na het flauwvallen van een soldaat die al die tijd in de regen in de houding moest staan was het een paar minuten en weg was ze weer. Dat kleine moment dat op het journaal wordt uitgezonden.
Toch ben ik blij dat ik daar ben blijven staan, achter het dranghek. De koningin neemt trouwens haar eigen speciaal verzwaarde dranghekken mee en ook het podium voor de toespraak komt uit eigen stal. Maar waar het om gaat is het verschil van een nieuwsitem op tv en wat er gebeurt in werkelijkheid. Voor die paar minuten nieuws, staan mensen uren en uren te wachten en wordt er erg veel geld uitgegeven aan beveiliging. Ik ben nat geworden maar de politie-agenten, de ME-ers, en de soldaten zijn nat geworden terwijl ze in de houding moesten staan...
Het verschil met de koningin op televisie en de koningin in het echt is dat al die security niet in beeld komt.
Als live toeschouwer zie je de backstage, de organisatie eromheen, maar het werkelijke nieuws kan je niet zien, zelfs niet vooraan aan de dranghekken en zelfs de persfotografen met clearance en perskaart moeten op grote afstand hun foto's maken.
Anna
