Justen Thimon

« Miriam Makeba | no picture please |zandbak van week 45.. »





als baby's konden praten...

Net terug uit het ziekenhuis. Open mijn mailbox.
Het lang gevreesde bericht. Ja. Mijn werk gaat naar India.
De omzet zal volgend jaar beduidend lager zijn.
Heel fijn. Net een vierjarige studie begonnen en hup de inkomsten vallen weg.
Heb me er al een paar maanden druk over gemaakt.

Deze week ook 'ruzie' gemaakt met mijn andere vaste opdrachtgever over een onbetaalde rekening.
Als free-lancer heb je dat allemaal maar te slikken, maar ik had er dit keer geen zin in.
In die veel te laat betaalde facturen.
Mijn twee belangrijkste opdrachtgevers haken af en er is nog geen zicht op nieuwe.

Ben nu ruim twee maanden aan het studeren.
Ethiek, filosofie, geschiedenis, wetenschap, sociologie uit alle vakgebieden wordt geput en gecombineerd.
Er is een centraal thema dat steeds terug komt.
Sinds het begin van de beschaving hebben de mensen geprobeerd orde te scheppen in de chaos.
Veel inspanningen zijn erop gericht om de factor onzekerheid/willekeur uit het leven te bannen.
Ben er vast van overtuigd dat dat niet kan.
Maar dat wil niet zeggen dat het eenvoudig is om te leven met onzekerheid.

Ben een studie begonnen met een onzekere uitkomst.
Verlies mijn opdrachtgevers zonder zicht op nieuw werk.
Had er gisteren echt de pest in.
De professor die mij uitlegt dat ik de dingen verkeerd zie [lees: niet zie hoe hij wil dat je ze moet zien]
Stop zoveel tijd in de studie en om me heen vallen al mijn zekerheden weg.
Dus je zou zeggen dat het mailtje, de bevestiging dat mijn grootste opdrachtgever mijn werk naar India gaat uitbesteden hard zou aankomen.

Net terug uit het ziekenhuis. Open mijn mailbox.
Lees het bericht en denk, oké, so be it.
Dat is allemaal de schuld van Justen Thimon.
Ben net terug van de kraamvisite in het ziekenhuis.
Justen, zes dagen oud en al zoveel meegemaakt.
Hij is een klein knokkertje.
Je moet het maar allemaal dulden.
De slangen, de meters, de monitors.
De prikken, de infuus en de sonde.
Voor zijn ouders is het onzeker.
Kunnen we over een paar dagen naar huis met onze baby.
Is hij gezond. Blijft hij gezond.
Het zien van zo'n klein vechtend mensje relativeert alles.
Als alles goed gaat mag zondag de voedings-sonde eruit.
Je leven beginnen met plakkertjes op je gezicht.
Justen probeert de slangetjes, buisjes en tape los te trekken.
Het is een knokker. Hij weet niet hoe het zal gaan, hij is pas zes dagen oud.
Als hij het kan...



Anna