de rol van het publiek
Sta met Jenna in de rotonde van het Guggenheim.
We kijken naar de performance Entering the Other Side.
Interactie, zeg ik tegen Jenna. Wij zijn publiek. We moeten interactief zijn. Zodat het kunstwerk een transitioneel object wordt.
What ever that is.
Een performance van Marina Abramovic heeft pas zin als er interactie met het publiek is. In Rythm O [1975] onderzoekt ze de rol van het publiek. Ze laat het initiatief aan het publiek over. Ze zal zelf niks doen. Ze zal zich als object onderwerpen aan de wil van het publiek. Ze heeft 72 voorwerpen op een tafel gelegd die de mensen mogen de gebruiken. Naar keuze. Of strelen. Of koesteren. Of pijn doen. Of kapot maken. Het publiek doet eerst niks. Dan lachen ze. Abramovic reageert niet. Abramovic negeert het publiek. Het publiek bestaat niet. Dat vind het publiek niet fijn. Het publiek wordt kwaad. Het publiek valt aan. Het publiek dat bestaat uit een gemixt gezelschap van kunstkenners en mensen die toevallig voorbijlopen.
Als je iemand erg wil beledigen moet je hem negeren. Als dat niet helpt uitlachen. Daarna volgt de aanval. [bron: Desmond Morris, People Watching]
Het publiek volgt fossiele gedragspatronen. Het wordt beledigd. Het voelt zich belachelijk gemaakt. Het voelt zich aangevallen. Het geeft respons. Het valt aan. De belediging heeft lang genoeg geduurt. Het publiek kleedt Marina uit. Bewerkt haar met prikkeldraad. Bedekt haar met bloemen. Een man maakt sneetjes in haar nek en zuigt bloed op. Een bezoeker pakt een pistool en zet het tegen haar hoofd. Er breekt een gevecht uit. Mensen gaan voor Abramovic staan om haar af te schermen tegen de kwade meute. De performance is afgelopen.
Publiek is een krachtige energie, zegt Abramovic. Maar als je de beslissing bij het publiek laat kan dat je dood betekenen. Mensen projecteren hun gedachten op mij. Archetypes. Ik ben voor hun Madonna. Moeder of Hoer.
Het is gewoon passieve agressiviteit, zegt Jenna die psychologie gestudeerd heeft. Zullen we gaan?
« sterke chakra's
