the other side
Een vrouw met een zwart vilten hoed. Een hoed met een dartbord erop.
Twee gele pijltjes erop geprikt. Een performance trekt ander publiek dan de opera.
Een Yoko Ono lookalike. Een man met gevolg.
Hij draagt een zilveren oordopje. Telefoon? I-pod? Security?
Naast hem loopt een meisje in een strak oranje rokje en matching truitje.
Ze heeft een clipboard bij zich. Ze maakt notes.
De assistente van de personal assistant sjouwt met een videocamera.
Een museum medewerker in strepen pak wijst de weg. Jenna begint te giechelen.
Haar giechel is aanstekelijk.
Er wordt gefilmd. Vanuit alle hoeken met veel camera’s.
Er wordt gefilmd. Vanuit alle hoeken met veel camera’s.
Ze filmen Marina Abramovic die in een grote blauwe jurk in de rotonde van het Guggenheim museum staat en van plan is dat zeven uur vol te houden.
Wat filmen ze, lacht Jenna. Er gebeurt niks.
Ze doet iets met haar handen. Ze zoekt kontakt met het publiek.
Wat filmen ze, lacht Jenna. Er gebeurt niks.
Ze doet iets met haar handen. Ze zoekt kontakt met het publiek.
Het is energieoverdracht. Met haar handen probeert ze de energie te beinvloeden.
Ons gegiebel verstoort de stemming.
Er hangt een heilige sfeer in het Guggenheim.
Er hangt een heilige sfeer in het Guggenheim.
Een bezoeker vraagt zacht fluisterend uitleg aan een suppoost.
Wat is de betekenis van de armbewegingen die Marina maakt.
Er zijn een paar sequels, zegt de suppoost.
De gespreide armen. Die zijn net geweest. De open armen. Deze is nieuw.
The touching of the womb.
Ik moet even zitten, zegt Jenna.
Wat is de betekenis van de armbewegingen die Marina maakt.
Er zijn een paar sequels, zegt de suppoost.
De gespreide armen. Die zijn net geweest. De open armen. Deze is nieuw.
The touching of the womb.
Ik moet even zitten, zegt Jenna.
