sory
sorry ik mag niet
meer open doen
wegens overlast
ook niet laat
niet kloppen
niet meer kloppen
31.1.06
30.1.06
29.1.06
sorry
sorry voor iedereen
wegens overlast kan ik niet meer opendoen
ook niet stil of laat
« video observatie
28.1.06
soap cyclus
Er is een televisiezender waar niemand naar kijkt.
Een soapzender.
Series. De hele avond.
Amerikaanse series.
Australische series.
Elke avond dezelfde tijd. De zelfde serie.
18.10 ER
19.05 Sex and the city
20.00 The Gilmore Girls
20.30 Charmed
Elke avond dezelfde tijd. De zelfde serie.
Hoewel.
Het kan zijn dat gisteren om 19.05 McLeod's daughters te zien is en vandaag Dharma en Greg. Daar is niet echt een systeem in te ontdekken. Dat komt door de herhalingen. Welke episode van een serie vertoond wordt en welke serie überhaupt is steeds een verrassing.
De televisiegids biedt geen uitkomst. Een herhaling [herh.] is een programma dat dezelfde dag een keer herhaald wordt.
Dramatisch gestorven personages worden zo keer op keer tot leven gewekt. Ze gaan dood maar je weet ze komen terug. In de herhaling. lees verder...»
27.1.06
26.1.06
Illy
In de jaren 70 richten de performances zich op het lichaam. Uithoudingsvermogen. Hoe ver kan je gaan. Na de jaren 70, galerieën en dealers, ze hadden niks te verkopen. Een performance verkoopt een droom. Een herinnering. Veel performers begonnen schilderijen te maken. Installaties en sculptuur. Dat vond ik jammer want voor mijn gevoel was de performancekunst pas net begonnen. Na de fysieke zoektocht was er nog een groot gebied te onderzoeken. Het mentale. Een performance is zo inspannend. Je staat voor het publiek. Dat is heel iets anders dan de beschutting van het atelier met een koffietje en muziek. Performance is veel zwaarder. Veel zwaarder. Het publiek heeft vaak een passieve rol bij voorstellingen. Is voyeur. Bij mij niet. Bij mij heeft het publiek een actieve rol. Je kan een boek lezen en denken dat het je leven verandert. Dat is niet zo. Alleen een ervaring kan je leven veranderen. Toen ben ik objecten gaan maken. Transitory objects. Ik noem het geen sculptuur. Het is transitory. Tijdelijk. Vergankelijk.
Zodra de ervaring van het publiek met het object voorbij is wordt het object verwijderd, zegt Marina Abramovic.
25.1.06
liever mooi zijn
Marina zegt.
Lang geleden toen ik An artist must be beautiful. Art must be beautiful., maakte dacht ik dat kunst verontrustend moest zijn. Niet mooi.
Als kunst gewoon kunst is verliest het zijn kracht. Wordt het decoratief.
Ik maak nooit decoratieve kunst. Kunst moet verontrustend zijn. Verschillende lagen van bewustzijn hebben. Eeuwigheidswaarde.
Kunst moet een spirituele waarde hebben en verschillende staten van bewustzijn aanboren.
Lang geleden toen ik An artist must be beautiful. Art must be beautiful., maakte dacht ik dat kunst verontrustend moest zijn.
Nu op mijn leeftijd, denk ik daar anders over. Schoonheid daar is niks mis mee. Mijn leven is vol tegenstellingen. Ik ben altijd sterk geweest. Mannelijk. Na mijn breuk met Ulay... Na mijn breuk met Ulay besloot ik dat ik toe was aan glamour. Aan liefde. Schoonheid.
[The Lovers walk over de Chinese muur werd geen huwelijk maar een afscheid. Ulay koos voor een Chinese]
Marina Abramovic figureert in Sex and the city. Ze wil dat mensen weer vasten om hun lichaam te zuiveren en het trillingsniveau van energie verhogen. Carrie en Samantha kunnen niet vasten. Daar zijn ze veel te dun voor. En mooi zijn ze ook al. Ondanks één grijze schaamhaar.
Het is jammer dat Marina zo’n hekel aan de opera heeft. Daar zou ze echt op haar plek zijn. Ze vind het niks de opera. Ze vind opera artificieel. Plastic. Nep. Gespeeld. Niet echt.
Marina Abramovic zingt een liedje. Hey little golden girl, come to pick up the celery with me. And the little girl answers. I can’t my lord. I can’t my lord. There is not enough light to see. Ze moet ervan huilen van het liedje. Ze zegt dat het een mantra is. Toch jammer dat ze niet van de opera houdt. Ze zou de mensen aan het huilen kunnen maken. Echte tranen.
24.1.06
high and low culture
Terug in NL. Zet de televisie aan. Sex and the city. Samantha en Carrie lopen door de Sean Kelly galerie.
Een performance van Marina Abramovic. Ze zit in drie half open kamers. Ze heeft een toilet en een douche. Ze zal niet eten. Niet praten. Niet schrijven. Alleen kijken. Alleen haar energie zuiveren. Ze zal haar gezuiverde energie naar het publiek beamen om het naar een hoger trillingsniveau te tillen. Het is jammer dat mensen niet meer vasten als middel om hun lichaam te reinigen, zegt Abramovic. Mensen zouden de tradities weer moeten bestuderen. Het Christendom. Jodendom. Japanse. Chinese en Indiase culturen gebruiken vasten als een middel om jezelf te reinigen.
Zet de televisie aan. Marina Abramovic figureert in een soap. Sex and the city. In deze aflevering heeft Samantha voor een van haar vriendjes haar schaamhaar laten groeien. Daar houdt hij van, het vriendje. Van een bosje haar. Het jeukt de groeiende haartjes. Een shot van Samantha voor de spiegel. Een gil. Samantha ontdekt een grijs haartje in de nieuwe haarbos. Nu loopt ze met Carrie in de galerie en ziet Abramovic die haar met een verwilderde blik aankijkt.
She should comb her hair, zegt Samantha.
An artist must be beautiful. Art must be beautiful.
« liever mooi zijn
23.1.06
communiceren
Terug in NL. Zet de televisie aan.
Sex and the city. Samantha en Carrie lopen door de Sean Kelly galerie.
Een performance van Marina Abramovic. Ze zal twaalf dagen in drie half open kamer bivakkeren. Ze kan er niet uit. Aan de ladders naar haar verblijf zitten scherpe messen.
Het resoneert oude gebruiken. In de seventies gingen nomadische kunstenaars in musea en galeriën wonen. Ze probeerden de kunst te demystificeren. Dichter bij het echte leven te brengen. Marina gaat verder. Via Vipassana meditatie onderzoekt ze een nieuwe vorm van communicatie tussen artiest en publiek. Ze voegt een element aan de meditatietechniek toe. Intensief naar het publiek van de galerie staren.
Ik doe niks, zegt Marina. Het enige dat ik doe is het publiek bekijken. Het publiek bekijkt mij. Er ontstaat een soort chemie tussen het publiek en mijzelf. Om vertrouwen van het publiek te krijgen moet je jezelf in een kwetsbare situatie brengen. Je moet er 100 procent zijn. Het is belangrijk in het hier en nu te zijn. Dat kost veel energie en concentratie. Als ik het goed doe wordt het publiek ook in het hier en nu gevangen. Als ik één seconde niet oplet zal iemand weggaan. Om echt met iemand te communiceren moet je volledig in het hier en nu zijn. Ik wou weten of ik mijn energie schoon kon maken. Die gezuiverde energie komt in de ruimte te hangen. Die energie beïnvloedt het publiek.
Dit heb ik niet zelf bedacht. Dit idee komt uit Tibet. Als je bij een Lama bent voel je dat je verandert. Lama’s werken op een heel hoog energie niveau. Als je jezelf zuivert veranderen je energie patronen. Alles om je heen verandert. Hoe langer je in die staat van bewustzijn bent hoe beter je mensen kan beïnvloeden.
Ik dacht, ik breng een Tibetaanse Lama naar NY. Dat zou mijn inbreng zijn. Om hem naar NY te halen. Maar zo’n verplaatsing van de ene cultuur naar de ander dat werkt niet. Trouwens waarom zou een priester zijn meditatie in een grot in de Himalaya stoppen om naar NY te komen? Daarom dacht ik, ik kan het zelf ook doen. Ik kan zelf een hoog-frequente-energie-omgeving creëren. Dat werd The House with an Ocean View. De oceaan zijn de gedachten van het publiek en keek er naar. Ik was helemaal high na de performance. Erg gevoelig. Sensitief. Ik heb zoveel liefde te geven. Sommige mensen kwamen heel vaak en hun energie raakte me op een diep niveau. Sommige mensen maakte me aan het huilen. Ik keek ze aan en zag alleen maar droefheid. Er was zoveel eenzaamheid. Ik had sterke gevoelens voor iedereen. Ik had mijn emoties en pikte de emoties van het publiek op. De zuivering vond op vele niveaus plaats. Ik huilde. Lachte. Was moe. Uitgeput. High. Ik voelde een scala aan emoties. Ik was een spiegel voor het publiek. Wat het publiek voelde werd op mij geprojecteerd.
Is dit kunst? Is dit een performance? Is het een healing? Ik weet het niet.
Ik kon hun aura’s zien. Iedereen kan na verloop van tijd een aura zien. Ik zag ze onmiddellijk, als licht. Spiritualiteit in kunst wordt niet altijd begrepen. Als je jezelf in een spirituele staat brengt zal je ervaren dat het heel normaal is.
Ik denk dat de basis van echte kunst spiritualiteit is, zegt Marina Abramovic
22.1.06
een performance duurt
Jenna wil nu echt naar huis. Als jij wil blijven...zegt ze.
Ben maar blij dat we geen kontrakt hebben getekend, zeg ik.
Soms laat de de kunstenares voor het begin van een performance het publiek een overeenkomst tekenen. Daarin belooft de toeschouwer de performance voor de volledige tijdsduur bij te wonen.
Het is de tijdsgeest. Het huidige kunstpubliek is een gemakzuchtige, snelle consument geworden die snel verveeld is. Het publiek moet leren stilte en traagheid te ervaren als helende waarden.
Het resultaat. Geen krachtmeting meer tussen de performer en publiek maar afgedwongen overgave aan de strenge meesteres.
Zullen we gaan, zegt Jenna.
Een bezoeker is teleurgesteld. Het is een ervaren performance bezoeker. Hij weet dat in Marina’s performances participatie gewenst. Nee, vereist is. Hij wil weten wat er onder de jurk zit. Hij weet zeker dat Marina wil dat hij onder de jurk kruipt. Hij durft niet. Een aantal andere bezoekers durven wel. Ze worden tegengehouden door de security.
Zullen we gaan, zegt Jenna.
Marina Abramovic wordt vaak gebrek aan humor en verbeeldingskracht verweten. Ze vertelt een mop. Ik hou van moppen, zegt ze. Soms is er zo weinig echte humor in kunst. Humor is heel belangrijk. Door te lachen kan je de waarheid, zelfs de ergste waarheid makkelijker aan. Deze mop vind ik erg grappig, zegt ze. Hoeveel performance-kunstenaars heb je nodig om een peertje in te draaien? Antwoord: Dat weet ik niet. Ik ben maar vier uur gebleven.
We gaan, zegt Jenna.
« communiceren
21.1.06
sterke chakra's
Sta met Jenna in de rotonde van het Guggenheim.
We kijken naar de performance Entering the Other Side.
Marina Abramovic in een grote blauwe jurk. Vanavond geen pijn. Ze is mooi. Haren gekamd. Lipstift. Chanel. Absolute Red. Nummer 345.
Het onderwerp is energie
Marina is een object met energie als onderwerp.
Ze heeft veel energie, Marina en die wil ze wel delen met het publiek. Ze heeft een indrukwekkende staat van dienst van zelfkwelling en kastijding.
La Marina. An Icon. Een body-art-endurance-veteraan. Een hyper-aura. Een goeroe op een berg. Ze is de berg.
De chakra’s van Marina Abramovic moeten tot de sterkste energiebronnen van de westerse kunst worden gerekend. [the Biography]
Sta in de rotonde van het Guggenheim museum met Jenna en kijk naar de performance Entering the Other Side. Gisteren naar de opera. Vandaag naar een performance voor het kontrast. Het maakt niks uit. Ander publiek. Zelfde thema. Een ster laat zich bewonderen. Als beloning krijgen de bezoekers energie terug. Zou Marina kunnen zingen. De diva’s van de regisseur van de opera laten het steeds afweten. Een zere keel. Een hoestje. Een opkomend griepje en ze kunnen niet meer zingen. Marina is een diva. Marina zal het nooit laten afweten. Ze zal vanavond 7 uur blijven staan in haar blauwe jurk. Ze zal er zijn.
Half dood. Bijna gestikt. Uitgehongerd. Ze zal er zijn. Toch eens vragen of ze kan zingen.
Een diva heeft drie eigenschappen. Ze straalt iets goddelijks uit. Ze is onbereikbaar. Ze is een klein beetje gestoord.
Op alle punten scoort Marina. Ik moet ze met elkaar in kontakt brengen. De opera regisseur en de performance diva. De regisseur zit nooit meer zonder sterren en de retro optredens van een performance kunstenares krijgt nieuw bloed.
Kijk naar Marina. Ze straalt energie uit maar geen warmte. Een sneeuwkoningin. Toch nog bevroren. Een museum-mummificatie. Dwingend kijken haar priemende ogen me aan. Een bestraffende blik. Kijk terug. Opera dat is de oplossing. Ze moet naar de opera. Daar kan ze haar energie veel beter kwijt dan zeven uur in een grote blauwe jurk staan voor ondankbaar publiek. Opera. Elke avond opnieuw sterven en dat heel hard uitschreeuwen. Toch eens vragen of ze kan zingen.
20.1.06
de rol van het publiek
Sta met Jenna in de rotonde van het Guggenheim.
We kijken naar de performance Entering the Other Side.
Interactie, zeg ik tegen Jenna. Wij zijn publiek. We moeten interactief zijn. Zodat het kunstwerk een transitioneel object wordt.
What ever that is.
Een performance van Marina Abramovic heeft pas zin als er interactie met het publiek is. In Rythm O [1975] onderzoekt ze de rol van het publiek. Ze laat het initiatief aan het publiek over. Ze zal zelf niks doen. Ze zal zich als object onderwerpen aan de wil van het publiek. Ze heeft 72 voorwerpen op een tafel gelegd die de mensen mogen de gebruiken. Naar keuze. Of strelen. Of koesteren. Of pijn doen. Of kapot maken. Het publiek doet eerst niks. Dan lachen ze. Abramovic reageert niet. Abramovic negeert het publiek. Het publiek bestaat niet. Dat vind het publiek niet fijn. Het publiek wordt kwaad. Het publiek valt aan. Het publiek dat bestaat uit een gemixt gezelschap van kunstkenners en mensen die toevallig voorbijlopen.
Als je iemand erg wil beledigen moet je hem negeren. Als dat niet helpt uitlachen. Daarna volgt de aanval. [bron: Desmond Morris, People Watching]
Het publiek volgt fossiele gedragspatronen. Het wordt beledigd. Het voelt zich belachelijk gemaakt. Het voelt zich aangevallen. Het geeft respons. Het valt aan. De belediging heeft lang genoeg geduurt. Het publiek kleedt Marina uit. Bewerkt haar met prikkeldraad. Bedekt haar met bloemen. Een man maakt sneetjes in haar nek en zuigt bloed op. Een bezoeker pakt een pistool en zet het tegen haar hoofd. Er breekt een gevecht uit. Mensen gaan voor Abramovic staan om haar af te schermen tegen de kwade meute. De performance is afgelopen.
Publiek is een krachtige energie, zegt Abramovic. Maar als je de beslissing bij het publiek laat kan dat je dood betekenen. Mensen projecteren hun gedachten op mij. Archetypes. Ik ben voor hun Madonna. Moeder of Hoer.
Het is gewoon passieve agressiviteit, zegt Jenna die psychologie gestudeerd heeft. Zullen we gaan?
« sterke chakra's
19.1.06
de liefde
Sta met Jenna in de rotonde van het Guggenheim.
We kijken naar de performance Entering the Other Side.
Jenna wil van alles weten en ik heb geen antwoord.
Waarom Marina Abramovic zich vrijwillig pijn doet.
De jaren zeventig. Er wordt gezocht. Naar de eigen identiteit vooral. In hun zoektocht besluiten Ulay en Marina hun identiteiten samen te voegen. Twee kunstenaars werken als één. Ze zijn een collectief. Mannelijk en vrouwelijk tegelijk. De dualiteit opgeheven. Licht en donker. Positief en negatief. Stilte en geluid. Beweging en stilstand. Rust en energie. Alles ineen. Ze noemen het een androgyne symbiose. Een hermafrodiet.
‘The other’.
[relation space 1976] Marina en Ulay rennnen rondjes in een kamer. Ze mengen mannelijke en vrouwelijke energie. De energie heet. ‘That self’
Marina en Ulay combineren hun lichaam tot een fantoomlichaam. Hun eigen identiteit wordt steeds vager. Totdat ze vergeten wie ze zijn. Wat ze denken als individu.
Het probleem is wat te doen met artistieke ego’s, zegt Marina. Ik moest uitzoeken hoe ik mijn ego kon onderdrukken en hij ook.
Ulay en Marina staan tegenover elkaar. Ze ademen elkaars adem in. Na zeventien minuten is de zuurstof op. Ze vallen bewusteloos op de grond. De longen vol koolmonoxide. [the death self]
Marina zegt. Als je het leven van een ander absobeert zal je de ander vernietigen. Zal je jezelf vernietigen.
In 1988 besluit Marina tot een spirituele reis. Ze zal met Ulay over de Chinese muur lopen. Ieder vanaf één kant. De wandeling had moeten uitmondden in een huwelijk. Voordat ze vertrekken is de relatie voorbij. De zuurstof is op. De geesten worden weer gescheiden.
18.1.06
de jeugd
Sta met Jenna in de rotonde van het Guggenheim.
We kijken naar de performance Entering the Other Side.
Jenna wil van alles weten en ik heb geen antwoord.
Waarom Marina Abramovic zich vrijwillig pijn doet.
Marina Abramovic gaat naar de kunstacademie in Belgrado. Een professor zegt tegen haar. Een kunstenaar moet kloten hebben. Abramovic zegt. Daar zat ik dan. Ik had ze niet. Kloten. Ik wilde bewijzen dat ik zo sterk was als een man. Rivaliteit dat was het.
Haar grootvader is patriarch bij de Orthodoxe kerk. Haar oma fanatiek religieus. Haar ouders zijn partizanen. Haar moeder majoor in het leger en later museum directeur. Haar vader een nationale held.
Abramovic zegt dat haar ‘body studies’ te linken zijn naar haar militaire ouders. De extremen in haar leven. Communisme en religie. Geweld en rituelen. De uitbuiting van het lichaam. Ze gebruikt het in haar kunst.
Ze noemt haar werk biografisch. The Biography. Zonder het voorvoegsel auto. Geen biografie over haar zelf. Ze zegt een objectieve afstand te hebben van de pijnlijke bindingen uit haar jeugd.
Belgrado eind jaren zestig. Marina woont bij haar moeder. Dat zal ze blijven doen tot haar 29-ste. Haar moeder wil dat ze om tien uur thuis is. Terwijl Marina haar naakte lichaam, slaat, in brand steekt, tegen muren botst, bewerkt met een scheermesje, of anderszins kapot maakt onder de ogen van een publiek, zorgt ze dat ze om tien uur thuis is.
16.1.06
het ijs
Sta met Jenna in de rotonde van het Guggenheim. « de jeugd
We kijken naar de performance Entering the Other Side.
Jenna wil van alles weten en ik heb geen antwoord.
Waarom Marina Abramovic zich vrijwillig pijn doet.
Performances rituelen noemt. Pijnlijke rituelen.
Tibet. De Aboriginals. Soefi-rituelen. Vipassana meditatie.
Ik realiseerde me dat al deze culturen het lichaam dwingen tot de grenzen van wat fysiek mogelijk is. Met als doel de angst voor de dood.
Angst voor pijn. Angst voor lichamelijke beperkingen op te heffen, zegt Marina Abramovic.
Ze heeft een hoge pijngrens, zeg ik tegen Jenna.
Het boedhisme is een van haar inspiratiebronnen. Het boedhisme zegt dat je extremen moet vermijden. In het midden blijven.
Extremen vermijden. Niet jezelf haten.
In een extreme situatie kan je de mentale sprong maken naar een andere bewustzijnservaring, zegt Abramovic.
Wat bezielt haar om met open wonden op een crucifix van ijs te gaan liggen als een moderne flagellant? Bevriezen is erg. Ijs is niet goed voor de creativiteit. Je voelt niks meer. Geen gevoel meer hebben. Als je bevroren bent, heb je geen gevoel meer.
Abramovic en vriend Ulay wonen nergens. Ze bewegen. Ze zijn altijd in beweging. Dat is om mobiele energie te maken. Ze wonen in een bus en rijden rond. Nomaden in een Citroënbus.
Water in beweging kan niet bevriezen.
15.1.06
het is echt
« ijs | jezelf pijn doen »
Sta met Jenna in de rotonde van het Guggenheim.
We kijken naar de performance Entering the Other Side.
Jenna wil van alles weten en ik heb geen antwoord.
Waarom Marina Abramovic zich vrijwillig pijn doet.
Performances rituelen noemt. Pijnlijke rituelen.
Waarom ze een rauwe ui opeet met schil.
[the onion 1996]
Haar kamt haar, net zolang dat het pijn doet.
[art must be beautiful, artist must be beautiful]
Met een doek over haar hoofd danst op trommelmuziek totdat ze bewusteloos raakt.
[freeing the body 1976]
Haar stembanden kapot schreeuwt.
[freeing the voice 1976]
Met een scheermesje een vijfpuntige ster in haar buik snijdt.
[lips of Thomas 1975]
met vriend Ulay:
Elkaar in het gezicht slaan .
In elkaars mond ademen totdat ze bijna stikken.
Zeventien uur met het haar aan elkaar geknoopt zitten.
Een uur lang heel hard tegen elkaar aan botsen.
[relation works 1976-1981]
Over de Chinese muur lopen. Ieder vanaf één kant. Maanden duurt dat.
In het midden aankomen. Weten dat de relatie voorbij is.
[the lovers walk on the great wall off China 1988]
Het is echt en daarom bevrijdend, zegt Marina Abramovic.
Als je voor een publiek staat ben je naakt. Open. Kwetsbaar. Dat is een belangrijk moment. Dan ben je als kunstenaar in staat iets te geven aan je publiek. Het publiek geeft iets terug. Dat contact. Die uitwisseling van energie. Dat is cruciaal.
13.1.06
jezelf pijn doen
« het is echt | the other side »
De performances van Marina Abramovic zijn rituelen. Pijnlijke rituelen.
Ze mishandelt haar lichaam. Reinigt haar lichaam, zegt ze zelf. Ze zet de zintuigen onder druk. Ze zet het lichaam onder druk. Reinigt de geest.
En dit is kunst, vraagt Jenna.
Dit is kunst. Kunst waar niet om gelachen mag worden. Kunst die te maken heeft met het echte leven. Het echte leven doet pijn.
Haar performances uit de jaren 70 zijn legendarisch. Ze zijn ernstig. Echt. Optredens met echte pijn en echte emoties. Het publiek, het vaak nerveuze publiek, speelt een cruciale rol.
Waarom is het kunst, vraagt Jenna.
Kunst is niet langer een schilderij aan de muur. Kunst is meer dan een schilderij waar je van geniet als je er naar kijkt.
Bij Abramovic is kunst een sjamanistisch ritueel. De kunstenaar en de toeschouwer communiceren door middel van energie overdracht.
Energie overdracht. Het gaat om energie overdracht.
Ik voel geen energie overdracht, zegt Jenna. Ze is moe.
Ze is vijf maanden zwanger. Ze wil zitten.
Energie en interactie. Interactie staat centraal in het werk van Marina Abramovic . Interactie tussen toeschouwer en het kunstwerk. Pas dan is het werk compleet. Een kunstwerk zonder interactie heeft geen betekenis.
Interactie, zeg ik tegen Jenna. Wij zijn publiek en we moeten interactief zijn.
Zodat het kunstwerk een transitioneel object wordt.
Interactie.
Zitten, zegt Jenna.
10.1.06
the other side
Een vrouw met een zwart vilten hoed. Een hoed met een dartbord erop.
Twee gele pijltjes erop geprikt. Een performance trekt ander publiek dan de opera.
Een Yoko Ono lookalike. Een man met gevolg.
Hij draagt een zilveren oordopje. Telefoon? I-pod? Security?
Naast hem loopt een meisje in een strak oranje rokje en matching truitje.
Ze heeft een clipboard bij zich. Ze maakt notes.
De assistente van de personal assistant sjouwt met een videocamera.
Een museum medewerker in strepen pak wijst de weg. Jenna begint te giechelen.
Haar giechel is aanstekelijk.
Er wordt gefilmd. Vanuit alle hoeken met veel camera’s.
Er wordt gefilmd. Vanuit alle hoeken met veel camera’s.
Ze filmen Marina Abramovic die in een grote blauwe jurk in de rotonde van het Guggenheim museum staat en van plan is dat zeven uur vol te houden.
Wat filmen ze, lacht Jenna. Er gebeurt niks.
Ze doet iets met haar handen. Ze zoekt kontakt met het publiek.
Wat filmen ze, lacht Jenna. Er gebeurt niks.
Ze doet iets met haar handen. Ze zoekt kontakt met het publiek.
Het is energieoverdracht. Met haar handen probeert ze de energie te beinvloeden.
Ons gegiebel verstoort de stemming.
Er hangt een heilige sfeer in het Guggenheim.
Er hangt een heilige sfeer in het Guggenheim.
Een bezoeker vraagt zacht fluisterend uitleg aan een suppoost.
Wat is de betekenis van de armbewegingen die Marina maakt.
Er zijn een paar sequels, zegt de suppoost.
De gespreide armen. Die zijn net geweest. De open armen. Deze is nieuw.
The touching of the womb.
Ik moet even zitten, zegt Jenna.
Wat is de betekenis van de armbewegingen die Marina maakt.
Er zijn een paar sequels, zegt de suppoost.
De gespreide armen. Die zijn net geweest. De open armen. Deze is nieuw.
The touching of the womb.
Ik moet even zitten, zegt Jenna.
