« open monumentendagen | no picture please | de buurt »
En wat doe jij, vraagt de oom waar ik na jaren weer eens op bezoek ben.
Decor-ontwerp, zeg ik.
Hij kijkt me niet begrijpend aan.
Wij noemen dat bühnen-bouwer, zegt de tante.
Bühnen-bouwer. Je werkt toch niet in Duitsland?
Maak je die grote shows? Die zijn mooi, die grote Duitse shows.
Werk je in Duitsland?
Niet in Duitsland, zeg ik.
Zus zegt, je bent toch ook fotograaf. Je werkt toch ook voor mij, in de grafische sector.
Wat doe jij eigenlijk, wordt me vaak gevraagd en ik heb er geen goed antwoord op.
A zegt, je moet één antwoord geven anders is het verwarrend voor de mensen.
Je moet zeggen dat je fotograaf bent dat is helder.
Vandaag is open monumentendag en Het Parcours in Maastricht. De opening van het culturele seizoen.
Loop door de stad, zonder fototoestel. Het is een vrije dag.
Kan het toch niet laten om foto's te maken met de telefoon.
Een fanfare trekt voorbij en nog één. Op het Vrijthof wordt erg vals gezongen door een operette-vereniging.
D. SMS't dat ze bij café Zuid aan de Jazz zit en daarn doorgaat naar het stadspark voor de Sinti-muziek.
Maastricht is een muziekstad en één groot café.
Maak foto's van een industrieel monument langs de Maas. Het ligt vol met afval.
Heb een boek gekocht. De geschiedenis van de lelijkheid, geschreven door Umberto Eco.
Andy Warhol zegt, Ik heb altijd graag met afval gewerkt. Dingen die worden weggegooid en waarvan iedereen weet dat ze niet meer goed zijn. Ik ben altijd van mening geweest dat je je daarmee nog best kunt vermaken. Het is een soort recycling. Ik heb altijd gedacht dat er veel humor stak in afval.
Er zijn veel mensen op de wereld die van afval leven. De Karung guni.
De Rag and bone man. De waste picker of de scavenger.
Trivia sections are discouraged under Wikipedia guidelines. zegt Wikipedia streng.
Ik ga weer studeren, zeg ik tegen Indy. Aan de universiteit
Wat ga je studeren?
Cultuurwetenschappen. Heb al een idee voor de scriptie. De symboliek van de tuinkabouter.
Indy zwijgt. Een halve seconde heeft ze gelooft in mijn wetenschappelijke carrière.
Dat wordt onderschat, zeg ik. Onderzoek naar schijnbaar triviale onderwerpen zoals de tuinkabouter.
In het boek De geschiedenis van de lelijkheid heeft Umberto Eco het over tuinkabouter.
Dat is Umberto Eco, dat wil nog niet zeggen dat jij iets slims kan zeggen over de kabouter, zegt Indy.
Daarom ga ik ook studeren, zeg ik.
Dat is goed, zegt Indy. Ik denk dat jij gaat bewijzen dat uiteindelijk alles terug te leiden is tot de tuinkabouter.
Loop de stad in. Voor de musical HAIR heeft A. me gevraagd rekwisieten te kopen. Een boeddha moet er gekocht worden en een waterpijp.
Loop naar de grow-shop. Aan een lantaarnpaal voor de winkel staat een grote plastic kabouter. In de etalage staan paddestoelen.
Mijn eerste bewijs. Een directe lijn naar de kabouter.
De regisseur wil dat de acteurs in de musical HAIR punniken. Mijn taak is te onderzoeken wat punniken is en welk gereedschap daarvoor gebruikt werd.
Het was allemaal nog zo onschuldig in de jaren zeventig. In het oranje en bruine interieur hing hier een daar tegen het gebloemde behang een planthanger van macramé. Het touw was zo stevig dat de plantenhangers jaren en jaren meegingen, ongeacht de kwaliteit van de knopen. Punniken was ook zo'n bezigheid om de jaren zeventig te verdrijven. Een gepaster woord is nooit gevonden voor het gefrunnik aan die touwtjes, die met wankele spijkertjes waren bevestigd aan doorboorde paddestoelen. Met een onhandige naald frommelde de crea draadjes in een gat tot er een nutteloze dikke draad uitkwam waar dan weer spuuglelijke mutsen, tassen en sjaals van werden gemaakt. Punniken.
Juist en wat is het attribuut waarmee de crea punnikt. Een paddestoel.
Ben de studie nog niet begonnen en heb nu al twee bewijzen dat alles terug te leiden is tot de tuinkabouter en zijn behuizing.
Vandaag loop ik nietsvermoedend door de stad. Een vrije dag. Open monumentendag. Het Parcours. De opening van het culturele seizoen. A. belt. Er moeten rekwisieten gekocht worden voor de musical HAIR. Het moet snel. We hebben een boeddha nodig en grote joints en banken en een punik-paddstoel en...
Loop de stad in op zoek naar een boeddha. Er zijn veel soorten boeddha's.
In de volksmond wordt de lachende boeddha de dikbuik met het kale hoofd boeddha genoemd. Het was echter de Chinese zenmeester Poe-Tai-Ho-Shang. Hij staat voor de brenger van geluk. Deze ”boeddha” moet je krijgen. Je kunt je eigen geluk namelijk niet kopen. De echte boeddha is echter de prins Siddharta uit India. Deze legde zijn sieraden af en is gaan mediteren. Hij is de grondlegger van het boeddhisme.
De regisseur wil geen lachende boeddha, hij wil een serieuze boeddha. Een echte.
Vind de goede boeddha en verdiep me in de kunst van een joint rollen.
Om mijn werk te kunnen doen moet ik weten hoe je een joint rolt. Want in de musical HAIR worden joints gerookt. Dat is trivia kennis zegt Wikipedia.
In het boek De geschiedenis van de lelijkheid filosofeert Andy Warhol over de film van Esther Williams waarin honderden meisjes van een duikplank duiken.
Hij stelt zich voor hoe de audities gegaan zijn en hoe vaak ze een opname opnieuw hebben moeten draaien omdat een meisje niet durfde duiken op het moment dat het moest. Hij zegt. Het shot kwam als afval op de grond van de montagetafel terecht en met die handeling werd ook het meisje als afval weggegooid. De scène zonder de schnitts zou veel leuker geweest zijn dat de scène waarin alles perfect gaat. Het meisje dat niet had gedoken zou de ster van de scène geweest zijn. Het afval-meisje als ster.
[Andy Warhal, De filosofie van Andy Warhal 1975]
A. belt. Weet je hoe het heet, het werk dat ik doe, vraag ik hem.
Jij bent een vliegende keep, zegt A.
Een duivelstoejager, zeg ik.
du·vels·toe·ja·ger (de ~ (m.))1 manusje-van-alles
« afval | no picture please | puur natuur »
Sinds een week valt elke ochtend de regionale krant in de bus.
De eerste keer ben ik nog bij de buren gaan informeren of ze hun krant misten maar ze hadden hun exemplaar gewoon bezorgd gekregen.
Heb een kraslot op een pak Douwe Egberts koffie. Als je wint krijg jij en je buren 15.000 Euro voor onderhoud aan je huis.
Die 15.000 kan ik goed gebruiken en Buurman gun ik het ook best. Het dak lekt, de kraan lekt, de deur klemt. De elektra moet vervangen.
Kijk op de site of ik iets gewonnen heb. Heb niks gewonnen. Ben de enige bewoner in de straat die meedoet aan de DE actie. Heb een 'de koffie is klaar DE plaatje' op mijn voordeur. Niemand in de straat drinkt DE koffie. De kans op mijn 15.000 wordt nu wel erg klein.
De buren schuin tegenover hebben een kerkje gekocht. Ze gaan er een galerie in beginnen. Het is een stel. Twee vrouwen en een kindje. Ze zijn al een tijd bezig met verbouwen. Bij de kerk hoort een tuin. Toen ze er pas kwamen wonen hebben ze een boos briefje opgehangen. Een briefje op de poort. Of de mensen hun vuil ergens anders wilden gooien. De tuin lag vol met papiertjes, kartonnetjes en plastic. Twee dagen waren ze bezig om alles op te ruimen. Ik dacht die meiden komen van een dorp. Een dorp zonder zwerfvuil. In de straat staat een milieu-perron. Een eufemistische term voor een vuilstortplaats. Een gescheiden vuilstortplaats. Papier, glas, plastic apart. Niet alle vuil komt gescheiden in de container terecht. Het restvuil stapelt naast de verzamelbakken. Een briesje is genoeg om het te verspreiden. Papiertjes, kranten, folders. Het is een dagelijkse show. Het dwarrelt en waait door de straat en daalt neer in de tuintjes van de omwonenden die het gemak van zo'n stort voor de deur moeten bekopen met het ongemak van het zwerfvuil. Ik denk dat de nieuwe bewoners van het kerkje dat niet wisten, van dat airborn zwerfvuil. Ik vond het briefje niet zo sympathiek. Gooi uw afval waar u zijn moet. Alsof de buurt en masse papiertjes in de tuin van het kerkje gegooid heeft. Het briefje is allang weer weg en de galerie is nog steeds niet geopend. Vandaag loop ik er langs met een volle AH-tas. Een van de vrouwen is bezig de klimop los te trekken die het hekwerk rond de tuin van de kerk overwoekerd heeft.
Het groeit als een gek, zegt ze tegen mij.
Je hebt ook een grote tuin, zeg ik als ik zie hoeveel klimop er nog verwijderd moet worden.
Hielden er maar meer mensen van. Ze zeggen, je moet er nu echt iets aan doen.
Wie zegt dat, zeg ik. De buurt?
Ze knikt.
Laat lekker groeien, zeg ik.
Dank je wel hè, zegt zij.
Langs de Maas loopt een vrouw op twee krukken. Ze tilt één van de krukken over het ijzeren hekwerk en wipt met haar kruk een leeg pakje Marlboro de Maas in.
Ze loopt aan me voorbij. Ik draai me nog eens om omdat haar handeling me verbaasd, maar zij draait zich ook om en ik heb net besloten om de komende twee weken geen agressie-opwekkende activiteiten te plegen. Zwijgen en doorlopen dus.
Op de wandelbrug over de Maas, twee trouwstellen. Een bruid met een wit boeketje en een bruid met een rood boeketje. Ze horen niet bij elkaar. Het het fotogenieke van de locatie die ze samenbrengt.
De fotograaf drapeert de jurk en het bruidje moet op een van de stalen spankabels van de brug gaan liggen. Hij mag er gewoon naast staan. Onder aan de trappen staat de andere fotograaf. Hij heeft een groter duurder toestel en dit bruidspaartje wordt niet alleen gefotografeerd maar ook gefilmd door een cameraman met handycam. Op het plein maakt het stel een wals en de cameraman draait om hun heen. Hij zoomt niet in, hij rent en draait en cirkelt om het stel in tot groot vermaak van de klanten op het terras van Coffeelovers. Op het eind van het shot pant de cameraman het plein en eindigt in een pirouette met als eindbeeld de lucht. Hij krijgt nog net geen applaus. Onder de brug staat het rode boeketje stel in een ongemakkelijke pose. De fotograaf roept aanwijzingen. Hij staat te ver. Ze verstaan hem niet. Hij maakt de foto. Met flits. Op die afstand...
Doe boodschappen bij de AH. Bij de ingang van de winkels staan jongen gratis kranten uit te delen.
Wilt u een gratis krant?
Ik krijg de krant al gratis, zeg ik.
Oh oké, zegt de jongen.
Hoe dan, zegt hij even later verbaasd.
Gewoon in de bus, zeg ik.
Anna
« de buurt | no picture please | de macht van de groep 2 »
Gisteravond bij de Wereld Draait Door aandacht voor de documentaire Beperkt Houdbaar en het succes van de website. Er is ook een actie. Een sticker-actie. Tijdschriften die beloven hun foto's niet meer te bewerken krijgen een Photoshop-vrij keurmerk.
Tja, laat dat nu net mijn werk zijn, of mag je zo niet denken in het kader het doel heiligt de middelen.
Ik kan helaas de website niet meer vinden van een jongen die modellen-foto's retoucheert. Het resultaat is verbijsterend en de modellen zijn niet meer dan een ruwe ondergrond waarop een ideaal vrouw/man geschilderd wordt. Dat is de extreme kant. Er is ook nog het subtiele werk. Op 15 oktober 2006 schreef ik over dit onderwerp naar aanleiding van het naakt-poseren van Heleen van Royen.
Zet de computer aan. Vijftien portretten van hoogleraren. Het zijn illustraties voor een wetenschappelijk boek. De afbeeldingen moeten gecorrigeerd en druk-klaar gemaakt worden.
Kijk naar de foto's van de wetenschappers. Een blik op een gezicht is vluchtig. Een foto van een gezicht legt een moment vast. Een foto afgedrukt in een boek krijgt eeuwigheidswaarde. Bekijk de foto's. De fotograaf heeft scherpe foto's gemaakt. Genadeloze foto's.
De wetenschappers zijn mannen. Niet de jongste mannen. Wisten ze dat ze die dag gefotografeerd zouden worden?
Foto's bewerken van portretten is intiem werk. Ik zie puistjes, bultjes, pigmentvlekken, weerbarstige neus- en wenkbrauw-haren, mee-eters. Zoom in op half geschoren mannenwangen. Zie dat wetenschapper X een strontje onder zijn linkeroog heeft en dat wetenschapper Y zijn bril niet gepoetst heeft en dat wetenschapper Z slechte tanden heeft. Een foto is een momentopname. Het puistje dat vandaag de wang siert is morgen verdwenen. Haal het puistje weg. Knip haartjes uit neuzen. Verwijder ouderdoms-vlekjes.
Zet de tijd even stil.
Heleen van Royen gaat naakt poseren in de Playboy samen met haar man. Mijn fotograaf houdt niet van Photoshoppen, zegt ze in een interview. Mijn lijf ziet er goed uit. Geen ontsierende snor-haartjes. Poriën zo fijn dat er niks in kan groeien.
Inzoomen op de naakte waarheid is onthutsend ook bij Heleen en als niet bij haar dan wel bij haar man. Ik hoef ze niet te zien, de haren op de billen van Ton. Het is voor Heleen te hopen dat haar fotograaf het licht zal dempen, de flits zal frosten en de lens zal blurren.
Zoom in op verdichte materie en je ziet het verval. De tijd loopt.
Anna
« puur natuur? | no picture please | mood of the day »
André Rieu heeft gedreigd om geen concerten meer te geven op het Vrijthof. De afgelopen reeks werd verstoord door luidruchtige cafégangers op het plein die hun eigen feestje vierden op de muziek van André Rieu. Als er een concert is mogen de cafés rond het plein geen alcohol schenken. Het is de bedoeling dat ze stil en aandachtig naar de muziek luisteren. Burgemeester Leers zegt Rieu te steunen en hard op te treden tegen overtreders.
Het is vijf uur. Terugreis in de trein. Spits. Zit in de stilte-coupé. Er wordt gebeld gekwebbeld en vergaderd. Er is kennelijk een kritische grens kwa aantal reizigers om rust af te dwingen in een treinstel.
D. en Y hebben een broodje tonijn gegeten van een stalletje naast Hotel des Indes. De verkoper had geen koeling. Ze zijn beide ziek geworden. Een allergische reactie. Het gezicht van Y was opgezwollen. Ze hebben in het ziekenhuis twee uur aan het infuus gelegen aan de antihistamine.
In Duitsland is een partij slachtafval, vlees van de categorie drie verkocht aan een keten van kebab-zaken. De eigenaar, 'de Miljonair' genoemd weet niet wat hij eraan moet doen. Hij heeft twee controleurs in dienst. Hij koopt het vlees zoveel mogelijk vers maar als het vlees diepgevroren is kan je niet zien of het bedorven is.
De televisie-kok Ramsey probeert slechtlopende restaurants weer vlot te trekken. In de eerste aflevering van het programma moet de kok een maaltijd bereiden voor Ramsey. Het lekkerste gerecht dat hij kan maken. De kok maakt schelvis. De vis is bedorven. Het volgende shot is een voorovergebogen Ramsey die buiten op de stoep van het restaurant de maaltijd uitkotst.
In de krant staat dat de huismerken frikadellen, loempia's en hamburgers van de grote supermarkten verontreinigd zijn met een bacterie en weggegooid moeten worden.
Bij Zomergasten een item over de oude meneer van der Valk. Hij heeft het over appelmoes en dat de mensen alles eten wat je ze voorzet. En als ze de appelmoes niet opeten gaat die gewoon weer terug.
Het is een mythe dat niet opgegeten eten opnieuw uitgeserveerd wordt, zegt Paul de Leeuw in Zomergasten.
Ik weet het niet voor alle restaurants. In het restaurant waar ik een blauwe maandag gewerkt heb gingen de niet opgegeten groentjes, de erwtjes en worteltjes hup terug in de au bain marie.
In de supermarkt neem ik een boodschappenmandje. Winkelen met boodschappenmandjes is verplicht. De mandjes zijn vies en vettig. Ik koop een zak chips. Weet effe niet meer meer wat je nog veilig kan eten.
Volgend jaar zelfde tijd, als de mensheid niet is uitgeroeid door bedorven voedsel, verzamelen op het Vrijthof en in driekwartsmaat zwijgen op de muziek van André Rieu. Walsen op de vulkaan...
Anna
« mood of the day | no picture please | Gina Vodegel »
Vijf dames komen de coupé binnen. Ze zeggen, dat slapen kunt u wel vergeten tegen de man die beleefd rechtop gaat zitten. We blijven zitten tot Den Haag. Misschien gaat meneer er wel eerder uit als Den Haag, lachen de vrouwen.
Ik niet. Ik ga er niet eerder uit als Den Haag. Ik zit rustig te lezen in de 9-persoons coupé waar de vrouwen zojuist zijn 'zugestiegen'. Tot Den Haag is nog een half uur. Een half uur vrouwen gekwebbel en wat leuk dat er een man in de coupé zit.
Het is gelukkig geen stilte-coupé, zegt één van de vrouwen.
Het is wel een stilte-coupé, zeg ik.
Daar ligt er nog een te slapen, zegt een van de vrouwen, wat een ochtendhumeur zeg.
Ik had het ook niet in de gaten dat het een stilte-coupé is, zegt de man die ongewild gewekt is door de dames. De vijf vrouwen proberen stil te zijn. Eén minuut houden ze het vol. Ze barsten tegelijkertijd in lachen uit. Laten we maar ergens anders gaan zitten constateren ze. Een half uur stil zijn is niet echt een optie. Mopperend verlaten ze de coupé.
Ochtendhumeur, zegt de een tegen mij.
Nou kan je weer gaan pitten, zegt de ander.
De man zegt niks en sluit zijn ogen weer. Misschien vond hij het wel aangenaam, vijf uitgelaten vrouwen die met hem flirten.
Op het internet kan je voorbeeld-kaartjes vinden die je kan printen en uitdelen aan luidruchtige passagiers. Er staat niet bij hoe je het agressie-opwekkende aspect kan pareren.
Anna
« Gina Vodegel | no picture please | in paradisum »
Een leestip:
de column van Gina Vodegel over de website Frontaal Naakt
Haar mening doet me denken aan een ervaring op een ander forum waar bloggers om het hardst schreeuwen om vrijheid van meningsuiting maar ondertussen krampachtig zoeken naar eenduidigheid en eensgezindheid.
Ga er deze week eens over nadenken. Een mening over vormen...
Anna
« Gina Vodegel | no picture please | de zon in de chrysant »
Bij de ingang van de kerk staat neef Paul, de begrafenisondernemer.
Hij is wel twee meter lang strak in het pak in een grijs rokkostuum.
Ik moet vandaag de kist van mijn overleden tante begeleiden op weg naar het altaar en ook weer bij het zingen van het In paradisum.
In paradisum decudant te Angeli
Mogen de engelen u naar het paradijs begeleiden
De rite de passage als de kist naar het graf begeleid wordt.
Paul staat bij de ingang van de kerk.
Hij legt uit wat de bedoeling is.
Heb je spek met eieren gegeten vanmorgen?
Hij maakt een grapje.
Ik denk dat hij bedoelt dat ik moet overgeven van de misselijkheid van de zenuwen.
Dat bedoelt hij niet. Hij bedoelt of ik vanmorgen goed gegeten heb zodat ik sterk genoeg ben om de kist te dragen.
En dat is een grapje.
De kist hoeft niet gedragen. De kist staat op een draagbaar op wielen.
De dragers hoeven de kist maar te rollen maar zelfs die eenvoudige taak maakt me zenuwachtig
De kapelaan komt met de misdienaar om de kist te zegenen en we lopen achter hem aan naar het altaar.
De kist komt netjes terecht tussen de vier kaarsen op standaard.
Op de trappen van het altaar ligt mijn bescheiden boeketje tussen de grote bloemstukken in.
Dan is de mis afgelopen. Im paradisum wordt gezongen.
Ook als je niet gelovig bent moet je op een begrafenis van het lied huilen.
Maar dit keer niet want ik sta alweer geconcentreerd naast de kist om de omgekeerde weg te maken.
Nu kan er niks fout gaan. Gewoon hetzelfde doen als aan het begin van de mis.
We lopen achter de kapelaan de kerk uit in hetzelfde tempo als gekomen.
Het rollen van de kist gaat niet soepel. Het gaat stroef zelfs.
We lopen te langzaam de kapelaan is al bijna buiten en hij kijkt om waar de kist blijft.
Het lukt niet om sneller te lopen want elke keer als ik probeer een beetje te versnellen voel ik een rukje aan de kist.
Na drie rukjes begrijp ik de boodschap.
Paul, de begrafenisondernemer loopt achter de kist en houdt de kist tegen.
We lopen veel te snel voor het hoogbejaarde gezelschap in de begrafenisstoet.
In paradisum decudant te Angeli
Mogen de engelen u naar het paradijs begeleiden
Dat zou mooi zijn als er een bende Engelen bij je is als je dood bent.
Anna
|
