puur natuur?
« de buurt | no picture please | de macht van de groep 2 »
Gisteravond bij de Wereld Draait Door aandacht voor de documentaire Beperkt Houdbaar en het succes van de website. Er is ook een actie. Een sticker-actie. Tijdschriften die beloven hun foto's niet meer te bewerken krijgen een Photoshop-vrij keurmerk.
Tja, laat dat nu net mijn werk zijn, of mag je zo niet denken in het kader het doel heiligt de middelen.
Ik kan helaas de website niet meer vinden van een jongen die modellen-foto's retoucheert. Het resultaat is verbijsterend en de modellen zijn niet meer dan een ruwe ondergrond waarop een ideaal vrouw/man geschilderd wordt. Dat is de extreme kant. Er is ook nog het subtiele werk. Op 15 oktober 2006 schreef ik over dit onderwerp naar aanleiding van het naakt-poseren van Heleen van Royen.
Zet de computer aan. Vijftien portretten van hoogleraren. Het zijn illustraties voor een wetenschappelijk boek. De afbeeldingen moeten gecorrigeerd en druk-klaar gemaakt worden.
Kijk naar de foto's van de wetenschappers. Een blik op een gezicht is vluchtig. Een foto van een gezicht legt een moment vast. Een foto afgedrukt in een boek krijgt eeuwigheidswaarde. Bekijk de foto's. De fotograaf heeft scherpe foto's gemaakt. Genadeloze foto's.
De wetenschappers zijn mannen. Niet de jongste mannen. Wisten ze dat ze die dag gefotografeerd zouden worden?
Foto's bewerken van portretten is intiem werk. Ik zie puistjes, bultjes, pigmentvlekken, weerbarstige neus- en wenkbrauw-haren, mee-eters. Zoom in op half geschoren mannenwangen. Zie dat wetenschapper X een strontje onder zijn linkeroog heeft en dat wetenschapper Y zijn bril niet gepoetst heeft en dat wetenschapper Z slechte tanden heeft. Een foto is een momentopname. Het puistje dat vandaag de wang siert is morgen verdwenen. Haal het puistje weg. Knip haartjes uit neuzen. Verwijder ouderdoms-vlekjes.
Zet de tijd even stil.
Heleen van Royen gaat naakt poseren in de Playboy samen met haar man. Mijn fotograaf houdt niet van Photoshoppen, zegt ze in een interview. Mijn lijf ziet er goed uit. Geen ontsierende snor-haartjes. Poriën zo fijn dat er niks in kan groeien.
Inzoomen op de naakte waarheid is onthutsend ook bij Heleen en als niet bij haar dan wel bij haar man. Ik hoef ze niet te zien, de haren op de billen van Ton. Het is voor Heleen te hopen dat haar fotograaf het licht zal dempen, de flits zal frosten en de lens zal blurren.
Zoom in op verdichte materie en je ziet het verval. De tijd loopt.
Anna
