Maastricht culturele hoofdstad

« voor bier en studiepunten 1 | no picture please | 11-11-11- »

Sinds een tijdje verkoop ik mijn boeken via Bol.com.
Boeken die niet meer in de boekenkast passen.
Links naast de computer staat een stapeltje nog in te voeren boeken.
Rechts naast de televisie staan de stapeltjes boeken die op de site van Bol te koop staan.
Mijn mini-winkeltje. Rijk wordt je er niet van.
Na aftrek van de verzendkosten en de marge die Bol.com inpikt blijft er niet zo veel over.
Maar het is het idee. Een boek dat een nieuwe eigenaar krijgt.
Een eigenaar die daar blij mee is.
Bol.com hanteert een wat schools systeem.
De kopers bepalen de betrouwbaarheid van de verkopers.
Ze kunnen je punten geven of over je klagen als je geen goede service levert.
Spiek bij succesvolle verkopers om te zien wat hun trucs zijn.
Een van de verkopers stopt bij elk verkocht boek een post-it.
Een post-it met een persoonlijke boodschap.
Probeer deze succes formule uit.
Maar mijn handschrift is onleesbaar en vind het wat popie jopie zo'n post-it.
Mijn 'truc' is snelle verzending en een geniepige verpakking.
Een extra transparante folie geeft het tweedehands boek een exclusieve uitstraling.
Een verzendsticker en een smiley op het adreslabel, de finishing touch.
Loop naar het postkantoor met mijn pakje.

Loop over het Vrijthof.
Gisteren 11e van de 11e.
De sporen van het begin van het carnavalsseizoen zijn zichtbaar.
Het plein ligt vol met blikjes en blikjes en blikjes.
De stoepen zijn plakkerig van het bier.
Maak foto's van de troep. De urinoirs staan er nog.
Het ruikt er naar bier en urine. En dan is urine een veel te beschaafd woord voor die geur.
Maak foto's van de troep. Wat is hier gebeurt.

Lever mijn pakje af.
Haal A. op van het station.
Waar zijn ze dan die carnavalsvierders, vraagt hij.
Nu zijn ze nergens te zien, zeg ik.
Alleen de troep is er nog.
Ga met A. naar de opera La fille du régiment.
Het gaat over twee botsende werelden.
Die van de adel na de Franse revolutie en de gewone burgers.
Kan er liefde bestaan tussen die het standsverschil overstijgt.
Ga met A. naar de opera in het theater aan het plein.
Het plein waar de avond tevoren het carnavalsseizoen is uitgeroepen
Het bordes van het theater aan het plein is schoongespoeld.
Het plakkerige bier is weggespoeld.
Na afloop van de voorstelling in het café.
Een gemêleerd gezelschap. Een regisseur uit Italië.
Een kostuumontwerpster uit Japan. Een vriend overgekomen uit Londen.
Een decorontwerper uit Amsterdam. Vriend A. vanuit Groningen komen reizen.
Gisteren dan dat carnaval, zeggen de gasten die niet in de stad wonen.
Gisteren wat was dat.
Zucht diep en probeer het uit te leggen.
Dat het feest niet gaat om het drinken.
Dat dat een misverstand is en een cliché.
Praat met de regisseur uit Italië hoe het is om in Italië te wonen.
Praat met de kostuumontwerpster die in Marseille woont.
Vraag haar hoe het is om in Marseille te wonen.
Ze zegt dat het er stinkt en dat de mensen er bot zijn.
Vraag de vriend uit Londen hoe het is om in Londen te wonen.
Hij zegt dat het tough is net zo zwaar als in New York of enig ander grote stad.
Amsterdam is niet tough. Amsterdam is makkelijk.
Hoe hij over Maastricht denkt zal ik maar niet vragen.
Maastricht wil culturele hoofdstad worden.
Heb de twee uitersten meegemaakt binnen twee dagen.
Een opera en de opening van het carnavalsseizoen.
Maastricht is een provinciale stad. Ik hou van de stad maar...
De dag na de dag van de 11e van de 11e.
Studie. Schrijf mijn eerste paper.
Avond. Kan naar een lezing van Finkelstein.
Lijkt me een interessante lezing.
Maar plicht roept. Werk. Vanavond werk.
Ga zitten achter de computer. Maar al na een half uur merk ik het verschil.
Mijn oude werk boeit niet meer.
Vind mijn oude werk dodelijk saai. Routine computerwerk.
Ondertussen radio luisteren of televisie kijken.
Dat heb ik toch jaren gedaan.
Kan het niet meer op brengen. Saai.
Ben blij dat dit geestdodend werk aan India uitbesteed wordt.
Weet niet hoe ik in de toekomst aan geld komt maar dit werk liever niet meer.
Heb spijt dat ik niet naar de lezing van Finkelstein gegaan ben.
De studie heeft me verpest. Kan het niet meer. Serie werk.
Niet uitdagend werk. Zelfs mijn favoriete serie Gilmore Girls.
Nu voor de tigste keer in de herhaling kan me niet echt meer boeien.
Kijk met een half oog naar een film op net vijf.
Kinderen uit zwarte getto's die door een ballroomdanser in de wereld van de hoge kunst leren kennen.
Vind het een slechte film. Zwarte, latino-kinderen die van zichzelf prachtig kunnen dansen.
Moeten zich het stiffe upper class ball room dansen eigen maken om zelfrespect te krijgen.
Zus mailt dat ze weer thuis is met Justen en hoe ze een routine probeert te vinden.
Moet morgen weer een paper schrijven.
En nog veel studeren.
Er is ook een lezing over Maastricht culturele hoofdstad....
Eerst een paper schrijven over Hume...
Krijg een mailtje. Het boek is aangekomen.
De koper is blij met de snelle bezorging.



Anna