26.5.08

meisjes-tekort in India

« New Orleans... | no picture please | baby in bad... »



tekening André Joosten
meer tekeningen »

Jenna belt, ze zit aan het ontbijt in Jersey City, USA.
Kom je morgen?
Ik kom zeg, ik.
Airoplane, zegt Jana haar dochtertje.
Yes, I come by airoplane, zeg ik.
Baby, zegt Jana.
Yes, I come to see you and the baby.
Bye, bye, zegt de twee-jarige.
Bye, bye, zeg ik.


Karin
mailt
Leuk te horen dat je echt waar toch nog langs komt vooraleer Jana+3 verhuizen.
Neen, ik vond het niet erg dat je een stuk van mijn mail gebruikte (ivm het sterven van onze kat). Nu leeft hij tenminste toch nog verder, al is het op het internet.
Woensdagavond hebben we een girlsnight out. Get ready !

I am ready, I think.
Ik ga naar New York morgen.
Alweer?
Mmm. Jenna en haar gezin verhuizen naar London in september.
Nog één keer naar New York en dan London.

London Bridge is falling down, falling down...
Mind your step.
Pedestrians look to your right.



Anna

25.5.08

baby in bad

« baby-tekort in India... | no picture please | op de fiets... »



op bezoek bij oma...
baby kijkt: ja ik vind dit ook vreemd, maar wel lekker...


Anna

23.5.08

op de fiets....

« baby in bad... | no picture please | moeders... »

Een man op een één-wieler rijdt alsof hij op een gewone fiets rijdt.
Hij heeft een blonde baard en een zware rugzak.
Hij fietst één-wielerig de bocht om alsof hij op een gewone fiets rijdt.
Steekt zelfs zijn hand uit.
Zijn ernstige blik verraadt dat fietsen op een één-wieler toch erg moeilijk is.

Bij de papierbak staat een jongetje in een rood t-shirt.
Aan zijn fiets twee oranje fiets tassen.
Hij heeft bij het opstaan niet nagedacht dat hij nog zou gaan fietsen
Een rood t-shirt en oranje fiets-tassen.
Het jongetje heeft de slechte kleurcombinatie te laat ontdekt.
Hij gooit vier pakken niet rondgebrachte folders, hup, de papierbak in.
Haal dan tenminste de plastic ervan af wil ik zeggen.
Het jongetje fietst weg. Hij probeert dat zo stoer mogelijk te doen.
Hij spuugt. Eén keer. Twee keer. Maar ook zijn spuugjes zijn klein.

Een meisje fietst voorbij. Ze heeft kerstversiering om haar stuur gebonden.
Terwijl het Mei is.
Op de stoep ligt een dood vogeltje.



Bij de AH stopt een man pakken vlees in zijn jaszakken.
Ik loop hem achterna om te zien hoe hij door de kassa komt.
De zwerver zet zijn lege blauwe mandje netjes op de stapel.
Hij loopt langs de kassa met zijn zakken vol niet betaald vlees.
Hij laat de inhoud van een plastic zakje aan de caissière zien.
Medicijnen, zegt hij.
Oké, zegt het winkelmeisje.
De man loopt de winkel uit. Dat wordt barbecuen vanavond.



Anna

21.5.08

moeders...

« op de fiets... | no picture please | padden trekken... »




Anna

meer vroeger »
old pictures please

de padden trekken...

« de padden trekken... | no picture please | kopvoeters... »


De vrachtauto komt elke dag, vaak twee keer per dag langsgereden. In het begin werd ik er wakker van.
Van de hoeveel? kapotte flessen die uit de glasbak in de laadbak werden gestort. The sound of breaking glass.

De boom is verwarrend. De schors hangt als losse blaadjes rond de boom en het is mei.
Weet niet of daar verband tussen is.

Het verkeersbord is nog verwarrender. Verboden te brommen onder het mobiel bellen.
Bussen en taxi's uitgezonderd?


De bloemen zijn voor iemand die maandag is overleden.

En PAS OP! de padden trekken.


Anna

19.5.08

kopvoeters...

« de padden trekken... | no picture please | vroeger.. »

In den beginne was er de vis
De vis zwom in de oceaan.
Sommige vissen zwommen in ondiep water vlak langs de oever.
Waarom zou de vis in ondiep, modderig water willen wonen?
Waarom zou de vis op de oever willen kruipen?
In het water zijn grote vissen en kleine vissen.
Vissen eten vissen. De grote eten de kleintjes.
De vis die liever niet het gevecht aangaat ontwikkelt poten en kruipt het land op.
De mens is een afstammeling van een conflict-vermijdende vis.
Onze armen hebben nog precies dezelfde indeling als de eerste poten van de vis.
Eén bot in de boven-arm, twee botten van de onderarm en de veel botjes in de hand.


Eerst waren er de vissen.
Dieren met een hoofd.
Toen waren er de dieren met een hoofd en ledematen.
Daarna kwamen de dieren met een hoofd, ledematen en een lijf.
En toen was er de mens die op twee benen ging lopen.

Conflictvermijdende vis
Als er geen vredelievende vissen geweest waren was de mens nooit uit de vis geëvolueerd.
Of kan je zeggen dat de mens een laffe diersoort is.
Conflict-vermijdend...

Kindertekeningen
Jonge kinderen volgen in hun tekeningen de evolutie.
Eerst tekenen ze een cirkel. De kop-dieren.
Dan tekenen ze hoofden met ledematen. De kop-voeters.
En daarna een hoofd, een lijf, armen en vingers.
Het is opvallend hoeveel betekenis kinderen geven aan het tekenen van de vingers.
Alsof ze weten dat we zonder die handen nooit het water uit gekropen zouden zijn.

De hand
Wat maakt de hand zo typisch menselijk?
De hand staat symbool voor wie we zijn en wat we kunnen maken.
Grijpen, bouwen en je gedachten realiseren ligt besloten in het complex van botten, zenuwen en bloedvaten. Wat bij het zien van de binnenkant van een hand opvalt is zijn compactheid. De basis van de duim, de muis heeft, vier verschillende spieren. Het bewegen van de duim en hand vergt tien verschillende spieren en wel zes verschillende botten die samen werken. Als je je pols buigt, gebruik je spieren die beginnen in de onder-arm, die overgaan in de pezen en eindigen in de hand. Zelfs bij de simpelste beweging is er een complex samenspel in een kleine samengepakte ruimte.

De anatoom Sir Richard Owen ontdekte dat onze armen, handen en voeten in een groter geheel passen.
Er zit een patroon in het skelet van de arm van de mens. Eén bot in de bovenarm. Twee botten in de onderarm, een groepje van negen kleine botjes in de pols, vijf stapeltjes kootbeentjes die de vingers vormen.
Vrijwel het zelfde schema zie je terug bij kikker, vleermuizen, het paard bv. Alle wezens met ledematen, of dat nu ledematen, flippers of handen zijn hebben een gemeenschappelijk ontwerp. Eén bot, dat overgaat in twee botten, die op hun beurt verbonden zijn met en serie kleine botjes, die verbonden zijn met de kootbeentjes.
Neil Shubin
De vis in ons



Prehistorische push-up
Het was een bange vis. Een vis die niet opgegeten wou worden door andere vissen.
Een vis die niet wou vechten om te voorkomen opgegeten te worden.
Die vis zwom naar ondiepe water. Die vis, dat waterhoofd wou de oever op,
Maar een hoofd kan niet kruipen.
Een hoofd kan zichzelf niet opdrukken. Dus ontwikkelde de vis poten en kroop het land op.
Mensen hebben hun complexe instrument, de hand, te danken aan een conflict vermijdende vis.
Die de eerste stap zette van hoofd naar hoofd met voeten, de kopvoeter.



Tiktaalik
Kinderen weten het nog. Hoe het ging met de evolutie.
Je ziet het aan hun tekeningen. Eerst alleen maar krassen.
Over de grenzen van het papier heen. Grenzen bestaan nog niet.
Dan de cirkel. Het kind ontdekt het verschil tussen zichzelf en de ander.
Daarna tekent het kind de kopvoeters. Hoofden zonder lijf maar met handen en voeten.
De eerste stapjes, net als vis Tiktaalik.



Anna

Meer lezen over Tiktaalik:
Tiktaalik
prehistorische push-up

Een verhaal over het schilderen van een hand:
Zomertijd
Meer lezen over kindertekeningen:
ontwikkelingsfase en kindertekeningen
Tekening handen:
André Joosten

17.5.08

vroeger...

« kopvoeters.. | no picture please | het blauwe uur... »





Anna

meer vroeger »
old pictures please

het Blauwe uur

« vroeger.. | no picture please | datumloze dagen... »

Het is drie uur in de ochtend. De wekker gaat.
Kleed me aan. Drink verse jus. Om kwart voor vier loop ik door de stad.
Twee meisjes komen uit het café. Het ene meisje heeft pijn aan haar voeten.
Ze draagt haar hakjes in haar hand. Loop verder. De brug over de Maas.
Door het stadspark. Het is donker.
Is het wel slim om midden in de nacht door een donker park te lopen?
In een auto zitten een jongen en een meisje. Of ik een vuurtje heb.

Onder aan de St. Pietersberg is het drukker. Morgen, groeten voorbijgangers.
Morgen, zeggen ze zachtjes in de nachtelijke stilte.
De fietsers en wandelaars beklimmen de Pietersberg richting chalet Bergrust.
Ze hebben een gezamenlijk doel. Het blauwe uur meemaken.

Het Blauwe uur
Het blauwe uur is het uur voor zonsopgang, waarbij soms de lucht en de omgeving blauw kleuren. Bijzonder is de stilte die zich dan voordoet. De nachtdieren zijn al in rust en de dagdieren zijn nog niet wakker. Het einde van het uur nadert dan snel en dit is te merken aan de zonsopkomst, het verdwijnen van de vervreemdende blauwe omgeving en het geluid van fluitende vogels. Vaak volgt er een mooie dag als het uur voor zonsopgang "blauw" is geweest.
[bron Wikipedia, het blauwe uur]

Het Blauwe uur is ook de titel van de voorstelling van Lotte van de Berg.
Over kijken en bekeken worden. Een fluistervoorstelling,
Even gebeurt er helemaal niets. De nacht slaapt zacht en de dag is nog niet begonnen.
De stad houdt haar adem in. De straten zijn leeg.
De vogels zijn stil en wachten. Dit is het blauwe uur.
Het uur waarin de nacht overgaat in de dag. Het uur waarin de zon opkomt.
Altijd weer. Steeds opnieuw. En niemand ziet het, want iedereen slaapt. B
ehalve jij. Je zit op de stoep en kijkt om je heen. Je wacht. Zal ze komen, de zon?
Of een keertje niet? Misschien is vandaag wel alles anders. Misschien is vandaag niet als altijd...

In het donker staan de bezoekers aan de voorstelling te wachten.
Vreemd genoeg heeft niemand een zak-lamp bij zich.
Zijn we al zo gewend aan permanente verlichting dat we vergeten zijn dat het in de natuur 's nachts donker is?
In het donker worden de kaartjes gecontroleerd. In colonne lopen we de berg weer af.

De voorstelling speelt in een straat niet in de natuur of boven op de berg zoals ik verwacht had.
Drie jongens komen rechtstreeks uit het café en zijn duidelijk dronken.
Ze moeten voortdurend lachen en botsen tegen een lantaarnpaal en vallen in een heg.
Een mevrouw ergert zich aan het plezier van de jongens.
Stil toch, zegt ze stil toch, alsof de voorstelling al is begonnen en het publiek stil moet zijn.
Op de hoek van een straat staan houten krukjes. Lage krukjes, niet zo lage krukjes en hoge krukken.
Midden op straat wordt van de krukjes een tribune geformeerd.
Ik heb het laagste krukje en zit bijna vooraan. De drie vrolijke jongens zitten vlak naast me.
De boze mevrouw is per ongeluk ook naast de dronken jongens terecht gekomen die nog steeds plezier hebben.
Stil toch, zegt ze weer geërgerd. Huh, zegt de jongen die geen Nederlands spreekt verbaasd.
De boze mevrouw neemt haar krukje op en gaat ergens anders zitten. Ver weg van de jongens.
Ik schuif een plekje naar voren. Er wordt thee uitgedeeld en dekentjes tegen de kou.

De voorstelling begint. De thee wordt in rubber bekertjes gedronken. Het rubber overheerst de thee-smaak.
Met mijn bevordering naar de eerste rij ben ik boven op het rooster van de riolering komen zitten.
Probeer de geur van het vieze water en de rubber-smaak te negeren.
De voorstelling begint. De eerste minuten gebeurt er niks. Vogeltjes fluiten terwijl het langszaam licht wordt.
Dan ontwaakt de straat. Een jogger gaat joggen. De krant wordt bezorgd. Een oude mevrouw geeft de planten water.
Een mislukte fanfare komt voorbij en de straten worden geveegd.
Het is een wonderlijke ervaring om midden op straat naar het ontwaken van een stad te kijken.


Na afloop is er ontbijt bij Chalet Bergrust boven op de St. Pietersberg met uitzicht over Maastricht.
De boze mevrouw zit op het terras. Ze is halverwege de voorstelling weggelopen.
Ze vond het maar niks. Met zijn allen op houten krukjes midden op straat zitten.
Ik haal mijn ontbijtje en de boze mevrouw vraagt of ze bij mij mag komen zitten.

De zon komt op.
De zon komt op en niemand kijkt, moppert de mevrouw verder.
Iedereen is aan het eten. Ze moeten hier naar kijken, naar de zonsopgang.


Loop de stad weer in. Kan meteen even naar de markt, bedenk ik me.
Op de markt worden de kraampjes opgebouwd. Ben veel te vroeg.
De marktverkopers kijken verbaasd naar mij, zo'n vroege klant.
Het duurt zeker nog een uur eer ze hun waren uitgestald hebben.
Ga naar huis. Het is zeven uur in de ochtend.



Anna

14.5.08

Datumloze Dagen

« datumloze dagen.. | no picture please | het lege nest... »

Maandag was de eerste try-out van Datumloze Dagen.
Een monoloog geschreven door Jeroen Brouwers en gespeeld door Tom Jansen.
Heb de voor-publiciteitsfoto's van Jeroen en Tom mogen maken en ik was erg benieuwd naar de voorstelling.

De pedicure
De tekst gaat over een wat nare man die trouwt een kind krijgt maar niet in staat is om zich aan iemand te hechten. De enige vrouw waar hij echt van gehouden heeft is zijn pedicure en natuurlijk is zij een onbereikbare vrouw.
Zij behandelt hem zoals hij zijn talrijke vriendinnen behandelt. Heather, de pedicure heet Heather.
Heather zegt dat het altijd buitengewoon aangenaam was met hem in bed maar dat ze meer niet hoeft.
Het was toch alleen maar om te neuken, zegt ze in het boek Datumloze Dagen.
Ze zegt het tegen de man die zich niet kan hechten aan de mensen en de vrouwen als alleen maar om te neuken beschouwt. De man wil bij Heather wonen, maar zij wijst hem af. Dat de vrouw pedicure is lijkt een onbelangrijk detail maar dat is het niet. Het boek Bezonken Rood gaat over de jeugd van Jeroen Brouwers die semi-autobiografisch schrijft. Ik kan me niet voorstellen dat je sympathie voor de man in Datumloze Dagen kan hebben als je niet eerst Bezonken Rood hebt gelezen. Het boek gaat over de jeugd van Jeroen Brouwers in een Japans interneringskamp.
Het urenlange staan op de gloeiend hete beton van de appèlplaats maakt dat hij chronisch last heeft van eelt onder zijn voeten. De pedicure, de enige [onbereikbare] vrouw waar hij echt van gehouden heeft krijgt zo een heel andere betekenis. De kapotte voetjes van het jonge kind dat zijn moeder emotioneel kwijtraakt in een concentratiekamp. Eenmaal volwassen roept het verzorgen van die voeten een gevoel van geborgenheid [liefde?] op.

Er zijn nog meer verwijzingen zoals het manische tellen van bomen. Optellen en aftrekken.
De man komt alleen maar tot rust als hij door het bos dwaalt en obsessief de bomen telt en weer aftrekt.
Weer zie je het jonge jongetje op het hete beton in de zon staan.
Wachten op het tellen van de gevangenen. Wachten op vernederingen en slaag.

Rij van Fibonacci
Het tellen komt in het decor subtiel tot uitdrukking. Voor de goede kijker is er de Rij van Fibonacci te zien.
0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233....
Er is een achterdoek beschilderd met drie bomen.
De eerste boom is tien centimeter breed, de tweede twintig en de derde dertig.

Foto's maken is een intieme bezigheid
Na afloop feliciteer ik Tom Jansen met de voorstelling. Het rare is dat als je eenmaal van iemand portretfoto's hebt gemaakt, je denkt hem beter te kennen. Het is erg intiem om van iemand foto's te maken.
Acteurs zijn anders dan je zou verwachten vaak erg zenuwachtig voor een foto-shoot.
Bij Tom Jansen is het goed gelukt, hij blij, ik blij en dat schept een mini-band.

High and low culture
Buiten op bordes van het theater zitten de makers van de voorstelling op het stoepje.
Drinken een glas bier, een witte wijn... Op het Vrijthof staat de zomer-kermis.
Hoge en lage cultuur slechts gescheiden door een met kinderkopjes geplaveide straat.
Ik hou van beide maar in dit elite gezelschap zeg ik dat maar niet te hard.
Ze praten over Winterland en hoe kitsch dat wel niet is. Het is ook kitsch, maar nogmaals ik hou van beide werelden. Hoog en laag.
Afgelopen jaar kon je op Winterland je aura laten fotograferen. Dat leek me wel wat.
Een foto van mijn aura.
Laat me fotograferen. Op de foto heb ik mijn ogen dicht. Zo onflatteus.
Opnieuw dan maar, zeg ik.
Dat mag niet, zegt de man.
Hij zegt iets vaags over energetische velden die verstoort kunnen worden.
Weet je wat dat betekent, zegt de aura-fotograaf.
Ik weet niet wat het betekend dat ik lelijk op een foto sta.
Als je je ogen dicht doet, dan heeft je beschermengel ingegrepen. Je bent bovennatuurlijk begaafd.
Dat weet je toch wel.
Natuurlijk, bluf ik maar.

Mooi profiel
Op de voetgangersbrug over de Maas vraagt een mevrouw-tourist of ik haar wil fotograferen.
Ik neem het kleine fototoestelletje aan.
Press here, zegt ze.
Ik druk op het knopje en maak de foto.
Dit wordt geen mooie foto, denk ik, ze kijkt recht in de lens terwijl ze zo'n mooi profiel heeft.
Kan ik me beheersen. Nee, ik kan het niet laten. Ik vraag de vrouw haar hoofd iets te draaien.
Mooi profiel en op de achtergrond de skyline van Maastricht.
Thank you, zegt de mevrouw-tourist
Your welkom, zeg ik.


Anna

12.5.08

het lege nest syndroom

« datumloze dagen.. | no picture please | de publieke ruimte... »





Heb twee dagen niet meer in het nest gekeken van de lijster-jongen.
Vanmiddag even gekeken. Het nest is leeg. Moeders is weg. Geen spoor van de jongen.
Er ligt nog één ei in het nest. Waar zijn ze naar toe. Het nest is nog intact.
Een poes zou het nest stuk gemaakt hebben. Kinderen? Gisteren was moederdag.
Benedenbuurman had bezoek. Veel laawaai op de stoep. Fietsen in de besjestruik.
Vlak onder het nest. Waar zijn de vogels naar toe? Ze kunnen toch nog niet vliegen.
De kraai zit op het dak aan de overkant van de straat.
De kraai krast. Op de stoep ligt een veer. De kraai krast. De mussen tjilpen.
De duiven flirten met elkaar. Waar is moeder lijster gebleven?
De kraai krast voor een derde keer. Het schijnen intelligente vogels te zijn die kraaien.
En ze lusten ook jonge vogeltjes....
Of zouden ze toch gewoon uitgevlogen zijn, maar ze waren nog zo klein...
Of een kat die de fietsen tegen de besjes-struik onder het nest als laddertje heeft gebrikt...


Anna

eerdere vogel-posts:
update lijster-jongen
lijster-moeder
lijster-jongen-nest
alleenstaande moeder lijster
welke vogels maken een slordig nest
grijze bolletjes
duiven broeden van het vroege voorjaar tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst op een slordig nest
de duif is dood
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 1
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 2
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 3

9.5.08

de publieke ruimte is van ons allemaal

« het lege nest.. | no picture please | update lijster-jongen... »



Graffiti is door de kunstwereld ontdekt. Ingekapseld in ingelijste doeken in galerie en museum.
Maar eens in de zoveel tijd op het moment dat de gevestigde orde dacht graffiti onder controle te hebben, duikt de graffitie-artiest weer op en verschijnt op vieze treinen, grijze kantoor-gebouwen, dode muren. Illegaal en oncontroleerbaar. The poor mans art.

Dit schrijft Peter Kroon en hij stelt zich de vraag van wie is de openbare ruimte.
Waarom mogen er billboards langs de weg geplaatst worden. Waarom mag Mc.Donald overal zijn tag achterlaten in de vorm van een gigantische M. Geld geeft je het recht je boodschap en je naam onder ieders neus te wrijven. Kapitalisme heet dat en dat is goed voor ons allen.
Graffiti is het medium voor mensen die geen geld hebben om reclame-zuilen te kopen.
De publieke ruimte is van ons allemaal.

Dit zegt Peter Kroon in een artikel over graffiti in het krantje van de aankomende Kunsttour in Maastricht.

De publieke ruimte is van ons allemaal
Loop door de stad en bots op de opname-set van een tv-serie.
Er wordt een scène opgenomen in het drukke winkelcentrum.
Wij het winkelende publiek zijn onbetaalde figuranten.
Van de opname-leider mag ik niet blijven stilstaan om te kijken.
Doorlopen, roept hij tegen mij en de andere domme krachten. Doorlopen.
De stroom mensen vormt een mooi achtergrond decor voor zijn opname.
Loop door maar voel me toch een tikkeltje geïrriteerd.
Wie zegt dat je op dat plekje openbare ruimte niet stil mag staan.
De publieke ruimte is van ons allemaal.

Reflectie
Even stil blijven staan. Dat zou toch gestimuleerd moeten worden.
Even stil staan. Kijken. Reflecteren. Dat zou toch gestimuleerd moeten worden.
Integendeel. Je wordt steeds vaker gemaand om toch vooral door te lopen.
Bij ongelukken. Even stil staan bij een ongeluk. Je bezinnen op je sterfelijkheid.
Liever niet.

Doorlopen alstublieft
In Amerika is het doorloop beleid het strengst ingevoerd.
Demonstreren mag. Binnen de hekken. Kijken naar een demonstratie binnen de hekken mag niet.
Je wordt door een politieagent al snel tot bewegen aangezet. Niet stilstaan. Doorlopen.
Bij een parade of grote optochten zijn er speciale doorloop-assistenten actief.
Om obstructie van de enorme mensenmassa te voorkomen zijn er mensen ingehuurd.
Ze vragen je vriendelijk doch beslist om vooral door te lopen.

hoe lang mag je op een openbaar bankje zitten?
Zo zullen er steeds minder gelegenheden zijn waar je nog onbekommerd stil mag staan.
Er wordt onderscheid gemaakt in de mate van tolerantie voor het stilstaan.
U en ik mogen gerust een hele dag op een bankje naar de Maas zitten staren.
Een bankje in de publieke ruimte is er voor iedereen.
U mag er gerust op gaan zitten. Niemand zal u aanmanen om op te staan en door te lopen.
Maar hoe lang mag u er zitten. Mag u het bankje als uw slaapplek beschouwen?
Mag u het bankje de hele dag bezet houden zoals een dakloze dat wellicht doet.
Nee, dat mag niet. U als dakloze zult gevraagd worden om door te lopen.
Terwijl u net in een fase in uw leven zit dat u nu juist behoefte hebt om even stil te staan.

Tent-City
Dakloze mogen niet de hele dag op een bankje zitten.
Maar waar moeten ze naar toe. In Amerika zijn veel mensen hun huis kwijt geraakt.
Waar moeten ze naar toe? Bij gebrek aan privé ruimte zoeken ze een plekje in de openbare ruimte.
Ze zetten een tentje neer in niemandsland.
Mag dat? Nee dat mag niet. De tentjes worden weggehaald. De stad wijst een stuk grond aan.
Zet er een hek omheen. Zet er tentjes neer.
Geeft de bewoners een pasje en noemt het tenten-terrein voor de onfortuinlijke huizenverliezers: Tent-City.

in de toekomst...
De openbare ruimte is van iedereen. Van de een iets meer dan de ander.
De minst machtigen moeten in beweging blijven.
Ze worden gevraagd door te lopen.
Het zal in de toekomst strafbaar worden. Een verbod op stil staan.
Voor de daklozen zullen tredmolens gebouwd worden waarin ze eeuwig rondjes kunnen blijven lopen.
Er zal een dynamo aan de tredmolen gekoppeld worden om de publieke ruimte die van iedereen is te verlichten.


Anna

7.5.08

update lijster-jongen...

« de publieke ruimte.. | no picture please | let the children play... »




De lijster-jongen hebben de oogjes open en ze maken geluid.
Het lijkt nog niet op zingen, het is piepen.
Ze piepen heel hard als moeder van het nest af is en ze honger hebben.
Het is nu zeker. Er zijn drie vogeltjes in het nest.
Geen vier. Ze hebben nog nauwelijks veren. De huid is bijna transparant.
Er zit een groot rond gat in de besjes-struik.
De opening waardoor moeder af en aan-vliegt.
Maak me wel zorgen hoe lang het goed gaat. Het nest zit zo laag.
Ooghoogte. De vakantie is voorbij. Het is druk in de straat.
Moeder probeert elke keer ongezien het nest in te vliegen, maar het kost steeds meer moeite.
De architecten aan de overkant van de straat roken hun sigaretje buiten op de stoep.
Zo dichtbij. De studenten zitten buiten op geïmproviseerde bankstellen en maken lawaai.
De postbode, de pakjesbezorger...

Het nest zit vlak naast mijn voordeur. Het is een onmogelijke plek.
Maar moeder is een taaie. Ze valt me gewoon aan als ik te dicht bij het nest kom.
Ze vliegt in een duikvlucht op me af in een poging me weg te jagen.
Probeer haar zo min mogelijk te storen en maak de foto's op 'veilige' momenten.

Van wie is de openbare ruimte. Waar kan een vogel nog een nest maken in de stad.
Hou niet zo van de besjes-struik naast mijn voordeur. Het was een idee van Buurman.
Een rode besjestruik voor het huis. Maar nu zit er een nest in. Een vogel-nest.
Dat is mooi. De publieke ruimte is ook van de vogels.

Anna

eerdere vogel-posts:
lijster-moeder
lijster-jongen-nest
alleenstaande moeder lijster
welke vogels maken een slordig nest
grijze bolletjes
duiven broeden van het vroege voorjaar tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst op een slordig nest
de duif is dood
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 1
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 2
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 3

let the children play

« update lijster jongen.. | no picture please | lijster moedert.. »



Anna

5.5.08

lijster-moeder-brengt-kinders-groot

« let the children play... | no picture please | flikken in Maastricht.. »






Anna

eerdere vogel-posts:
lijster-jongen-nest
alleenstaande moeder lijster
welke vogels maken een slordig nest
grijze bolletjes
duiven broeden van het vroege voorjaar tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst op een slordig nest
de duif is dood
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 1
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 2
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 3

flikken in Maastricht opnames...

« lijster moeder brengt kinderen groot... | no picture please | vroeger... »






Anna

4.5.08

vroeger...

« flikken in Maasticht... | no picture please | lijster-jongen-nest... »





Anna

3.5.08

lijster-jongen-nest

« vroeger... | no picture please | alleenstaande lijster-moeder... »









Anna


eerdere vogel-posts:
alleenstaande moeder lijster
welke vogels maken een slordig nest
grijze bolletjes
duiven broeden van het vroege voorjaar tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst op een slordig nest
de duif is dood
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 1
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 2
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 3

2.5.08

alleenstaande moeder-lijster met jongen

« lijster-jongen-nest... | no picture please | man into work... »







deze jonge lijster heeft een snel nestje gebouwd in de besjestruik naast mijn voordeur...houtjes, maar ook stukjes plastic en ander afval...
er liggen drie of vier eieren in het nest, twee eitjes zijn al uitgekomen



Anna


eerdere vogel-posts:

welke vogels maken een slordig nest
grijze bolletjes
duiven broeden van het vroege voorjaar tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst
duiven broeden tot diep in de herfst op een slordig nest
de duif is dood
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 1
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 2
de duiven van Maastricht een verdwenen Engel en culturele hoofdstad 3

1.5.08

Man into work

« alleenstaande moeder-lijster.... | no picture please | queensday... »



Anna

Older Posts Newer Posts

Label Cloud

Search

© no picture please