week vijf

« week zes | no picture please | week vier »

Ik heb besloten om vrede met de woorden te sluiten.
Je mag een tekst niet met de aanhef ik beginnen.
Maar in dit geval is het een uiting van mijn vrije wil.
De lessen gaan over vrije wil, determinatie en predestinatie.
En nu heb ik besloten dat ik vrede met de woorden gaan sluiten.
Een woord is geen beeld. Een woord is geen plaatje.
Een woord is behelpen, ik heb besloten om de woorden een kans te geven.
Uit vrije wil is dat besloten en nee ik ga niet bewijzen of en al niet te min de vrije wil bestaat of niet of wel.

Uit vrije wil laat ik de woorden in mijn hoofd toe. Predestinatie, kom maar binnen.
Universalisme, welkom.
Libertaristisch incompatibilisme, zoek een plekje.
Episteme gaat naast nous zitten.
Hoplieten trekken de polis binnen.

Kijk achterom, er staat nog een lange rij begrippen te wachten.
Ik geef mijn weerstand op. Ga plek vrij maken in mijn hoofd.
Laat ze allemaal binnen, die woorden.
Immanent. Naar binnen vloeien. Kom maar.

Maar eerst naar buiten. De zon schijnt.
A. is jarig. Naar buiten. Het park.
Het bos. A. wijst op een rode besjesstruik.
Dat rood, zegt hij. Heb je ooit zulk rood gezien.
Goddelijk gewoon, zegt A.
Kleur is een accident van de substantie, zeg ik.
Ik ga die professor van jou op zijn kop slaan, zegt A.





Anna

week vier

« week vijf | no picture please | week drie »
BEELD
Er is geen groter contrast mogelijk met de wereld die ik verlaten heb en de wereld die veroverd moet worden.
Ruim twintig jaar lang heb ik me bezig gehouden met beeld.
Hoe ziet iets er uit. En als iets er zo uit ziet wat betekend dat dan.

Wat is het effect van kleur. Wat zijn de maten van een ding.
Hoe ziet een stoel er uit. Van welk materiaal is hij gemaakt.
Wat zijn de proporties, de verhoudingen, de maten.
Waarom is de ideale zithoogte ongeveer 45 cm.

VORMGEVING
Vorm geven aan dingen.
Hoe ziet iets eruit. Hoe groot. Hoe dik. Welk materiaal.

Twintig jaar lang heb ik me bezig gehouden met de materialiteit van de dingen.
Wat maakt iets tot een betekenisvol ding.
Wat maakt iets een goed ding.
Een goed ding heeft in een bepaalde situatie een bepaalde vorm.

GEDACHTEN
En dan nu de werkelijkheid van de universiteit.
De werkelijkheid van mijn studie Culturele wetenschappen. Nu drie weken onderweg.
Het gaat niet meer om beelden, het gaat om gedachten.
Het gaat niet meer om beelden, het gaat om tekst.
Het gaat niet meer om wat je ziet, waarneemt, voelt, hoort, ervaart.
Het gaat niet meer om kleur, vorm, geur, smaak, contrast.
Daar gaat het niet om.
En het gaat er niet om omdat het subjectief is.

SUBJECTIEF
Je denkt een onschuldig woord.
Maar in de wereld van de denkers is subjectief een bom.
Subjectief is fout.
Subjectief is niet waar.
En aangezien in de wereld van de denkers de waarheid gezocht wordt is dat een probleem.

Subjectief is geen goede bron voor kennis.
Subjectief is geen route naar de waarheid.
In de wereld van de denkers wordt er gezocht naar de waarheid.
Subjectiviteit is niet de bron.
Er is ergens een objectieve waarheid te vinden.

HYBRIS

FILOSOFEN
Er is een wereld van de denkers.
Ze noemen zich filosofen.
Zij die liefde hebben voor de wijsheid.
Zij die hun hele leven zoeken naar wijsheid.

KUNSTENAARS
Er is een wereld van de waarnemers
Ze noemen zich kunstenaars.
Ze hebben ook liefde voor de waarheid.
Maar hun waarheid is subjectief, zeggen de filosofen.

FILOSOFEN
De denkers hebben de kaarten verdeelt.
Ze hebben zich de 'goede' termen toegeëigend.
Zij zijn objectief.
Zij hebben de waarheid in pacht.
Zij denken na.
Zij laten zich niet leiden door emoties.
Zij zijn superieur aan allen die niet zo zijn als zij.

KUNSTENAARS
De kunstenaars krijgen de 'left over' termen.
Zij zijn subjectief en subjectief is het ergste wat je kan zijn in de ogen van de denkers.
Zij kennen de waarheid niet.
Zij laten zich leiden door emotie en intuïtie.
Deze beide eigenschappen zijn inferieur aan het denken volgens de denkers.

HET BEWIJS VAN DE DENKER
Mijn professor is een denker.
Hij heeft niks met beelden.
Hij houdt niet van twijfel.
Hij wil bewijs.

Als ik iets zeg, zegt hij Pavlov getrouw: bewijs het.
Bewijs het, zegt de professor op alles wat ik zeg.
Bewijs het.

DE WERELD VAN DE KUNSTENAAR
Bewijzen ligt in het rijk van de denkers.
Aantonen in de wereld van de kunstenaars.
Het bewijs van een denker ligt in zijn betoog.
Het bewijs van een kunstenaar is het beeld.

Two worlds and never the twain shall meet....



Anna

week drie

« week vier | no picture please | van chaos naar logos »
Geen blogs? zo druk?
Dat is de vraag in een mail van Beloppy uit New Yersey, USA.

Inderdaad, een full-time studie en een fulltime baan is geen excuus om niet meer te bloggen.
Het is tien uur. Het is avond. Ben net weer thuis na een lange wekrdag.
Geen excuus om niet te bloggen....
Typ de eerste zinnen van een nieuw blogje in.

Plingel plongel, zegt mijn computer.
Zie een beeldschermpje, de foto van Jenna en de vraag, zit je achter je computer.
Ja, ik zit achter mijn computer, maar wat moet ik nu doen....
Jenna stuurt me een uitnodiging om te chatten.
Jenna heeft drie jaar in New York gewoond en is nu verhuisd naar London.
Om de telefoonkosten onder controle te houden belt ze via Skype.
En via Skype kan je ook chatten.

Na wat geknungel chat ik met Jenna in Londen.
Wacht even, zegt Jenna, Ik nodig Beloppy uit.
Mijn computer plingt en plongt.
Ik 'praat' met Jenna in London,
Beloppy in New Yersey en mijzelf in Maastricht.

Internet is geen vervanging voor real live contact.
Maar als je zoveel kilometers en zoveel tijdzones van elkaar verwijderd bent,
is chatten, skypen, hyvsen een geweldige inbetween....


Anna

van chaos naar logos....

« week drie | no picture please | microcosmos versus macrocosmos »

Hoeveel onzekerheid kan een mens verdragen.
De Grieken zochten met hun filosofie een antwoord op de chaos.
In een steeds veranderende wereld zoeken naar zekerheid.
Van chaos naar logos.

Tot voor kort was mijn leven chaotisch.
De wereld van het theater en de uitgeverij is niet rationeel.
Er wordt niet rustig en beargumenteert overlegd.
Er is sprake van willekeur en irrationaliteit.
Er wordt gelogen en bedrogen.
Er wordt vanuit de buik gemotiveerd.

In het college leer ik over het belang van rationaliteit.
Gebruik de rede en alles komt goed.
En als het niet goed komt heb je niet lang genoeg nagedacht.
De schaduwkant bestaat niet.
De tragiek bestaat niet.
Alle 'slechte' emoties moeten onderdrukt of gewoon genegeerd.
Zo ontstaat er een ordelijke wereld.
Een wereld die te beredeneren en te verklaren valt.

Hoe weinig lijkt de wereld van de wetenschapper-filosoof op mijn werkelijkheid.
Ooit een redelijke actrice tegen gekomen?
Een redelijke regisseur?
Chaos en irrationaliteit dat is mijn wereld.
En zo is het goed en zo ben ik het gewend.
Nog nooit heb ik iets bereikt met slimme Aristotelische retoriek.
Nog nooit iemand overtuigt met een syllogisme.
En nee, je wil niet weten wat het is.

Dit soort gesprekstechnieken associeer ik met Emiel Ratelband en consorten.
Met Neuro Linguïstisch Programmeren- adepten.
Lullen om een gesprek te winnen.
Lullen om via taal een bewijs te leveren.
Via een goed opgezette redenering kan je alles beweren en alles 'bewijzen'.
Dat het buiten regent bijvoorbeeld, terwijl ik toch echt kan zien dat dit niet het geval is.

Maar zien is met de zintuigen en zintuigen zijn niet te vertrouwen.
Hoe mis ik het beroep op mijn zintuigen en hoe zwaar is het beroep op mijn denken.
Mijn arme zintuigen.
Een college op cd. dat ik beluister begint met een stukje klassieke muziek.
Ik betrap me erop dat ik de cursus steeds weer opnieuw opstart.
Muziek. Muziek. Heerlijk, ongecompliceerde muziek.

Tot slot moet ik iets opbiechten.
Ik was het vandaag bij de VenD.
Ik was het die de complete baby-knuffel-poppen-tafel overhoop heeft gehaalt.
Alle knuffels een nieuw plekje gegeven en een nieuwe compositie gemaakt.
En het zag er erg goed uit al zeg ik het zelf.

Georganiseerde chaos.
Vormgegeven chaos.
De wereld is niet redelijk dat weet ik zeker.
En als hij wel redelijk is dan toch niet in mijn omgeving.
Hoeveel onzekerheid kan de mens verdragen.




Anna

microcosmos versus macrocosmos

« van chaos naar logos | no picture please | es ist was es ist »

Deze week behandelen we de Griekse tragedies. Heerlijk dacht ik.
Even geen Plato, geen Kant of andere filosoof die het primaat van de rede aanhangt.
Als ik de theorie van Plato lees of welke andere rationele filosoof dan draaien mijn hersenen in een knoop.
Dat voelt niet als gezond.
Maar nu. De Griekse tragedie, mijn eigen vakgebied.
Twintig jaar dramaturgie bestuderen zal toch wel enig gewicht in de schaal leggen.
Niet dus. ken mijn plek nog niet als freshman. Je weet niks en je antwoorden zijn bij voorbaat kul is de boodschap.
Behalve als je precies zegt wat de professor wil horen.
De professor is filosoof en wiskundige. Hij is niet goed thuis in de tragedies en dat zegt hij ook.
We hebben het over de Agamemnon. Over de innerlijke conflicten in het stuk Agamemnon.
Voor wie het stuk niet kent, Agamemnon is getrouwd met Clytaimestra.
Agamemnon trekt ten oorlog tegen Troje omdat Paris, Helena geschaakt heeft.
Op zee komt het leger in een windstilte terecht waardoor de vloot niet meer vooruit komt.
De bemanning dreigt te sterven.
Artemis, de godin van de jacht die boos is op Agamemnon is hier schuld aan maar heeft ook de oplossing.
Ze zegt tegen Agamemnon dat hij zijn dochter Iphiginea moet offeren.
Agamemnon doet dat zonder enig schuldgevoel.
Clytaimestra is daar nogal boos over en dood -bij terugkomst na de overwinning op Troje- haar man.

Nu was de vraag. Wat zijn de ethische conflicten in de Agamemnon.
Ik noemde het conflict van Clytaimestra. Moet je een kindermoordenaar straffen.
Mag je je eigen man doden.
De professor lacht me uit. Clytaimestra heeft helemaal geen conflict. Ze heeft een bijrol in het stuk.
Ze heeft een minnaar genomen terwijl haar man op zee is, oorlog voeren voor een goede zaak.
Tja, dat Clytaimestra een minnaar neemt terwijl haar man tien jaar ervan tussen is ...
Agamemnon heeft Clytaimestra's man vermoord.
Na de moord heeft hij haar met geweld tot vrouw genomen terwijl ze zwanger was van haar vermoordde man.

Agamemnon koos voor de eer van de staat. Clytaimestra zoomt in op het gezinsleven.
Je mag niet je eigen dochter vermoordden, in geen enkel geval.

Dat is wat me zo tegen staat aan de 'grote' filosofen. Die hebben alleen oog voor de grote zaak.
De Eer. De Rechtvaardigheid. Het Goede. En of je daar een zoon of dochter voor moet offereren: tan pis.

In een dorp niet ver van Maastricht woont een gezin.
De dochter heeft een relatie met een jongen waar de moeder het niet mee eens is.
Te jong, slechte invloed. De moeder besluit het kind op kostschool te sturen naar België.
De dochter is het daar niet mee eens. Ze gaat naar de winkel om rattengif te kopen.
Rattengif is niet zomaar vrij te verkrijgen maar konijnengif wel.
De dochter serveert haar moeder een kopje konijnengif-thee.
Als de moeder de theepot wil afwassen vind ze de niet opgeloste korrels gif onderaan de pot.
Ze gaat ermee naar de politie en ontdekt zo dat haar dochter haar heeft willen vermoorden.

Dat is waar voor mij de ethiek begint. Je kan zoveel definities van het Goede en het Juiste bedenken.
Als een kind dat het geen punt vind om haar moeder te vermoorden om te voorkomen dat ze haar vriendje kan zien, dan ligt de zware taak in het gezin om kinderen het besef bij te brengen dat dit niet kan.

In die zin kan ik Clytaimestra's woede goed begrijpen. Agamemnon geeft niks om zijn gezin.
Een dochter offeren, geen punt. Een minnares meenemen als oorlogsbuit geen punt.

En nu zal de professor wel weer aanhalen dat Clytaimestra ook een minnaar had.
Het verschil tussen hun beide is dat Agamemnon zijn minnares, triomfantelijk in de openbaarheid toont.
Clytaimstra houdt haar overspel binnensdeur.
Beide moreel verwerpelijk maar in het laatste geval toch met het besef ervan.

Ik denk dat het je eerst moet lukken om ethische principes binnenshuis voor elkaar te krijgen.
Iemand die dat niet kan mag zich niet uitspreken over ethische principes die voor iedereen moeten gelden zoals Agamemnon dat doet.



Anna

es ist was es ist

« microcosmos versus macrocosmos | no picture please | week twee »

es ist unsinn
sagt die vernuft
es ist was es ist
sagt die liebe

es ist unglück
sagt die berechnung
es ist nichts als schmerz
sagt die angst
es ist aussichtslos
sagt die einsicht
es ist was es ist
sagt die liebe

es ist lächerlich
sagt die stolz
es ist leichtsinnig
sagt die vorsicht
es ist unmöglich
sagt die erfahrung
es ist was es ist
sagt die liebe

erich fried

dit gedicht stond in de overlijdingsadvertentie van de vrienden van voor Ritsaert ten Cate

es ist was es ist
daar zouden die filosofen zich ook eens tevreden mee kunnen stellen
vandaag geen Plato, geen slimme Socratische gesprekken,
geen nadenken over het zijn of het zijnde,
gisteren betrapte ik me erop dat ik zomaar het woord ontologie in een zin gebruikte,
daar begint het al,
moeilijke woorden in zinnen proppen om afstand te maken,
dat gaan we niet doen, Anna

es ist was es ist
Ritsaert ten Cate [regisseur] is gestorven,
hij is op zijn 62ste nog aan een nieuwe carrière begonnen als kunstenaar,
Het Noord Nederlands Toneel gaat Medea opvoeren,
Max van de Berg, de Commissaris van de Koningin, zal de rol van Kreon spelen,
dat kan je ook een career-change noemen,
maar vandaag geen boeken, geen studie,
gewerkt moet er worden,
geen gedachten,
concrete dingen,
decors, rekwisieten, achterdoeken,
aan het werk, Anna
en onthou als je het niet meer weet,

es ist was es ist
sagt die liebe



Anna

week twee

« es ist was es ist | no picture please | stil leven »

Loop naar de collegezaal. Om negen uur begint het college.
Vreemd. Vorige week om deze tijd liep ik in een colonne van studenten.
Studenten herkenbaar aan hun rugzakjes en doelgerichte snelle tred.
Allemaal snel lopend richting collegezaal.
Nu zijn de stoepen leeg. Vreemd.
Het college is al begonnen een half uur eerder dan ik dacht.
De zaal is maar half zo vol als bij het eerste college.
Meer mensen hebben het rooster slecht gelezen, of laten hun tweede college al schieten.

In de werkgroepen praten we verder over Plato.
Als het verstand maar de baas is komt alles goed, zegt Plato.

In de pauze praat ik voor het eerst met mijn mede studenten.
Of in de pauze durven mijn mede studenten voor het eerst met mij te praten.
Waarom nog studeren en hoe te combineren met werk is de vraag.

Die laatste vraag ligt mij steeds zwaarder op de maag.
Heb een vrij goed lopend freelance bestaan met genoeg opdrachten om van te 'leven'.
Nu heeft mijn grootse opdrachtgever het idee opgevat om mijn werk in India te laten uitvoeren.
Tegen globale prijzen valt niet te concurreren, dus dat werk ben ik kwijt.
Een uitgeverij denkt zoals Plato, rationeel. Een boek zo goedkoop mogelijk uitgeven.
In India zijn de productiekosten lager dan in Nederland.
Het is alleen zo dat naast de ratio ook de emotie bestaat.
En dan niet de emotie in verstorende zin.
Maar emotie in de zin van passie.

Mijn verbintenis aan de uitgeverij was ook een emotionele.
Een drive om mijn werk zo goed mogelijk te doen.
Die kan je niet kopen. Die ontstaat.

Anna

stil leven

« week twee | no picture please | PLato's grot »



Werkelijk helemaal daas van de hoeveelheid teksten die ik in de eerste week van de studie culturele wetenschappen heb moeten vertouwen, loop ik de stad in. Even geen Plato, geen Socrates, geen ideale wereld van ideeën.
In de onderdoorgang [zou je het grot kunnen noemen] naar het centrum ligt een stel te slapen met hun twee honden. Hij snurkt, zij mag in de slaapzak liggen. Een pak sap. Een fles water. Een stuk plastic, een matje. Hun bezittingen als muurtje opgestapeld tegen de tocht.

Tja, zegt de postbode, die me passeert.
Een stil-leven, zeg ik.






Anna

Plato's grot

« stil leven | no picture please | de ratio aan het werk gezet »


Na een week met alleen maar teksten bezig geweest te zijn krijgen we dan eindelijk een plaatje te zien.
Plato's grot. De professor heeft de afbeelding zelf gekopieerd uit aardigheid.
Kijk naar de tekening van Plato's grot. De tekening van de grot en de beschrijving van Plato zelf kloppen niet.
Dat zeg ik ook. Dat flap ik er zo uit.
Oh, zegt de professor, dat moet je me dan nog maar eens aantonen.

Verder gaan we met de les.
Hoe zag Socrates eruit vraagt de professor.
Er wordt wat gemompeld her en der.
Hoe Socrates eruit zag. Easy peasy. Dat is een plaatje.
Beschrijf Socrates, met zijn blote voeten, zijn stinkende kleding, zijn arrogante pas, zijn uitpuilende ogen, zijn lange haar, terwijl kort in de mode was.
Hij was dus gewoon een lelijke man met een dikke buik, onderbreekt de professor me.
Hij had geen dikke buik, hij was juist heel mager, kan ik niet nalaten te zeggen.

De professor is een filosoof en wiskundige. Hij weet daar erg veel van.
Hij ziet er alleen geen plaatjes bij. Hij verzint een beeld van Socrates terwijl hij in de logica heel steng is.
Hij geeft een beeld van Plato's grot dat ongeveer klopt terwijl dat in de logica of de wiskunde onacceptabel zou zijn.

De wereld van de beelden en de woorden botst, gelijk de eerste week al.
Toch schenkt het me enig genoegen dat het voor de denkende professor evenveel moeite kost zich iets te verbeelden, als het voor mij kost om zonder beelden te denken.

In de klas zijn er twee nieuwe jongens bij gekomen.
De een weet veel van filosofie. Hij maakt opmerkingen als, maar Kant zei toch....
Terwijl we net op de denkwereld van Socrates en Plato hebben zitten ploeteren gooit hij Kant in de groep.
De andere jongen is gristelijk en praat heel veel en vooral heel zacht.
Als ik zeg dat zijn binnen-mond-gepraat niet goed te verstaan is, zegt hij, sorry, ik was gewoon hardop aan het nadenken.
Duh.

Anna

De ratio aan het werk gezet

« Plato's grot | no picture please | apollo en dionysus »


Dus ze gaan er gewoon vanuit dat je Engels kan lezen, zegt M.
Het is nog veel erger, zeg ik.
Frans ook, vraagt M. verbaasd.
Veel erger, zeg ik en laat een bladzijde zien uit Copleston, a History of Philosophy, Greece and Rome.
Op de bladzijde die ik laat zien, staat midden in de zin een woord in het Grieks, onvertaald in het Grieks alfabet.
Beetje arrogant van de schrijver vind ik het wel. Het idee van filosofie is toch om er wijzer van te worden.
Om kennis te delen. Nu kan ik het woord niet eens zelf opzoeken.
Nu moet ik de hulp vragen van een mede-leerling die wel Grieks gestudeerd heeft.

van chaos naar logos
Het eerste college lijkt mee te vallen. Kan het allemaal volgen.
De professor lardeert haar verhaal met voorbeelden in de vorm van verhaaltjes afgestemd op 18-jarigen die voor het eerst gaan studeren. Mijn gedachten dwalen af bij die verhaaltjes.
Dat is niet zo slim. Het volgende verhaal is een voorbeeld van een paradox. Er komt geen reactie uit de zaal.
Ik geloof dat meer studenten het verhaal niet begrepen hebben. Bij mij nog erger, ik heb het niet alleen niet begrepen, ik heb het verhaal niet eens gehoord.
Opletten, Anna.
Daar moeten jullie thuis dan nog maar eens over nadenken, zegt de professor.
Dan de onderwijsgroep, de professor is totaal niet onder de indruk van mijn oh zo creatieve beroep. Hoezo beroep. Dit is studeren. Hoezo erbij werken. Hij lacht me nog net niet uit.
Die avond doe ik het werk dat ik normaal overdag doe.
Ben doodmoe van het afgelopen weekend. Een fotoshoot, een bruiloft fotograferen en al die foto's uitzoeken en bewerken. Wordt wakker met een zere keel en een stem die zich verstopt.
Lees mijn taak-opdrachten voor donderdag as. Amai, al die teksten lezen in twee dagen.
Teksten van Socrates en Plato. En waar zijn die te vinden? In de bibliotheek.
Hoe lang geleden ben ik in een bibliotheek geweest.
De teksten moeten worden gekopieerd.
Het kopieerapparaat in de bibliotheek werkt alleen op je studentenkaart die je kan opladen als een chipknip.
Wordt al moe aan het idee om dit te moeten uitpuzzelen.
Het valt mee. De lockers werken als de bagagekluizen op het station.
De studentenkaart-chipknip is ook snel gevonden.
Nu nog de boeken vinden die ik nodig heb.
Bij de kopieerapparaten staan rijen. Iedereen wil teksten kopiëren.
Sommigen kopiëren complete boeken. Dat duurt.
Vraag aan de boeken-kopieerster of ik even tussendoor mag.
Dat mag.
In mijn haast om haar niet te lang op te houden maak ik drie mis-copy's.
Alsof ik de teksten uit de Copleston gehaald heb.

Socrates en Plato
Ik weet het niet met die Socrates en Plato.
Socrates kreeg terwijl hij zo hard nadacht over een probleem soms ernstige aanvallen van afwezigheid.
Hij was lelijk. Hij pijnigde zijn hersenen zo hard dat hij er aanvallen van kreeg.
Ben te moe om na te denken.
Heb steeds meer sympathie voor de Sofisten die veel pragmatischer waren en al de kennis van Socrates gebruikten in hun voordeel. Goed kunnen redeneren komt van pas in een rechtszaak.
Zo moe. Mijn hoofd verlangt naar beelden.
Socrates was echt een lelijkerd. Hij lijkt in niks op de beelden die je van hem op het internet kan vinden. Ik zou wel eens willen weten hoe hij eruit had gezien in het echt.
Nu moet ik eerst uitrusten. Dat nadenken is goed en aardig maar je kan er ook ziek van worden.

remote-control
Haal M. op van het station. Op het perron staat een mevrouw verkleed als een cadeautje.
Ze is gehuld in pakpapier en houdt en bordje voor haar heup, gefeliciteerd met je verjaardag.
Ze kijkt me heel blij aan maar ze kijkt langs me naar de jarige voor wie deze verassing bedoelt is. De jarige weet niet goed wat te doen met dit eerbetoon. Om zich een houding te geven maakt hij een foto van de vrouw verkleed al verrassing. Ze heeft cadeau-papier om zich heen gedrapeerd, een sliert ballonnen en het felicitatie-bordje. Het cadeau-papier is met touw om haar lichaam gebonden en als het stel naar huis wil gaan zie ik hun worstelen met de touwtjes.

Op weg naar huis zie ik een man zijn auto afsluiten met zijn afstand-bediening.
Hij is al een aantal meters verwijderd van zijn auto eer hij hem sluit met zijn remote.
Zou dat zo moeten? Je auto pas vanaf en afstand sluiten met je afstand-bediening

M. belt. Hij zegt dat Closer op televisie is op RT8. Closer is een stuk waar we het decor voor ontwerpen terwijl ik zo nodig wil studeren. Zet de televisie aan en de computer uit

Anna