het ijs
Sta met Jenna in de rotonde van het Guggenheim. « de jeugd
We kijken naar de performance Entering the Other Side.
Jenna wil van alles weten en ik heb geen antwoord.
Waarom Marina Abramovic zich vrijwillig pijn doet.
Performances rituelen noemt. Pijnlijke rituelen.
Tibet. De Aboriginals. Soefi-rituelen. Vipassana meditatie.
Ik realiseerde me dat al deze culturen het lichaam dwingen tot de grenzen van wat fysiek mogelijk is. Met als doel de angst voor de dood.
Angst voor pijn. Angst voor lichamelijke beperkingen op te heffen, zegt Marina Abramovic.
Ze heeft een hoge pijngrens, zeg ik tegen Jenna.
Het boedhisme is een van haar inspiratiebronnen. Het boedhisme zegt dat je extremen moet vermijden. In het midden blijven.
Extremen vermijden. Niet jezelf haten.
In een extreme situatie kan je de mentale sprong maken naar een andere bewustzijnservaring, zegt Abramovic.
Wat bezielt haar om met open wonden op een crucifix van ijs te gaan liggen als een moderne flagellant? Bevriezen is erg. Ijs is niet goed voor de creativiteit. Je voelt niks meer. Geen gevoel meer hebben. Als je bevroren bent, heb je geen gevoel meer.
Abramovic en vriend Ulay wonen nergens. Ze bewegen. Ze zijn altijd in beweging. Dat is om mobiele energie te maken. Ze wonen in een bus en rijden rond. Nomaden in een Citroënbus.
Water in beweging kan niet bevriezen.
