the monkey drawing, or is it a tiger?

« avontuur... | no picture please | daddy ate bird food »

Na de euforie van het halen van mijn tentamen en het meer dan gemiddelde punt mijn eerste onvoldoende. Mijn paper wordt niet voldoende geacht. Het is te lang, een vol punt aftrek en alhoewel ik geen foute bewering maak, leg ik niet voldoende uit hoe ik tot dit inzicht kom. Story of my life, denk ik dan. Mijn tweede paper ben ik zorgvuldiger. Precies de goede regelafstand. Geen woord te veel. Uitleggen en nog eens uitleggen. Precies om vijf uur is de ruwe versie van mijn paper af. Zit achter de computer. Ben thuis. Thuis draag je gemakskleding. Maak je je niet druk over make-up of hairdo. Maar de computer belt. Wil je opnemen alsjeblieft. Ja dat wil ik wel. Maar ik weet dat ik dan ook zichtbaar ben voor de beller. Mijn door de war haar, mijn make-up loos gezicht, de gemakskleren. Het is allemaal zichtbaar.
Mijn sympathie voor de beller wint het meestal van de esthetiek. Dan maar sjofel in beeld maar wel contact. Vandaag twee keer geskypet. Karin in New York die nu al op driekwart van haar onverwachte maar zo verlangde zwangerschap is. Het is een high risk zwangerschap vanwege haar aangeboren hartkwaal. Ze verteld over de absurditeit van de medische praktijk in de Verenigde Staten met ironische relativerende humor. Ik zal er maar eens ver gaan schrijven zegt Karin. Ze is geboren Belgische. Ik denk niet dat jullie weten hoe complex het medische verzekeringssysteem in Amerika is.

Heb nog niet opgehangen of mijn Skype icoontje beweegt weer. Een nieuwe beller. Jenna uit Londen met haar kids op schoot. Jana en Jody hebben hun tekeningen klaar en willen dat even melden. Vrijdag gaan ze op de post. Jana's tekening is een monkey geworden, maar het kan ook een tiger zijn.




Do not touch the computer, zegt Jenna tegen dochter Jana.
Why, vraagt Jana.
Jana zit in de why-fase.
Elke mededeling wordt gevolgd met een wedervraag.
Als je zegt dat iets zo is vraagt zij waarom.
Heb iets voor je, zeg ik tegen Jenna.
Een boek: Daarom En andere diepzinnige antwoorden op kindervragen,
van Suzanne Rethans.
Het geeft antwoord door deskundigen op moeilijke kindervragen zoals:
Hoe is de aarde ontstaan?
Kunnen dieren praten?
Wat zijn emoties?
Wat is tijd?
Wie ben ik?
Waarom moeten we slapen?
Bestaat God?
Hoe ziet God eruit?
Wat gebeurt er als je dood gaat?
Komt mijn konijn ook in de hemel?
Nu is Jana nog te jong voor deze vragen maar ze maakt het haar moeder moeilijk.
Haar vragen zijn erg relevant.
Waarom gaat de zon op en onder bijvoorbeeld.
Maar hoe leg je dat uit aan een twee en een half jarige....



Ga rennen om de kater van mijn onvoldoende weg te endorfinen.
Het sneeuwt. Eenzame renners in de sneeuw.
Sneeuw. Winter. Het is winter.
De voorstelling Medea van het NNT zal ook spelen in Winterthur
Kom je dan ook zegt A. Als de voorstelling speelt in Winterthur.
Vind het vreemd een stad die in zijn naam een jaargetijde heeft.
Hoe kan het ooit zomer worden in Winterthur.
Kom je ook naar Zwitserland, vraagt A.
Winterthur ligt in Zwitserland, daar is het altijd winter...







Anna

daddy ate birth food

« monkey drawing or is it a tiger... | no picture please | bier en studiepunten 2 »

Jana is van New York naar Londen verhuist.
Vandaag gaat ze met haar moeder op pad.
Ze gaan eten voor de vogels kopen.
Er zitten geen vogeltjes in de tuin in Londen.
Ze hebben geen eten, zegt moeder Jenna.
We gaan eten kopen. Eten voor vogels.
Ze loopt met haar dochter de stad in.
Het is nog niet eenvoudig.
Het is nog niet eenvoudig om eten voor vogels te vinden.
Na lang zoeken geeft Jenna het op.
Ze vind geen vogel eten.
Om haar dochter niet teleur te stellen koopt ze pinda's.
Ze rijgen de pinda's tot een slinger.
Hangen de slinger in de tuin.
En wachten de komst van de vogeltjes af.
Op de keukentafel liggen nog wat pinda's.
Vader Josch komt thuis en pelt nietsvermoedend een pinda.
Noooo, roept Jana. Nooo, daddy, don't eat that.
That is bird food. Daddy you ate bird food.
Jana heeft een jonger zusje.
Ze weet dat er baby-eten bestaat.
Dat er Jana- en volwassenen-eten bestaat.
En nu is er eten speciaal voor de vogeltjes.
Die dingen moet je niet door elkaar halen.
De hele week blijft ze zich erover verbazen.
Midden in een gesprek, onder het ontbijt,
in bad of op weg naar school, valt het haar te binnen.
Daddy, you ate bird food. No eat bird food.
Uiteindelijk geeft daddy maar toe.
Your right dear.
I am not supposed to eat bird food.

Twee dagen geleden met haar geskyped.
Of ze een tekening voor me wil maken, vraag ik.
Het is een tekening van een monkey geworden.
Ze kan al oren een neus, mond en ogen tekenen.
Twee en een half jaar oud.
Ze kan al een monkey tekenen.
Ben zo trots.

Justin is weer thuis.
Het gaat goed met hem.
Wil hem gauw weer zien.

Wil ook graag naar London om mijn nichtjes te zien.
Met de studie gaat het beter maar veel tijd over is er niet.
Merk dat het de anderen net zoveel moeite kost.
Het is gewoon een zware studie die veel tijd kost.

Bier en studiepunten, zegt iemand tegen me.
Bier en studiepunten, dat is het enige wat studenten interesseert.
Probeer het beeld te weerleggen, maar dat lukt niet.

A. werkt in Groningen.
Via hem krijg ik een uitnodiging.
Een uitnodiging voor de opening van de tentoonstelling Waterhouse.
Een tentoonstelling van het Groninger museum.
Het NNT speelt een aantal scènes uit Medea op de opening.
Vandaar dat de uitnodiging in de bus ligt.
Theatermakers die uitgenodigd worden op een high brow event.
Dress code black tie.
Dat gaat alvast niet lukken.
Je kan kunstenaars geen ape-pakje aantrekken dat ziet er niet uit.
Wat te doen, vraag ik A.
Wij zijn kunstenaars, zegt A.
Die dress-code is niet voor ons.
Ik denk dat ik verkleed ga als fotograaf.
Achter mijn fototoestel de elite van Groningen observeren.
Bekijk de uitnodigingskaart.
Je moet aangeven hoe je komt.
Of je met partner komt.
Of je met de auto komt.
Of je met auto met eigen chauffeur komt.
Of dat je helaas verhinderd bent.

Of we met auto met chauffeur komen.....

tekening André Joosten

Heb mijn eerste tentamen gehaald. Weet niet goed hoe er mee om te gaan...


Anna

voor bier en studiepunten 2

« daddy ate birth food | no picture please | bier en studiepunten 1 »

Ben je al eens eerder in Groningen geweest, vraagt K.
Met de tienertour, zeg ik.
Dat heeft kennelijk de meeste indruk achter gelaten.
Op het stoepje voor het stadhuis zitten.
Daar is nog een foto van.
Daarna ben ik vast nog wel eens in Groningen geweest.
Werk. Kortste weg van station naar schouwburg en weer terug.
Nu A. in Groningen gaat werken en wonen zal ik er vaker zijn.
Tis best wel ver vanuit Maastricht.
De eerste indruk van Groningen wordt bepaald door fietsen.
Belachelijk veel fietsen.
Het begint al bij het station.
Een ondergangse fietsenstalling.
Zoveel geparkeerde fietsen heeft A'dam niet eens.
In de stad is het opletten.
Groningers of moet je zeggen studenten in Groningen op de fiets,
fietsen gewoon. Zonder te waarschuwen. Zonder te bellen.
Wordt je in A'dam gek van het gerinkel van fietsbellen,
in Groningen wordt je zonder waarschuwing vooraf omver gereden.
Maar dat is een eerste indruk, niet gebaseerd op feiten of onderzoek.
Dan is er de vreemde geur die in de stad hangt.
Ruik je dat ook, vraag ik A.
Het zullen wel de aardappelen zijn, zegt A.
Toen ik zei dat ik naar Groningen ging verhuizen,
werd me gevraagd, ruikt het er nog steeds naar aardappelen?
Nog een sterk gevoel is dat het een prikkelarme stad is.
Nogmaals eerste indruk. Heb het niet over de avonden.
De avonden wanneer de studenten door de straten dwalen.
Eerste indruk van de nuchtere stad is dat hij/zij prikkelarm is.
Heb één museum gezien. Voor de rest veel oude gebouwen.
Oude gebouwen met informatiebordjes aan de gevel over hun geschiedenis.
Wat ik niet gezien heb is cultuur van nu.
Bioscopen, filmhuizen, aankondigingen van lezingen en exposities.
Ze zullen er zijn in Groningen. Op het eerste gezicht zie je het niet.
Op het eerste gezicht is Groningen een prikkelarme stad met een vreemde geur.
Veel fietsen en veel studenten.
Over die studenten wou ik eigenlijk schrijven maar dit stukje is alweer lang genoeg.
Later...


boos briefje op raam van studentenhuis
met verzoek niet naar binnen te kijken
raar genoeg voldoet foto aan dit verzoek
alleen de refelctie van het raam is te zien
en niet het interieur waarnaar niet gegluurd mag worden...

Anna

voor bier en studiepunten 1

« voor bier en studiepunten 2 | no picture please | Maastricht culturele hoofdstad- »

Zit in de stoptrein naar Nijmegen.
Het is een boemeltrein van Veolia.
Naast me zitten twee chirurgen.
De een legt de ander de spelregels van een kaartspel uit.
On verra bien, zegt hij. Het zal goed komen.
De bridgeclub is in een zaal in het bowlingcentrum.
Niet meer in de sociëteit, zegt de man.
Dat is minder gezellig.
Er zijn honderd twintig leden. Er zijn wachtlijsten.
Ik ben er zelf binnen gefoezeld, lacht de chirurg.
Via contacten.
We rijden langs een dakpannenfabriek.
Wat doen chirurgen in hun vrije tijd.
Ze golfen, spelen tennis en bridge.
Probeer me te concentreren op een artikel over Buffon.
Buffon en zijn gedachten over het classificeren van planten.
Volgend station Blerick, zegt een treinstem.
Uitstappen rechts.
De chirurgen bespreken nu hun woonsituatie.
Waar je het beste kan wonen kwa uitzicht op de Maas.
De trein wiebelt erg. Het is moeilijk aantekeningen maken.
Aantekeningen maken in een wiebelende trein is moeilijk.
Vierlingsbeek, zegt de stem. Uitstappen rechts.
De chirurgen praten over hun kleinkinderen.
Boxmeer. Overstappen op de bus naar St. Antoniusberg.
Er is een duidelijke hiërarchie tussen de mannen.
De een rijdt vooruit de ander achteruit.
De een is lid van de bridgeclub de ander nog niet.
De een kan filmpjes van zijn kleinzoon monteren.
De ander wil het graag leren
De een is voortdurend aan het woord en praat hard.
De ander luistert en praat zacht
Rijden door niemandsland.
Nijmegen in zicht.
De chirurgen reizen naar Almelo.
Het is onduidelijk wat ze daar gaan doen.
Een tennisveld vol bladeren.
Het veld ernaast is schoon en wordt gebruikt.
Nijmegen Heyendaal. Uitstappen rechts.
Waar halen de chirurgen de tijd vandaan.
Filmpjes maken, tennissen, golfen en bridgen.
In het weekend naar Almelo reizen.
Concentratie, Anna, studie, Buffon, de planten.
Nee, inpakken, uitstappen. Snel. Overstappen.
Station Nijmegen is mooi.
Een AH. Snel nog wat kopen?
Even rondkijken? Nee. Overstappen.
De chirurgen zijn in een andere trein gestapt.
Ze moeten richting Deventer.
Nu zal ik nooit weten wat ze in Almelo gaan doen.
Right. Concentratie.
Buffon en zijn probleem met de taxonomie.
De taxonomie van de planten, de dieren en de mineralen.
Ach, daar zijn ze weer mijn chirurgen.
Ze hebben koffie gehaald.
Kan je even zo'n ding naar beneden doen.
De dominante chirurg zet zijn bekertje koffie op het tafeltje.
Wat is het hier landelijk, zegt de onderdanige chirurg.
Ik merk aan je dat je meer tijd hebt om de krant te lezen.
Vroeger als we dit soort gesprekken in de trein hadden.
Dan had jij zoiets van. Waar heeft hij het over.
De subdominante chirurg beaamt de belediging.
Hij was inderdaad onwetender in de tijd dat hij de krant niet las.
Zou hij gepensioneerd zijn dat hij daar nu wel tijd voor heeft.
Station Arnhem.
De ondergeschikte man heeft last van een overactieve blaas.
Dit is al de tweede keer dat hij gaat plassen.
Of wil hij soms even alleen zijn op de lange reis.
De druk pratende reisgenoot zwijgt noodgedwongen.
Wat een rust opeens.
Kun je zien hoe het hier heet, vraagt de chirurg.
Slaafje chirurg kijkt uit het raam.
Hij kan het naambord van het station niet zien.
Dieren, zegt een behulpzame man.
Station Dieren, van de Gazelle fabriek.
Dat is een makkelijke manier om het te onthouden.
Dat is meer op de Veluwe, neemt Alfa het gesprek weer over.
De Gazelle fabriek ligt op de Veluwe niet in Dieren.
Alfa is eens gaan fietsen op de Veluwe .
Zijn stuur brak in tweeën op de fietstocht.
Bij de Gazelle fabriek heeft hij een nieuw stuur gevraagd.
En niet gekregen.
Wat zouden de mannen toch gaan doen in Almelo.
Ze hebben een vrolijk verpakte rode Kerstster bij zich.
Ze moeten bijna overstappen de chirurgen.
Zutphen.
Zeg nu even wat jullie gaan doen.
Ze babbelen maar door.
Over Toine Hermsen en zijn restaurant.
Ze zeggen Pruisen als ze het over Duitsland hebben.
Wat vreemd dat ze geen woord wijden aan het doel van hun reis.
Of hij altijd een jasje draagt, vraagt knecht chirurg.
De man die overal verstand van heeft zegt van ja.
Ze gaan nu echt zo uitstappen.
Ze lopen me voorbij. Kijk ze aan.
Ze groeten niet eens.
Ze laten me met een mysterie achter.
Deventer. Van de koek. Dat is makkelijk te onthouden.
Wijhe. We stoppen in Wijhe.
Wijhe heeft geen link om makkelijk te onthouden.
Moet rennen om de trein naar Groningen te halen.
U bevind zich in de stoptrein naar Leeuwarden, zegt de treinstem.
Dat is niet goed, moet naar Groningen.
De trein naar Groningen zit erg vol.
Zit weer niet in de goede trein.
Dit is een stoptrein en geen intercity.
Meppel. Station Meppel.
Hoogeveen. Station Hoogeveen.
De man voor me speelt een computerspelletje.
Hij kijkt me nu betrapt aan.
Beilen. Station Beilen.
Niemand hoeft in Beilen te zijn.
Niemand stapt in of uit.
De man voor me speelt een gewelddadig spel op zijn speeltje.
Ik hoor bommen ontploffen. Tik tik Tik.
Zijn vingers ratelen op de knopjes van zijn game computer.
Hij krijgt telefoon. Zegt dat hij er over een half uurtje is.
Oké mazzel, roept hij heel hard als afscheid.
Nog een half uur.
Assen, station Assen.
Haren, station Haren.
En dan na vier en een half uur. Groningen. Eindbestemming.


Nieuwe Kijk in het Jatstraat. Vreemde straatnamen zijn er in Groningen...


Anna

Maastricht culturele hoofdstad

« voor bier en studiepunten 1 | no picture please | 11-11-11- »

Sinds een tijdje verkoop ik mijn boeken via Bol.com.
Boeken die niet meer in de boekenkast passen.
Links naast de computer staat een stapeltje nog in te voeren boeken.
Rechts naast de televisie staan de stapeltjes boeken die op de site van Bol te koop staan.
Mijn mini-winkeltje. Rijk wordt je er niet van.
Na aftrek van de verzendkosten en de marge die Bol.com inpikt blijft er niet zo veel over.
Maar het is het idee. Een boek dat een nieuwe eigenaar krijgt.
Een eigenaar die daar blij mee is.
Bol.com hanteert een wat schools systeem.
De kopers bepalen de betrouwbaarheid van de verkopers.
Ze kunnen je punten geven of over je klagen als je geen goede service levert.
Spiek bij succesvolle verkopers om te zien wat hun trucs zijn.
Een van de verkopers stopt bij elk verkocht boek een post-it.
Een post-it met een persoonlijke boodschap.
Probeer deze succes formule uit.
Maar mijn handschrift is onleesbaar en vind het wat popie jopie zo'n post-it.
Mijn 'truc' is snelle verzending en een geniepige verpakking.
Een extra transparante folie geeft het tweedehands boek een exclusieve uitstraling.
Een verzendsticker en een smiley op het adreslabel, de finishing touch.
Loop naar het postkantoor met mijn pakje.

Loop over het Vrijthof.
Gisteren 11e van de 11e.
De sporen van het begin van het carnavalsseizoen zijn zichtbaar.
Het plein ligt vol met blikjes en blikjes en blikjes.
De stoepen zijn plakkerig van het bier.
Maak foto's van de troep. De urinoirs staan er nog.
Het ruikt er naar bier en urine. En dan is urine een veel te beschaafd woord voor die geur.
Maak foto's van de troep. Wat is hier gebeurt.

Lever mijn pakje af.
Haal A. op van het station.
Waar zijn ze dan die carnavalsvierders, vraagt hij.
Nu zijn ze nergens te zien, zeg ik.
Alleen de troep is er nog.
Ga met A. naar de opera La fille du régiment.
Het gaat over twee botsende werelden.
Die van de adel na de Franse revolutie en de gewone burgers.
Kan er liefde bestaan tussen die het standsverschil overstijgt.
Ga met A. naar de opera in het theater aan het plein.
Het plein waar de avond tevoren het carnavalsseizoen is uitgeroepen
Het bordes van het theater aan het plein is schoongespoeld.
Het plakkerige bier is weggespoeld.
Na afloop van de voorstelling in het café.
Een gemêleerd gezelschap. Een regisseur uit Italië.
Een kostuumontwerpster uit Japan. Een vriend overgekomen uit Londen.
Een decorontwerper uit Amsterdam. Vriend A. vanuit Groningen komen reizen.
Gisteren dan dat carnaval, zeggen de gasten die niet in de stad wonen.
Gisteren wat was dat.
Zucht diep en probeer het uit te leggen.
Dat het feest niet gaat om het drinken.
Dat dat een misverstand is en een cliché.
Praat met de regisseur uit Italië hoe het is om in Italië te wonen.
Praat met de kostuumontwerpster die in Marseille woont.
Vraag haar hoe het is om in Marseille te wonen.
Ze zegt dat het er stinkt en dat de mensen er bot zijn.
Vraag de vriend uit Londen hoe het is om in Londen te wonen.
Hij zegt dat het tough is net zo zwaar als in New York of enig ander grote stad.
Amsterdam is niet tough. Amsterdam is makkelijk.
Hoe hij over Maastricht denkt zal ik maar niet vragen.
Maastricht wil culturele hoofdstad worden.
Heb de twee uitersten meegemaakt binnen twee dagen.
Een opera en de opening van het carnavalsseizoen.
Maastricht is een provinciale stad. Ik hou van de stad maar...
De dag na de dag van de 11e van de 11e.
Studie. Schrijf mijn eerste paper.
Avond. Kan naar een lezing van Finkelstein.
Lijkt me een interessante lezing.
Maar plicht roept. Werk. Vanavond werk.
Ga zitten achter de computer. Maar al na een half uur merk ik het verschil.
Mijn oude werk boeit niet meer.
Vind mijn oude werk dodelijk saai. Routine computerwerk.
Ondertussen radio luisteren of televisie kijken.
Dat heb ik toch jaren gedaan.
Kan het niet meer op brengen. Saai.
Ben blij dat dit geestdodend werk aan India uitbesteed wordt.
Weet niet hoe ik in de toekomst aan geld komt maar dit werk liever niet meer.
Heb spijt dat ik niet naar de lezing van Finkelstein gegaan ben.
De studie heeft me verpest. Kan het niet meer. Serie werk.
Niet uitdagend werk. Zelfs mijn favoriete serie Gilmore Girls.
Nu voor de tigste keer in de herhaling kan me niet echt meer boeien.
Kijk met een half oog naar een film op net vijf.
Kinderen uit zwarte getto's die door een ballroomdanser in de wereld van de hoge kunst leren kennen.
Vind het een slechte film. Zwarte, latino-kinderen die van zichzelf prachtig kunnen dansen.
Moeten zich het stiffe upper class ball room dansen eigen maken om zelfrespect te krijgen.
Zus mailt dat ze weer thuis is met Justen en hoe ze een routine probeert te vinden.
Moet morgen weer een paper schrijven.
En nog veel studeren.
Er is ook een lezing over Maastricht culturele hoofdstad....
Eerst een paper schrijven over Hume...
Krijg een mailtje. Het boek is aangekomen.
De koper is blij met de snelle bezorging.



Anna

11e van de 11e om 11 over

« Maastricht culturele hoofdstad | no picture please | Miriam Makeba »

Oké, het is niet het meest opwindende college.
Hume en wat hij in zijn leven gedacht heeft.
De zaal stroomt mondjesmaat vol.
Tot tien minuten na aanvang komen studenten binnen.
Klabang valt elke keer de zware deur in het slot.
Geschuif van stoelpoten op de harde vloer.
Gekraak van tassen waarin collegeblokken gezocht worden.
Petflessen met onontbeerlijke vloeistof.
Twee uur college zonder vocht, onmogelijk.
De laatste te laat komers zijn drie meisjes van het dispuut.
Ze dragen hun jacks met opgeborduurde teksten.
Ze schrijden door het middenpad van de collegezaal.
Drie stuks. In drie identieke jacks.
Wij zijn belangrijk stralen ze uit.
Wij kunnen best te laat komen.
Het heeft iets bende-achtigs die display van uniformiteit.
Bevind me in een slechte Amerikaanse university-college-film.
De drie dispuut meisjes gaan vooraan in de collegezaal zitten.
Ze hebben heel wat te bespreken.
Het is me niet duidelijk waarom ze überhaupt gekomen zijn.
Het college gaat lang hun heen.
Ze vinden het duidelijk niet interessant.
Maar waarom dan komen.
De colleges zijn niet verplicht.
Je wint noch verliest er studiepunten mee.
Op de achterste rij zitten twee jongens met een grote muts op.
Een carnavalsmuts.
Een muts in rood groen en geel.
Een grote muts.
Ze zitten met hun muts op en staren glazig voor zich uit.
Het is de elfde van de elfde.
Het begin van het carnavals-seizoen.
Om elf minuten over elf vanochtend klonk het vanaf het Vrijthof.
Daar is mijn Vaderland. Limburg Dierbaar Oort etc.
De hele dag klinkt muziek in de stad.
En lopen er mensen als koe en paard verkleed of anders.
De twee jongens moeten er die ochtend al vroeg bij zijn geweest.
Hun aanwezigheid bij het college verbaast me.
Als je toch al dronken bent en geen notities maakt.
Why bother to come.
Het is niet verplicht en je krijgt er geen studiepunten voor.
Recht voor me zitten twee studenten die ook andere dingen aan hun hoofd hebben.
Een catalogus wordt doorgegeven.
Ze zoeken samen een nieuwe elektrische gitaar uit.
Ze bespreken van alles en nog wat.
Maar waarom ze aanwezig zijn bij het college ontgaat me.
Loop de stad in.
In mijn perceptie zie ik overal dronken carnaval studenten.
Moet mijn geest leeg maken.
Wat zegt Hume daar ook alweer over.
Toch blijf ik coma-zuipende studenten zien.
Het is nog vroeg. Het is nog pas half vijf.
En overal dronken mensen op het plein.
Het is geen vrolijke dronkenschap.
Zie jongens in een portiek liggen in dronken catatonie.
Op een bankje in een even dronken freese.
Het is nog licht en de stad is al in een zware roes.
Probeer door de mensenmassa de boekwinkel te bereiken.
Dat is niet eens zo eenvoudig.
Ga het boek ophalen van de Wittgensteins.
Die familie.
Het is een familiegeschiedenis.
Een familie die met veel rampspoed te maken heeft gehad.


Loop naar huis en probeer me op de ideeën van Hume te concentreren.
Hume is ziek geworden van al dat nadenken.
Hoor flarden muziek vanuit de stad.
Het carnaval is weer begonnen.




Anna

Miriam Makeba overleden...

« 11-11-11 | no picture please | Justen Thimon »

Pata Pata



Click Song
This song was made famous by Miriam Makeba and incorporates all the different tongue clicks typical of the Xhosa Language. There are only 2 lines to the song which are repeated and roughly translated they mean:

The Witchdoctor, who is a black beatle (repeated twice)
is coming to be in our village (repeated twice)


THE WORDS

Igqira lendlela nguqo ngqotwane
Igqira lendlela nguqo ngqotwane

Igqira lendlela nguqo ngqotwane
Igqira lendlela nguqo ngqotwane

ubeqabe legqithapho ahi uqo ngqotwane
ubeqabe legqithapho ahi uqo ngqotwane

ubeqabe legqithapho ahi uqo ngqotwane
ubeqabe legqithapho ahi uqo ngqotwane

Igqira lendlela nguqo ngqotwane
Igqira lendlela nguqo ngqotwane

Igqira lendlela nguqo ngqotwane
Igqira lendlela nguqo ngqotwane

Words and music by The Manhatten Bros, sung by Miriam Makeba



originele versie van de 'Click Song"


NRC 10 november 2008
Henk van Gelder

Miriam Makeba wist van geen ophouden. Hoewel ze al een paar jaar geleden haar eerste afscheidstournee maakte, bleef ze actief. Vorige week trad ze nog twee keer op in Nederland (woensdag in Tilburg en vrijdag in Paradiso in Amsterdam). Gisteravond zong ze in Castel Volturno, iets ten noorden van Napels, tijdens een manifestatie tegen de georganiseerde misdaad in Italië. Onmiddellijk na haar optreden kreeg ze een hartaanval, waarna ze vannacht is gestorven. Ze was 76 jaar.

Twee nummers maakten Miriam Makeba wereldberoemd: het opzwepende Pata Pata en het intrigerende Qongqothwane, beter bekend als The Click Song, naar de klikkende geluidjes die ze ritmisch door haar zang strooide.

Zelf protesteerde ze trouwens altijd als er van ‘geluidjes’ werd gesproken. De klikjes die ze produceerde, vormden een essentieel onderdeel van het Xhosa, de Bantoetaal van haar jeugd.

Miriam Makeba was in Zuid-Afrika al een bekende zangeres, toen ze in 1959 een hoofdrol kreeg in de folkloristisch getinte theatershow King Kong en daarmee in Engeland ging optreden, samen met trompettist Hugh Masekela, haar toenmalige echtgenoot. Een jaar later kregen ze te horen dat hun terugkeer naar huis niet langer gewenst was, waarna Makeba tegenover een VN-commissie een boycot tegen Zuid-Afrika bepleitte.

Tijdens haar ballingschap, die ruim dertig jaar duurde, groeide Miriam Makeba uit tot heldin van de anti-apartheidsbeweging. Haar vitale verzet tegen het apartheidsregime en haar aanstekelijke mengeling van Afrikaanse volksmuziek en soepele swing maakten haar tot „een internationaal icoon”, zoals het Zuid-Afrikaanse ministerie voor cultuur vanochtend verklaarde.

Eind 1990 kwam ze triomfantelijk terug, mede op aandringen van de nieuwe leider Nelson Mandela. Dat ze bij sommige bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika toch nog omstreden bleef, werd in 1997 duidelijk toen ze voor het eerst verscheen op een festival voor Afrikaanstaligen. Ze werd daar bekogeld met bierblikjes en koffiebekers en uitgemaakt voor „fokking kaffer”.

Maar voor de meeste andere Zuid-Afrikanen was ze een moeder des vaderlands geworden, die met haar trotse houding en haar uitdagende muziek veel voor haar land had betekend.

Justen Thimon

« Miriam Makeba | no picture please |zandbak van week 45.. »





als baby's konden praten...

Net terug uit het ziekenhuis. Open mijn mailbox.
Het lang gevreesde bericht. Ja. Mijn werk gaat naar India.
De omzet zal volgend jaar beduidend lager zijn.
Heel fijn. Net een vierjarige studie begonnen en hup de inkomsten vallen weg.
Heb me er al een paar maanden druk over gemaakt.

Deze week ook 'ruzie' gemaakt met mijn andere vaste opdrachtgever over een onbetaalde rekening.
Als free-lancer heb je dat allemaal maar te slikken, maar ik had er dit keer geen zin in.
In die veel te laat betaalde facturen.
Mijn twee belangrijkste opdrachtgevers haken af en er is nog geen zicht op nieuwe.

Ben nu ruim twee maanden aan het studeren.
Ethiek, filosofie, geschiedenis, wetenschap, sociologie uit alle vakgebieden wordt geput en gecombineerd.
Er is een centraal thema dat steeds terug komt.
Sinds het begin van de beschaving hebben de mensen geprobeerd orde te scheppen in de chaos.
Veel inspanningen zijn erop gericht om de factor onzekerheid/willekeur uit het leven te bannen.
Ben er vast van overtuigd dat dat niet kan.
Maar dat wil niet zeggen dat het eenvoudig is om te leven met onzekerheid.

Ben een studie begonnen met een onzekere uitkomst.
Verlies mijn opdrachtgevers zonder zicht op nieuw werk.
Had er gisteren echt de pest in.
De professor die mij uitlegt dat ik de dingen verkeerd zie [lees: niet zie hoe hij wil dat je ze moet zien]
Stop zoveel tijd in de studie en om me heen vallen al mijn zekerheden weg.
Dus je zou zeggen dat het mailtje, de bevestiging dat mijn grootste opdrachtgever mijn werk naar India gaat uitbesteden hard zou aankomen.

Net terug uit het ziekenhuis. Open mijn mailbox.
Lees het bericht en denk, oké, so be it.
Dat is allemaal de schuld van Justen Thimon.
Ben net terug van de kraamvisite in het ziekenhuis.
Justen, zes dagen oud en al zoveel meegemaakt.
Hij is een klein knokkertje.
Je moet het maar allemaal dulden.
De slangen, de meters, de monitors.
De prikken, de infuus en de sonde.
Voor zijn ouders is het onzeker.
Kunnen we over een paar dagen naar huis met onze baby.
Is hij gezond. Blijft hij gezond.
Het zien van zo'n klein vechtend mensje relativeert alles.
Als alles goed gaat mag zondag de voedings-sonde eruit.
Je leven beginnen met plakkertjes op je gezicht.
Justen probeert de slangetjes, buisjes en tape los te trekken.
Het is een knokker. Hij weet niet hoe het zal gaan, hij is pas zes dagen oud.
Als hij het kan...



Anna

zandbak van week 45

« Justen Thimon | no picture please | Justen Thimon...



Zaterdag.
Ga naar de première van Closer in Utrecht.
Overnacht in een hotel. De ontbijtzaal zit vol met bejaarden die veel lawaai maken.
Weer terug op mijn kamer hoor ik ze buiten op straat. Ze zullen wel collectief doof zijn dat ik hun gesprekken zo goed kan verstaan op afstand.
Ze discussiëren op straat over de bijzonderheid van de boom die ze zien staan in de tuin naast het hotel.



De zon schijnt. Kijk naar rechts en zie een mooie pinakel op het dak van het hotel



Zondag.
Ga naar de voorpremière van Ben Hur in theater Carré in Amsterdam.
Kijk de zaal in. Zo dadelijk zitten al die stoelen vol



Op het toneel in het decor van de theatervoorstelling Ben Hur.
Zo zie een decor eruit in werklicht. Kaal en zonder glamour.



Maandag.
World Press Photo.
Lees over de oorsprong van het bungee-jumpen.
Westerlingen blijven kolonialisten...



Dinsdag.
Idem.



Woensdag.
Nieuwe buren uit New York.
Hun zeecontainer is gearriveerd.
Een motor en een mini cooper met NY nummer platen rolt eruit.



Donderdag.
Ga naar de lezing van Trudy Dehue.
De depressie-epidemie.
De lezing begint zo dadelijk...
Voel me een beetje down.

Anna

Justen Thimon

« zandbak van week 45 | no picture please | geen honden in de kerk... »

Zoveel te vertellen. Zoveel indrukken.
Studie. Gedachten. De nieuwe professor.
Maar waar te beginnen. De laatste premiere's
Het tentamen met de ongewisse uitslag.
De reizen met de trein. Zoveel indrukken.
Zoveel gesprekken.
SMS-jes met korte boodschappen.
Hoe gaat het. Ben je bereikbaar.
Kan ik je even bellen.
Hoe gaat het.
Flarden gesprekken mengen zich.
Mengen zich met teksten gelezen.
Zoveel lezen. Zoveel indrukken.
Probeer het samen te vatten.
Het lukt niet echt.
Zoveel indrukken. Zoveel gesprekken.
Zoveel mensen.
De telefoon piept.
Dag tante, zegt mijn mobiel.
Ik ben Justen Thimon, je neefje.
Zet de tijd even stil voor dit nieuwe mensje geboren uit mijn zusje.
Justen Thimon is geboren.
Dag, Justen...gauw weer beter worden.




Anna