Herfstblaadjes...

« waarheid | no picture please | het grote gezin »

Om zes uur gaat de wekker.
Het is nog donker.
Het is opstaan in het donker.
Probeer zo lang mogelijk mijn ogen gesloten te houden.
Maar in bad gaan in het donker gaat niet zo goed.
Maak het licht aan terwijl het buiten nog donker is.

Zit in de trein
In de trein heerst licht-terreur. Het is nog nacht.
Het is nog nacht. Ik zie het toch buiten uit het raampje.
Donker. Het is donker. Niet licht.
Waarom dat felle licht in de coupé zo vroeg op de dag.
Zou de NS in zijn voor een donkerte-coupé?
Als een stilte-coupé een behoefte is, waarom dan niet een gedempt licht-coupé?

Zit in de trein en denk over het college.
Het gaat over straf en wat de juiste straf is.
Het gaat over gevangenissen.
Ooit heeft iemand bedacht dat het grootste geluk de menselijke vrijheid is.
De ergste straf is het afnemen van die vrijheid.
En sinds die tijd bestaan er gevangenissen.
Voor die tijd bestonden er toch ook gevangenissen zal u tegenwerpen.
Die bestonden er ook, maar de straf was niet de opsluiting.
De opsluiting was de afwachting van de straf.
De straf bestond uit foltering, of ophanging of vierendeling of iets anders pijnlijks.
In de 18e eeuw is een nieuwe manier bedacht om misdadigers te straffen.
Opsluiting en liefst eenzame opsluiting is de beste manier vond men.
En niet in een donkere kerker, maar in het volle licht.

Ik luister naar het college en probeer aantekeningen te maken.
Dat lukt niet zo erg want ik wordt erg afgeleid door de jongen naast me.
De stof kan hem nauwelijks boeien.
Zijn verveling laakt hij blijken. Hij gebruikt zijn tafeltje als drumstel.
Hij drumt met zijn vingers een roffel. Snel. Kort.
Elke keer als er verveling omgezet moet worden in actie, roeren zijn vingers de tafel.
Sorry, zegt hij steeds, verbaasd over zijn eigen impulsiviteit.

Nu hij toch mijn aandacht getrokken heeft staar ik op zijn cahier.
Er staan nauwelijks aantekeningen op.
Her en der wat verspreide krabbels.
Zijn handschrift valt op.
Een volstrekt onleesbaar handschrift.
Gotisch. Krullen naar boven. Krullen naar beneden.
Heb nog nooit zoiets gezien. Elke letter is een afzonderlijk kunstwerk.
Maar elk woord kost zoveel tijd om te schrijven dat het nooit zinnen worden.
De jongen maakt aantekeningen in afzonderlijke woorden die dansen op de pagina.

Na verloop van tijd geeft hij het aantekeningen maken helemaal op.
Hij begint aan een tekening in zijn notitieblok.
Afgewisseld met drumsessies op de rand van zijn tafel.

Zit in de trein
Denk aan de ADHD student die zijn aandacht niet bij het college kan houden.
Hij zal wel hoogbegaafd zijn.
Zijn gedachten zullen veel te creatief zijn voor de strenge regels van de taal.
Het felle licht in de coupé houdt me wakker.
Het idee van straf in de 18e eeuw was eenzame opsluiting in een constant verlichte ruimte.

Denk aan de jonge student...zijn hele fysiek protesteert tegen het verplichte college.
Tegen de uniformiteit ervan. Vraag me af waarom het niet mogelijk is...
Waarom het niet mogelijk is of lijkt het maar zo.
De mogelijkheid van meer creativiteit in wetenschappelijke studie/onderzoek.
Wat meer anarchie. Wat minder eenvormigheid.

Een nieuwe dag. 6.55 uur. Het is donker.
Buiten is er lawaai. De gemeente-reiniging.
De bladeren van de bomen op straat moeten geveegd.
Laat toch liggen protesteer ik. Het was net zo mooi.
Maar de bladeren zullen gaan rotten.
Het asfalt van de straat en de stenen van de stoep is geen aarde.
En alleen aarde kan rottende bladeren opnemen.
Opnemen en er weer wat nieuws van maken. Cyclisch.

Een gevangene wordt opgesloten in een gevangenis.
Een zieke wordt opgesloten in een ziekenhuis.
Een bejaarde opgesloten in een bejaardenhuis.
Een asielzoeker in een asielzoekerscentrum.

We hebben de wereld te netjes gemaakt.
Teveel beton en stoepen gelegd.
De bladeren moeten geveegd want er is geen aarde meer.
Aarde die wel weg weet met het rottende vuil.

We hebben de wereld te netjes gemaakt.
We zijn vergeten hoe van rottend vuil nieuw voedsel te maken.
We hebben gebouwen gemaakt.
En in die gebouwen de abnormalen opgesloten.
De zieken en de ouden, de gekken en de ongewensten.
Herfstblaadjes.


Anna