geen honden in de kerk...

« Justen Simon | no picture please | Amerikaanse verkiezingen... »


Het eerste tentamen. Zit in vak A.
Op al die stoelen zitten twintigers.
Ben de enige oudere jongere op de faculteit.


Over vier weken de uitslag.
Over vier weken pas...


De etalage van de Bijenkorf.
Een bijzondere etalage.
Kostuums van Dorien de Jonge.
Voor de opera La fille du Régiment van Donizetti...

Een mevrouw staat voor de etalage van de Bijenkorf.
Ze kijkt naar een stel paspoppen aangekleed in kleurige kleding.
Stijl shabby chic.
De vrouw leest het bordje. Opera La fille du Régiment.
Oh, zegt de vrouw, La fille du Régiment.
Kostuums, voor de opera. Ik dacht al.
Zo stuur je een man de straat toch niet op.

Geen honden in de kerk.
Welke honden zou de kerk bedoelen.
En de dieren.
Hebben die geen God nodig....


Anna

Amerikaanse verkiezingen

« geen honden in de kerk | no picture please | op zoek naar universele waarheid... »

Ze woont in New Jersey met man en zwanger van haar eerste kind.
Gisteren mailde ze dat de Amerikaanse verkiezingen verslaat voor de Belgische krant de Standaard.
In 2006 schreef ik een verhaal Blue Baby.
Blue Baby's zijn kinderen met aangeboren hartafwijkingen.
Karin was van de eerste generatie kinderen die dankzij een operatie haar ziekte overleefde.
Haar diepste wens is een kind krijgen.
Ze is zwanger. Buiten alle verwachting. Niet meer op gehoopt. Toch gebeurd.
Gisteren mailde ze. Dat ze de Amerikaanse verkiezingen verslaat voor de krant.
Hieronder haar eerste bericht.







Anna

op zoek naar universele waarheid...

« Amerikaanse verkiezingen | no picture please | het grote gezin »

En dan is het bijna zover. Donderdag het eerste tentamen.
Heb aan een vriendin proberen uit te leggen wat ik studeer.
Culturele wetenschappen wat is dat...
Zij studeerde economie.
Economie is een duidelijk kennisgebied.
Dat is niet het geval bij de studie Culturele Wetenschappen.
Het is vaag, het is breed, het is niet scherp afgekaderd.
Dat maakt het zwaar.
Onderdeel van de opleiding is dat je leert onderzoek te doen.
Je moet zelf actief op zoek naar kennis.
Dat is een leerdoel.
Het bizarre is nu dat ik niet zeker weet of het gelukt is.
Ik weet niet zeker of de stof die ik aan het bestuderen ben, waar is.
Er is geen van te voren vastgestelde kennis die je moet bestuderen.
Je moet de stof zelf verzamelen.
Het probleem hierbij is dat er erg veel onbetrouwbare informatie circuleert.
En niet alleen op internet.
Bij elk boek, bij elke bron moet je je afvragen, klopt dit.
Na zeven weken studie is één ding zeker.
De bronnen spreken elkaar tegen.
Op allerlei fronten.
En dan heb ik het niet over verschillende interpretaties van een theorie.
Nee, de bronnen zijn het over de inhoud van de theorie zelf niet eens.
Simpele feiten zoals geboorteplaats of reden van overlijden.
Je kan er niet blind vanuit gaan dat de feiten kloppen.
Je moet erg lang zoeken naar betrouwbare informatie.
Het gevolg van deze opgedane kennis is dat mijn plezier in het lezen veranderd is.
Mijn naïeve blik ongehinderd door kennis stond open voor elke zienswijze.
Nu herken ik onjuistheden in sommige teksten.
Dat verlaagt het leesplezier.
Is het een incidentele fout of staan er meer onjuistheden in het boek.
Zucht.
Nog drie dagen.
Het eerste tentamen.
Het zal uitwijzen of het gelukt is.
Of het gelukt is een vorm van 'waarheid' uit de teksten te distilleren...

Anna

Herfstblaadjes...

« waarheid | no picture please | het grote gezin »

Om zes uur gaat de wekker.
Het is nog donker.
Het is opstaan in het donker.
Probeer zo lang mogelijk mijn ogen gesloten te houden.
Maar in bad gaan in het donker gaat niet zo goed.
Maak het licht aan terwijl het buiten nog donker is.

Zit in de trein
In de trein heerst licht-terreur. Het is nog nacht.
Het is nog nacht. Ik zie het toch buiten uit het raampje.
Donker. Het is donker. Niet licht.
Waarom dat felle licht in de coupé zo vroeg op de dag.
Zou de NS in zijn voor een donkerte-coupé?
Als een stilte-coupé een behoefte is, waarom dan niet een gedempt licht-coupé?

Zit in de trein en denk over het college.
Het gaat over straf en wat de juiste straf is.
Het gaat over gevangenissen.
Ooit heeft iemand bedacht dat het grootste geluk de menselijke vrijheid is.
De ergste straf is het afnemen van die vrijheid.
En sinds die tijd bestaan er gevangenissen.
Voor die tijd bestonden er toch ook gevangenissen zal u tegenwerpen.
Die bestonden er ook, maar de straf was niet de opsluiting.
De opsluiting was de afwachting van de straf.
De straf bestond uit foltering, of ophanging of vierendeling of iets anders pijnlijks.
In de 18e eeuw is een nieuwe manier bedacht om misdadigers te straffen.
Opsluiting en liefst eenzame opsluiting is de beste manier vond men.
En niet in een donkere kerker, maar in het volle licht.

Ik luister naar het college en probeer aantekeningen te maken.
Dat lukt niet zo erg want ik wordt erg afgeleid door de jongen naast me.
De stof kan hem nauwelijks boeien.
Zijn verveling laakt hij blijken. Hij gebruikt zijn tafeltje als drumstel.
Hij drumt met zijn vingers een roffel. Snel. Kort.
Elke keer als er verveling omgezet moet worden in actie, roeren zijn vingers de tafel.
Sorry, zegt hij steeds, verbaasd over zijn eigen impulsiviteit.

Nu hij toch mijn aandacht getrokken heeft staar ik op zijn cahier.
Er staan nauwelijks aantekeningen op.
Her en der wat verspreide krabbels.
Zijn handschrift valt op.
Een volstrekt onleesbaar handschrift.
Gotisch. Krullen naar boven. Krullen naar beneden.
Heb nog nooit zoiets gezien. Elke letter is een afzonderlijk kunstwerk.
Maar elk woord kost zoveel tijd om te schrijven dat het nooit zinnen worden.
De jongen maakt aantekeningen in afzonderlijke woorden die dansen op de pagina.

Na verloop van tijd geeft hij het aantekeningen maken helemaal op.
Hij begint aan een tekening in zijn notitieblok.
Afgewisseld met drumsessies op de rand van zijn tafel.

Zit in de trein
Denk aan de ADHD student die zijn aandacht niet bij het college kan houden.
Hij zal wel hoogbegaafd zijn.
Zijn gedachten zullen veel te creatief zijn voor de strenge regels van de taal.
Het felle licht in de coupé houdt me wakker.
Het idee van straf in de 18e eeuw was eenzame opsluiting in een constant verlichte ruimte.

Denk aan de jonge student...zijn hele fysiek protesteert tegen het verplichte college.
Tegen de uniformiteit ervan. Vraag me af waarom het niet mogelijk is...
Waarom het niet mogelijk is of lijkt het maar zo.
De mogelijkheid van meer creativiteit in wetenschappelijke studie/onderzoek.
Wat meer anarchie. Wat minder eenvormigheid.

Een nieuwe dag. 6.55 uur. Het is donker.
Buiten is er lawaai. De gemeente-reiniging.
De bladeren van de bomen op straat moeten geveegd.
Laat toch liggen protesteer ik. Het was net zo mooi.
Maar de bladeren zullen gaan rotten.
Het asfalt van de straat en de stenen van de stoep is geen aarde.
En alleen aarde kan rottende bladeren opnemen.
Opnemen en er weer wat nieuws van maken. Cyclisch.

Een gevangene wordt opgesloten in een gevangenis.
Een zieke wordt opgesloten in een ziekenhuis.
Een bejaarde opgesloten in een bejaardenhuis.
Een asielzoeker in een asielzoekerscentrum.

We hebben de wereld te netjes gemaakt.
Teveel beton en stoepen gelegd.
De bladeren moeten geveegd want er is geen aarde meer.
Aarde die wel weg weet met het rottende vuil.

We hebben de wereld te netjes gemaakt.
We zijn vergeten hoe van rottend vuil nieuw voedsel te maken.
We hebben gebouwen gemaakt.
En in die gebouwen de abnormalen opgesloten.
De zieken en de ouden, de gekken en de ongewensten.
Herfstblaadjes.


Anna

een zondag uit het leven van het grote gezin

« herfstblaadjes | no picture please | hoe krijg je alles van een man gedaan »


Indy belt. Ben je in de stad. Even wat gaan drinken?
Geen tijd. Loop over met werk en studie en dodelijk vermoeid.
Loop toch met Indy de stad in. Het is warm geweest. Herfstbladeren.
Overal terrassen buiten. De avond verlicht met kunstlicht.
Voel me heel even vrij en verlost van alle plichten [Kant!]
Na drie bescheiden wijntjes wandel ik weer naar huis om verder te werken.
Natuurlijk loop je dan net een opdrachtgever tegen het lijf.
De opdrachtgever die vraagt hoezo je in de stad bent.
Hoezo in de stad terwijl je toch had aangegeven vandaag geen tijd te hebben.
Drie wijntjes, drie uurtjes, denk ik maar zeg het niet hardop.

Van Indy krijg ik een oud krantenknipsel.
Haar moeder heeft het bewaard. Het is uit 1979.
Het gaat over mijn familie. Het Grote Gezin.
Ik kom uit een Groot Gezin. Dat was in de jaren tachtig een uitzondering.
Een reden om in de krant te komen.
Die bij dat pijltje, dat ben ik.
Achttien zal ik zijn geweest.
Het artikel is niet zo vleiend en is slecht geschreven.
Als ik een keer tijd heb zal ik het op het blog zetten.



Een groet van en moe-e blogster,



Anna

hoe krijg je alles van een man gedaan

« het grote gezin | no picture please | week zes »

Laat de professor me het begrip additionele dispositie uitleggen.
De professor legt uit wat additionele dispositie is.
Het is vrij vertaald een extra karaktereigenschap.
Nu ik weet wat additionele dispositie betekend heb ik zelf er een bij gekregen.
Ik heb nu de extra eigenschap van kennis van het begrip additionele dispositie.
Ik zou nu het woord in een zin kunnen gebruiken.
Omdat ik het woord nu begrijp. Maar...
De additionele dispositie hiervan is dat ik vergeten ben hoe het is om het woord niet te kennen.
Dat wordt de kennis-val genoemd.
Dat je vergeten bent hoe het is om iets niet te weten.
Een normaal mens zou in gezelschap niet het woord, additionele dispositie gebruiken.
Op het eind van de uitleg zegt de professor dat het niet nodig is het woord te onthouden.

Mijn sociale kontacten zijn flink verwaterd door de studie
Bel met Jenna in Londen. Wanneer kom je, vraagt ze.
Eerst tentamen, de komst van een neefje/nichtje, twee premières.
Dan kom ik, zeg ik.
Hoe lang kom je, vraagt Jenna.
Kan toch alleen het weekend, zeg ik. Studie.
Jij neemt dat veel te serieus, lacht Jenna.
A. belt tussendoor.
Ik heb een nieuwe tactiek, zeg ik even later tegen Jenna.
Het is de tactiek: hoe krijg ik alles van mijn hond gedaan.
Nee, het was niet een hond, een paard.
Hoe krijg je alles van je paard gedaan.
Als een paard in de wei staat...nee een koe.
Een koe staat in de wei...
Vertel het verhaal nu maar voordat we alle dieren gehad hebben, zegt Jenna.
Als een dier in de wei staat en je wil het dier uit de wei halen.
Dan moet je net doen alsof je alle tijd hebt.
Als het dier merkt dat je gehaast bent duurt het uren.
Oh, de todler-taktiek, zegt Jenna. Zo moet je met kinderen omgaan.
Maar het werkt ook bij mannen, zeg ik.
Als je gehaast bent gaan mannen juist heel erg treuzelen.
Als je doet alsof je alle tijd hebt, schieten ze heel erg op.
Dus als A. belt, laat ik nu niet meer merken dat ik eigenlijk moet studeren.
Ik doe net alsof ik heel veel tijd heb.
En worden de gesprekken daar korter van, vraagt Jenna?
Nee dat niet, zeg ik.
Jenna lacht. Ga nou, je komt te laat voor je les.


Anna

week zes Buridanis en het twijfelende ezeltje

« hoe krijg je alles van een man gedaan | no picture please | week vijf »


Sommige mensen kunnen slecht kiezen.
Ik ken een notoire twijfelaar.
Hij probeert al zijn hele leven een huis te kopen.
Het een wordt met het ander vergeleken maar de huizen zijn even goed of even slecht.
De krediet-crisis helpt hem nu een handje.
Nu een huis kopen wordt afgeraden dus is er een goede reden om de beslissing uit te stellen.
Je bent een ezeltje, zeg ik tegen hem.
Je bent het ezeltje van Buridanis.

De studie vordert moeizaam en gestaag.
Na de eerste schrik probeer ik grip te krijgen op weerbarstige teksten.
En probeer trucjes te bedenken om abstracte kennis te visualiseren.
Zonder plaatjes werkt mijn geheugen kennelijk niet.
Socrates kan ik onthouden vanwege zijn notoire lelijkheid.
Plato liep altijd met zijn hoofd in de wolken.
Aristoteles liep naar de grond te staren.
Augustinus had een bazige moeder,
Abélard een ongelukkige liefde Héloïse
en Buridanus had zijn ezeltje.

De filosoof Buridanus had bedacht dat als je niet kan kiezen tussen twee gelijkwaardige dingen,
het beter was die keuze uit te stellen tot een later tijdstip.
Om zijn theorie belachelijk te maken werd de volgende situatie bedacht.
Er staat een ezeltje op precies dezelfde afstand tussen twee hooimijten.
De hooimijten zijn exact hetzelfde, m.a.w identiek aanlokkelijk.
Wat gebeurt er met het ezeltje?
Het verhongert, want het kan maar niet tot een keuze komen...


Anna