feestje...
25.5.09
22.5.09
20.5.09
leuk iets met kunst doen
« afval is voedsel... | no picture please | Maastricht Culturele Hoofdstad en schoenen kopen... »
Cultuurwetenschapper
Wat studeer je eigenlijk is een veel gevreesde vraag voor een cultuurwetenschapper.
Het is een studie die zich niet eenvoudig laat samenvatten.
Interdisciplinariteit ook niet, en toch is dat waar ik mee bezig ben.
Not.
Je studeert Cultuur en Wetenschapsstudies werd ik onlangs streng gecorrigeerd.
Je moet jezelf niet cultuurwetenschapper noemen. Dan denken de mensen dat je leuk iets met kunst doet.
Het is juist de combinatie met de wetenschappen die de opleiding zo belangrijk maakt.
Oh, is dat zo? En wat is er mis met 'leuk iets met kunst doen?'
Weet u wel hoe moeilijk het is om iets leuk in de kunst te kunnen doen.
Not. En waarom zou ik de wetenschap nodig hebben om mijn opleiding status te geven?
Jaren geleden - toen de kunsten nog een hogere status hadden dan nu - las ik het boek Eureka!
De schrijver zegt op verongelijkte toon dat de meeste mensen nauwelijks geïnteresseerd zijn in wetenschap.
'Iedereen kent de sonnetten van Shakespeare, maar niemand weet wat de Derde Wet van de Thermodynamica is.'
Uit medelijden voor de miskende wetenschapper heb ik braaf het hele boek uitgelezen.
Heb twee dingen geleerd.
De Derde Wet van de Thermodynamica en ik heb geleerd dat wetenschappers beroerd schrijven.
Als ze zo graag gelezen willen worden waarom doen ze dan niet een beetje meer hun best?
Maar oei, wat zie ik dat weer fout.
Zelfs mijn tutor die mijn 'levendige' schrijfstijl wel weet te waarderen, zegt het met een lichte irritatie.
In de wetenschap gaat het daar niet om, zegt hij, het gaat om de informatie.
Maar ik blijf koppig volhouden dat ik niet drie jaar droogkloterige essays ga produceren.
Mijn tutor zucht en ziet dat er geen verbeteren aan is.
Dan krijg je het moeilijk, zegt hij, maar helemaal onmogelijk is het niet.
Wetenschappers onderzoeken of de roman soms niet een betere vorm is om een wetenschappelijk idee uit te drukken.
Now we are talking.
En zo zet hij me op het pad van de echte Interdisciplinariteit van kunst en wetenschap.
Beide polen evenwaardig.
Nu lees ik Nussbaum, Walter Benjamin, Bauman, Zizac en Coetcee om te beginnen en zie wel waar het eindigt.
Facebook
Vandaag ook op Facebook geweest. Het lijkt erg op Twitter maar ook weer niet.
Hoezo nog een extra social media erbij? Wordt het niet wat veel?
Dat is wel zo, maar de mensen die ik ken zijn erg honkvast of gewoon divers, of een combi van beide?
Volkskrant
De Volkskrantbloggers bijvoorbeeld, met geen stok krijg je ze naar een ander forum of weblog.
Met zijn allen zitten ze al jaren in de zelfde ren te scharrelen en de ogen uit te pikken.
Volkskrantbloggers zijn vooral alleenstaande vrouwen, alleenstaande mannen of pensionado's.
De bloggers met werk zijn in de minderheid. In de ochtend zul je ze niet op het net vinden, wel diep in de nacht.
Ze zijn vooral op zoek naar gezelligheid, ontmoeten elkaar in reallife en lezen jawel de Volkskrant.
Van beroep zijn ze leraar, verpleger of ambtenaar.
Twitter
Op Twitter vind je meer NRC lezers, er zijn veel journalisten, schrijvers en kunstenaars.
Ze hebben bijna allemaal werk en ook zij ontmoeten elkaar graag in het echt.
Ze staan errug vroeg op en na twaalven liggen ze allemaal in bed.
[Twitteraar mag van mij uitverkoren worden tot het lelijkste woord ever]
Facebook
Lelijk is ook de lay-out van Facebook. Blauw en niet te custumizen.
Op Facebook vind je theatermensen, academici en internationals.
Het zijn vaak talige mensen die goed kunnen schrijven en die waarschijnlijk gruwelen van de vluchtigheid van Twitter.
Hyves
Hyves is er voor studenten kinderen en gezinnen met kinderen.
De lay-out is makkelijk aan te passen aan eigen smaak.
De Hyvers maken daar dan ook veel werk van, ze richtten hun 'huis' in met foto's, film, wallpaper en smilies.
Talk the talk
Elk netwerk heeft zijn eigen jargon.
Zo moet je op het Volkskrantblog weten wat 'metabloggen' is en wat 'een mailtje achterom' is.
Op Twitter moet je 'hashtags' gebruiken.
Op Facebook kan je iemand 'porren'.
Op Hyves heet dat 'tikken'.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de mores op YouTube, Flickr, Tumblr, microblog enz. enz.
En de tigstigste manieren waarop je foto's kan uploaden en 'sharen'.
Hoe maak je vrienden
Wat Hyves, Twitter, Facebook en het Volksrantblog gemeen hebben is dat je vrienden kan maken.
Virtuele vrienden.
Daar heb ik de meeste moeite mee.
Wil helemaal geen vrienden maken.
Stel je voor, vrienden willen op bezoek komen en verwachten dan dat je eten maakt.
Ze willen op een bank zitten en met je praten.
Daar gaan we dus niet aan beginnen.
Maar op www kom je daar niet onderuit.
Je moet vrienden maken anders mag je niet meedoen.
En het liefst veel vrienden. Hoe meer vrienden hoe beter.
Op Hyves heb ik nu 19 vrienden. Dat is voor Hyves een zielig aantal.
Op Facebook heb ik 5 vrienden, how pathetic can you be.
Op het Volkskrantblog alleen maar vijanden, nou ja een paar niet.
En op Twitter heb ik 523 vrienden, waarvan ik de meesten niet ken.
Wat Twitter slim gedaan heeft is niet de beladen term vriend te gebruiken maar volger.
Volger is een betere term voor het interconnecten wat gebeurt op Twitter of Hyves of Facebook.
Op Facebook zou ik bijvoorbeeld wel GerardJan Reinders willen lezen maar om nu vriend met hem te worden.
Zou hem willen lezen, wellicht zelfs met hem willen praten, maar vriend...?
Hij kent me niet eens en dan moet ik vragen 'wil je mijn vriend zijn'?
Nou, neuh...
Dat vrienden maken via social media mag wat mij betreft vandaag afgeschaft worden.
Of wilt u vrienden met me worden op Hyves? Facebook? Twitter?
plaatje drbij voor de visueel ingestelden...
Anna
15.5.09
Maastricht Culturele Hoofdstad, schoenen kopen, een valies en op reis gaan met onbestemde bestemming....
« leuk iets met kunst doen.. | no picture please |Maastricht Culturele Hoofdstad... »
Euregio
Euregio is geen goed plan, zegt Neil Peterson van Liverpool Cultural Company.
[Euregio is de wens van Maastricht om met omliggende steden samen Culturele Hoofdstad van Nederland te worden in 2018]
Officieel mag het ook niet. Er kan zich maar één stad kandidaat stellen voor Culturele Hoofdstad.
Ook al werk je samen met andere steden. Wat Essen gedaan heeft. Zich eerst als stad kandidaat stellen en dan de move maken naar 'Ruhr' dat kan eigenlijk niet. De Europese commissie was 'not amused'.
Presenteer je niet als Euregio, maar als sterke stad, zegt Neil Peterson.
De Euregio lijkt het Babylonische-spraakverwarring-onderwerp te zijn op Lieu de Passages Maastricht.
Maastricht Culturele Hoofdstad 2018
Het narcisme van het kleine verschil. Mensen en groepen die het dichtst met elkaar verwant zijn en het meest met elkaar gemeen hebben, zetten hun kleine verschillen het sterkst in de verf. De bitterste conflicten doen zich voor tussen twee provinciale steden dicht bij elkaar in de buurt. Intuïtief voelen een aantal deelnemers aan de conferentie deze discrepantie tussen idee en praktijk. De fusie tussen de Limburgse voetbalclubs is geen feit. Animositeit tussen de steden wel. Op papier is het een goed idee maar in werkelijkheid bestaat de Euregio [nog] niet. Dat die er op termijn zal kunnen komen is waarschijnlijk en ook noodzakelijk, maar het is nodig te onderzoeken waar de pijn zit. Een betere infrastructuur helpt. Zoals de goede treinverbinding naar Brussel. Internationalisering zal gebeuren en gebeurt ook al. Voor jonge studenten is het vanzelfsprekend om op buitenlandse stage te gaan. Mensen worden mobieler door snellere verbindingen tussen steden en regio's. Maar het narcisme van het kleine verschil is een feit. Met de culturele warmte tussen Heerlen en Maastricht kom je de winter niet door. Bittere gevechten worden in de media uitgevochten. Culturele Hoofdstad. Heerlen heeft er geen boodschap aan.
Van de site Lieu de Passages:
Wordt Maastricht Culturele Hoofdstad van Europa 2018?
Tweedaagse conferentie onderzoekt kritisch de kansen en obstakels
Tijdens de conferentie Maastricht: Lieu de Passages? wordt onderzocht welke kwaliteiten Maastricht heeft of nog moet ontwikkelen om Culturele Hoofdstad van Europa te worden. Op donderdag 14 en vrijdag 15 mei brengt de conferentie een diverse en internationale groep onderzoekers, beleidsmakers, culturele werkers, kunstenaars en ondernemers samen in AINSI met als doel een actieve bijdrage te leveren aan het sturen van dit proces.
Universiteit Maastricht, Hogeschool Zuyd en de Jan van Eyck Academie bundelen de krachten en organiseren in samenwerking met de Gemeente Maastricht deze conferentie. De initiatiefnemers richten zich op een internationaal georiënteerd publiek uit de Euregio.
Tijdens de conferentie worden er vijf werkateliers ingericht waarin expertise en voorbeelden “van buiten” als referentie en reflectie dienen voor Maastricht als kandidaat Culturele Hoofdstad van Europa 2018. De interactieve werkateliers, (in)geleid door internationale specialisten en ervaringsdeskundigen, zijn een plek voor discussie en inspiratie. In deze fase van het proces beoogt de conferentie voornamelijk te inspireren, uit te dagen en ideeën te genereren. Om zo vanuit een breed internationaal kader inhoudelijk verder vorm te geven aan de Europese ambitie van Maastricht.
Lieu de Passages
Lieu de Passages was een zinvolle conferentie.
Er waren interessante sprekers, er werd gediscussieerd, vragen gesteld, problemen benoemd, doelen gesteld.
Vrijdag, vandaag dus was de afsluiting, de resultaten van de brainstorm werden aangeboden aan Lene ter Haar [Glaspaleis Heerlen], Guido Wevers [artistiek leider Maastricht Culturele Hoofdstad 2009-10], Rein de Wilde [decaan Faculteit Arts and Social Sciences University Maastricht] , Koen Brams [Jan van Eyck Academie] en Leo Swinkels [Toneelacademie]
Bij de deelnemers was - onder andere - scepsis over het Euregio-initiatief.
Aan het panel de vraag om te reageren.
In plaats van een inhoudelijke reactie gebeurde er iets vreemds.
Een apen-rots-strijd tussen vier ego's en één vrouw
Op het podium vier mannen en een vrouw.
Leo Swinkels krijgt als eerste de microfoon en zegt; verdomme. Hij lijkt niet echt zin te hebben in het debat.
Rein de Wilde neemt het voortouw. We moeten ons wel focussen op de Euregio, zegt hij, en dat is een kwestie van 'social learning'. Een leerproces en een uitdaging. Ook Guido Wevers ziet de oplossing in een 'mind-shift'.
Er moet een mentale turn gemaakt worden. Hij zegt dat we aan een expositie beginnen.
Expeditie, corrigeert Koen Brams hem en daarmee is de grimmige toon van het debat gezet.
Nieuwe schoenen kopen
Guido Wevers zegt dat we schoenen moeten gaan kopen en een valies en dat we op expeditie moeten gaan.
Hij zegt dat we niet weten waar we naar toe gaan en dat we moeten investeren in de dingen die nog missen.
Dat we mensen van buiten moeten uitnodigen.
Dat dat nieuwe activiteit zal genereren.
En dat het dan met de povere inkomsten van kunstenaars ook wel goed zal komen.
Hij zegt dat we 'space' moeten creëren.
Nee, dat zegt hij niet, hij zegt dat hij, Guido 'space' gaat creëren waarin van alles mogelijk wordt.
Hij zegt dat het een onbekende weg is en dat je van te voren niet weet waar die uit zal komen.
Koen Brams vind die opmerking maar 'weird', niet weten waar je uit zal komen.
Je weet precies waar je heen wil, zegt hij tegen Guido.
Zijn bezwaar tegen de format van Culturele Hoofdstad in Nederland is het competitie-element.
We beginnen een competitie tussen steden in ons eigen land, zegt hij.
Dat idee van competitie zou zogenaamd nieuwe ideeën opleveren.
In Maastricht is er veel competitie tussen de instituten.
Hoe willen we als stad omgaan met dat competitie-element, vraagt hij zich af.
Guido Wevers vind het goed dat er competitie is.
Ook Rein de Wilde ziet geen probleem in competitie.
Wij concurreren met andere universiteiten om de beste te worden, zegt hij.
Koen Brams zegt dat je er voorzichtig mee moet zijn.
Hij wijst op de kredietcrisis en banken die omvallen.
Onrust in de zaal
Neil Peterson staat op en verlaat de zaal.
De wethouder en zijn gevolg heeft al eerder luid stommelend de zaal verlaten.
Het wordt een onrustig debat waar steeds meer toehoorders vroegtijdig weggaan.
Wat gebeurt hier toch, vraag ik me af.
Creating space
En 'space'? Space? Hoeveel mensen zijn er in jouw 'space', Guido?
Wie zijn dat dan de mensen die aan jouw kant staan, vraagt Koen Brams.
Jij staat in mijn 'space', zegt Guido.
Nee, zegt Brams.
Jawel, zegt Leo Swinkels, je kan toch niet ontkennen dat je hier bent.
Schoenen kopen
Guido Wevers zegt, we moeten schoenen kopen en op reis gaan.
Dat is wel mooi en aardig, moppert Leo Swinkels maar wie gaat die schoenen betalen.
Is er wel budget voor al die expedities.
Guido belooft dat hij voor budget zal zorgen voor de expedities met onbekende bestemming.
Hoezo onbekende bestemming, ontploft Brams.
The shit hits the fan
En dan breek de oorlog uit.
Koen Brams zegt tegen Guido Wevers.
Hou op met die new age talk.
Hou op met die peptalk.
Hoezo, weet je niet waar je naar toe gaat.
Je weet precies waar je naar toe gaat.
Waarom zijn er al beslissingen genomen?
Waarom ben jij aangenomen als artistiek leider?
Waarom is er geen openheid en transparantie?
Ik ben gevraagd, zegt Guido dat is een autoritaire beslissing geweest.
Hij is gevraagd, zegt Leo Swinkels. Hij erkend dat debatteren in Limburg niet evident is.
Je mond houden is eerder de gewoonte. Maar Swinkels benadrukt dat het belangrijk is om budget te vinden voor de aanschaf van de schoenen en valies voor de expeditie.
Rein de Wilde lijkt minder last van het budgetprobleem te hebben en op reis wil hij ook wel, niet alleen in de Euregio maar veel verder, Turkije bijvoorbeeld.
Turkije? moppert Leo Swinkels.
Ja, Turkije, zegt Rein de Wilde.
Lene ter Haar
En dan komt toch nog Lene ter Haar aan het woord.
Mannen willen altijd vechten, zegt ze.
Als enige vrouw in dit panel ben ik waarschijnlijk een 'excuus-Truus'.
Laat ik daar toch maar van gebruik maken.
Ik vind dat we niet moeten denken in tegenstellingen maar in netwerken.
Er moet leiding zijn, maar het moet ook open zijn.
We moeten de activisten, de counter-arts en de counter-culture invoegen in een institutioneel model.
Do not be afraid of the cutting edge
Don't forget the cutting edge.
[het Nederlandse woord 'rafelrand' heeft zijn betekenis verloren.]
Zo kreeg na een twee dagen durende interessante conferentie, een jonge vrouw het laatste woord.
De 'kibbelende mannen' weten zelf ook wel dat de manier van denken van Lene ter Haar de toekomst is. Dat hun autocratisch handelen ten einde loopt. Dat ze in de toekomst initiatieven als Lieu de Passages serieus moeten gaan nemen. Maar veranderingen gaan langzaam.
Dat is niet erg.
Dat is goed.
Erger is om veranderingen te forceren
Het is moeilijk een balans te vinden tussen sturing en spontaniteit.
Totale regulatie is fataal.
Totale vrijheid idem.
De uitdaging is om de balans te vinden.
Een balans tussen 'oud' testosteron en 'jong' oestrogeen.
Wellicht is Lene ter Haar zo'n traite d'union. Ze woont in Maastricht en werkt in Heerlen.
Zowel Brugge als Liverpool zijn Culturele Hoofdstad geweest.
Brugge is 'vergelijkbaar' met Maastricht.
Liverpool is 'vergelijkbaar' met Heerlen.
De eerste twee steden zijn 'versteende musea'.
Liverpool en Heerlen beide een voormalige industrie-stad 'in nood'.
Ik denk dat Maastricht en Heerlen elkaar nodig hebben om 'Maastricht Cultural Capital' tot een succes te maken. Heerlen heeft nood aan een culturele impuls en Maastricht heeft de middelen maar niet de ruimte en de frisheid.
Kunnen we gaan samenwerken en kunnen we het narcisme van het kleine verschil overwinnen?
En kunnen de mannen die dat bepleiten dat zelf wel leren?
Anna
met dank aan Peter Peters and Bas van Heur en de vrouw wiens naam ik op de site van Lieu de Passages niet kan terug vinden voor het organiseren van dit bijzondere event en uiteraard aan alle vrijwilligers en sprekers die de moeite genomen hebben om te komen en alle deelnemers die dit soort initiatieven belangrijk genoeg vinden om er tijd aan te besteden...
Maastricht Cultural Capital wordt vervolgd, later meer
13.5.09
Maastricht Culturele Hoofdstad
« Maastricht Culturele Hoofdstad.. | no picture please |no picture please... »
Herinnering
Vandaag heb ik voor het eerst een aanmaning gestuurd, niet eens een aanmaning maar een herinnering. Aan meer dan 130 theaterproducties meegewerkt en altijd netjes betaald gekregen. Hoe werkt dat bij freelancers. Je doet je werk en na de première stuur je een rekening die meestal tussen twee tot vier weken betaald wordt. Vrije producenten willen wel eens langer de tijd nemen, maar binnen het gesubsidieerde toneel wordt netjes betaald. Het is immers subsidie-geld nietwaar. Het is immers een kunstinstelling niet waar. Het is geen bedrijf dat keiharde betalingstermijnen hanteert en bewust van zijn monopolie-positie, het arme freelancertje maar laat bungelen.
Nieuwe Zakelijkheid/ Neue Sachlichkeit
Er lijkt een kentering op komst. Of is het geen trend maar een 'Maastrichts' probleem?
Is Maastricht zo van God los dat het zich als eenling als een keiharde zakenstad opstelt terwijl dat in de rest van het land, laat staan in de zo bejubelde grenslanden niet het geval is?
IJZER!
Ooit werkte ik voor het decor-atelier van een Maastrichtse theatergroep. De decors werden gemaakt van ijzer. Ijzer! Loeizwaar en moeilijk te verwerken. Wij bouwden de decors in ijzer terwijl de rest van het land in hout werkten. Daar kom je alleen maar achter als je de stadsgrenzen een keer verlaat en gaat kijken hoe anderen het wiel hebben uitgevonden. De Maastrichtse theaterpraktijk heeft meer blinde vlekken maar laat ik niet meteen al mijn kruit verschieten...
Romantiek
Weg met het cynisme over Limburg kopt het blog Culturele Hoofdstad. In 2007 was er I-fabriek in het oude Spinx-gebouw georganiseerd door Studio Kernland. Maastricht Culturele Hoofdstad. Creativiteit als benzine van de stad. Kunstenaars die de kar gaan trekken. De creatieve stad. Creatieve industrie. In dat woordje industrie zit de angel. Creativiteit die business wordt. Maar laat ik niet al bij voorbaat het concept creatieve stad afschieten. Er zijn steden waar het gelukt is. Manchester bijvoorbeeld. Gaat het Maastricht lukken dat is de vraag en of ik daar cynisch over ben of niet maak ik zelf wel uit. Heb erg veel vergelijkingsmateriaal met de manier waarop in Maastricht theater gemaakt wordt en hoe dat gebeurt in de rest van de wereld. En ik kan vergelijken hoe Maastricht met zijn kunstenaars omgaat en hoe dat in de rest van de wereld gebeurt, gewoon uit ervaring.
Xenofobie
Om een snelle conclusie te geven. Niet zo best. Maastricht gaat niet zo best om met zijn theatermakers. En voordat de hyena's mijn nek afbijten. Maastricht gaat niet zo best om met zijn theatermakers/kunstenaars IN VERGELIJKING MET DE REST VAN DE WERELD, een nogal belangrijke nuance die ruimte biedt voor verbetering...
CDA
Na 130 keer je kunstje gedaan te hebben in zeer verschillende steden heb je vergelijkingsmateriaal. Het zo vaak verkondigde Bourgondische karakter heeft een elitair tintje. Het is waar dat er scheutig met de champagne geschonken wordt op première's. Zeker er is kaas en hapjes en zelfs bitterballen. Na gedane arbeid is het goed eten. Maar u zult het van me moeten aannemen, acteurs en vormgevers en regisseurs werken keihard. En tijdens het maken van een productie, een theatervoorstelling die zo feestelijk ingedronken wordt op de première, moet er ook gegeten worden. Ik zou, en zal ook zeker, een essay kunnen/moeten schrijven over hoe belangrijk eten, de maaltijden zijn voor de makers aan een creatief proces. Opgesloten in het donker van het theater. Opgesloten in de collectiviteit van het verplichte sociale dat eigen is aan iets maken in een groep wordt de maaltijd ontzettend belangrijk.
Het belang van catering
Een goede productieleider hoeft maar één ding te doen. Zorgen dat de catering in orde is. En als er gereisd wordt, zorgen dat de accommodaties in orde zijn. Basale behoeften, makkelijk te regelen. Als het zo eenvoudig is een kunstenaar tevreden te houden - geef hem een lekker stukje brood en hij is content - begrijp je niet waarom dit eenvoudige psychologische feit niet uitgebuit wordt. Geef een kunstenaar een broodje en een kop koffie, een warme maaltijd voor het diner en je hebt geen kind aan hem. Hij/Zij wil best je stad redden uit de maillaise, het enige dat hij ervoor terugvraagt is dat er op tijd eten klaar staat.
Het belang van catering too
Bij de film hebben ze dat begrepen. Nu zijn de budgetten bij film-opnames veel groter dan in het theater, maar het is opvallend hoeveel zorg er aan de catering besteedt wordt. De catering is vaak als eerste op locatie aanwezig en ik begrijp niet hoe het kan dat niet alle acteurs moddervet zijn, want er is niet alleen ontbijt, lunch en diner, maar ook snacks, tussendoor drankjes, hartige of zoete hapjes, een stukje peperkoek, drop of snoep...de voedselvoorziening op een filmset is eindeloos.
Het belang van catering tree
Wat een contrast met het theater. Ik ken een regisseuse die een productieleider ontslagen heeft omdat ze de lunch niet goed organiseerde. Indertijd vond ik dat belachelijk, totdat ik zelf aan de lijve meemaakte hoe het is als je fysiek zwaar werk verricht fysiek en mentaal en dat er dan niemand is die voor je zorgt. Niemand die je koffie komt brengen, laat staan een broodje of een stukje peperkoek.
Het belang van catering four
Ach als ik u nu nog niet overtuigd hebt van het belang van eten, dan kan u zich waarschijnlijk niet inleven in de praktijk en hektiek van het theater-maken. Raar genoeg hoef je weinig schouwburg-directeuren uit te leggen wat het belang is van wining en dining op een première.
Het belang van catering en Maastricht Culturele Hoofdstad
Och, och, de lengte van een aanvaardbaar blog is alweer ruim overschreden en ik ben nog niet tot een conclusie gekomen. Wat heeft een onbetaalde rekening en Maastricht Culturele Hoofdstad met elkaar te maken?
Het belang van catering en Maastricht Culturele Hoofdstad too
Als een rekening niet betaald wordt, kan ik niet eten en ik heb net uitgelegd hoe gevoelig eten is voor een kunstenaar/theatermaker. Zelfs als u totaal niet mee kan gaan in mijn redenering, zou een eenvoudige constatering dat eten belangrijk is voor en kunstenaar/theatermaker, voldoende moeten zijn om die eigenaardigheid om te zetten in een pragmatisch utiliteits-principe aangezien Maastricht Culturele Hoofdstad het toch van kunstenaars zal moeten hebben en hopelijk dan ook bereid is te dealen met al dan niet eigenaardig gevonden eigenschappen.
Het belang van catering en Maastricht Culturele Hoofdstad tree
Samenvattend: DENK AAN DE CATERING, KUNSTENAARS EN THEATERMAKERS ZIJN GEVOELIGE MENSEN, IN MAAG EN IN OMGANG.
Het belang van catering en Maastricht Culturele Hoofdstad 4
Morgen ga ik naar: Maastricht Lieu de Passages. Towards European Capital of Culture 2018. Een internationale conferentie waarin kritisch de condities van de mogelijkheid van Maastricht om Culturele Hoofdstad te worden onderzocht wordt.
Het belang van catering en Maastricht Culturele Hoofdstad 5
Als mijn stelling juist is en je een goede organisatie herkent aan aan het belang dat ze hecht aan de catering, dan vrees ik het ergste. Na drie pogingen om me aan te melden voor het a three-course biological and vegan dinner heb ik het opgegeven. Hoewel ik de biological en vegan beweging een warm hart toedraag klinkt het niet heel erg lekker. If you are interested, please register as soon as possible, since the Landbouwbelang cooks need to know for how many people to prepare food. 'If you are interested, please register as soon as possible, since the Landbouwbelang cooks need to know for how many people to prepare food', klinkt ook niet erg Bourgondisch. Morgen meer.
Anna
10.5.09
No picture please
« Maastricht Culturele Hoofdstad.. | no picture please | Modigliani.... »
Ik zeg, zegt Justen...
No pictures!
Of je niet zomaar foto's van me wilt maken...
No pictures, daar houdt niemand zich aan, zegt Justens moeder...
de foto wordt gemaakt...
ooooh, zegt Justen verontwaardigd...
No pictures, zegt de slab van Justen Thimon.
Grappig, kan je denken.
Rot op met je foto-toestel.
Laat me met rust.
No pictures, zegt Justens slab.
Toch wordt hij gefotografeerd.
Is dat op zich nog niet zo erg.
Zijn picture wordt ook op het internet geplempt.
Gevraagd of ongevraagd.
Weet jij veel of kleine Justen, later grote Justen daar blij mee is.
Terughoudendheid is geboden met het openbaar maken van jonge levens op het www.
World Wide Web is echt World Wide Web.
En dat wordt nog vaak vergeten.
Vergeten wordt dat iedereen, maar dan ook iedereen, je gedachten, je foto's, je ontboezemingen kan lezen.
Needless to say, dat er creeps en andere gekken je boodschappen ook lezen.
Dat je redelijk onschuldig baby-foto's ook door minder onschuldige ogen bekeken zullen worden.
Dat is de reden waarom ik niet met mijn 10-jarige nichtje wil Hyven of Hyvsen, of hoe moet je het ook moet noemen.
Weet niet hoe je beide werelden kan combineren. Vind haar veel te jong om al weet te hebben van de 'perverts' die geilen op blote baby-foto's en alle andere abberraties die je op het www tegen komt.
Moet je toestemming vragen om foto's van kinderen op het internet te plaatsen?
Ja, natuurlijk.
Remember Hill Street Blues - 'Let’s be careful out there.'
Anna
6.5.09
Modigliani
« No Pictures Please.. | no picture please | het verband tussen de kleur geel en groen.... »
Modigliani's Jeanne.
Where are my eyes?
Why don't you paint my eyes?
1.5.09
Parkeertarieven in Maastricht en de weg naar het centrum
« verband tussen de kleur geel groen en... | no picture please | quite a bit of a stumble.... »
Twee Euro zestig!
Twee Euro zestig dat kost een uur parkeren bij mij in de straat.
Hoe ik dat weet als niet-autobezitter?
Een dagje op het balkon zitten studeren op een vrije dag van de Belgen en de Duitsers is erg leerzaam.
België en Duitsland werken niet op 1 mei.
Op 1 mei de dag van de arbeid, komen ze naar Maastricht op te winkelen.
Net in de kleren, de mannen vaak in pak, parkeren ze hun auto en kijken onwennig om zich heen.
Alsof ze in het buitenland zijn.
Opgelucht dat ze een parkeerplek gevonden hebben, is de volgende zorg de betaling.
Hoe en waar en hoeveel.
Normaal let ik niet zo op het dagjespubliek dat naar de stad komt.
Zit immers niet op het balkon om mensen te bekijken maar om te studeren.
Twee Euro zestig!
Dat was het eerste wat ik vandaag op mijn balkon hoorde.
Twee Euro zestig!
Om er daarna aan toe te voegen;
Voor een uurtje!
De hele dag ging het zo door.
Twee Euro zestig!
Het kost twee Euro zestig!
Kennelijk vonden de buitenlandse gasten de Maastrichtse parkeertarieven aan de hoge kant.
De mini-soaps rond het betalen hadden een vast patroon.
Eerst werd er lang overlegd voor hoeveel uur de meter gevuld zou worden.
De meeste bezoekers wilden wel de hele middag.
Niemand wilde korter dan twee uur.
Er werden Euro's verzameld uit respectievelijke beurzen.
Iemand van het gezelschap sjokte dan naar de parkeerautomaat.
Twee Euro zestig!
En ik was weer bij de les.
Twee Euro zestig!
Voor een uurtje!
De mini-soap was opgebouwd als een drie-traps-raket.
Na de ontdekking van het tarief, het zal inmiddels bekend zijn dat dat twee Euro zestig is,
en de constatering dat er voor dat bedrag maar een uur geparkeerd kon worden was er nog een desillusie,
niet alleen betaal je bij mij in de straat meer dan twee en een halve Euro voor een uur parkeren,
je mag er ook maar twee uur staan.
Die ontdekking deed veel Belgen besluiten om dan toch maar elders te gaan staan.
Een Duitser deed mij uit mijn concentratie opschrikken door keihard Scheisse te roepen,
om vervolgens boos weg te benen.
Al met al het was een vermakelijk spektakel.
Volgend jaar ga ik een bordje ophangen aan het begin van de straat.
Uurtarief parkeren Twee Euro zestig! en maximaal twee uur.
Ik ga er ook een pijl optekenen. Een pijl richting het centrum.
Ongeveer de helft van de mensen liepen de verkeerde kant uit.
Richting station, in plaats van richting winkels.
Do ist die Bahnhof, dacht ik toen er weer iemand verkeerd liep.
Het was een Duitser, die willen misschien altijd weten wo die Bahnhof is.
Anna
