beetje vergeetachtig

Breng A naar de trein. Op het perron afscheid nemen.
Hij in de trein. Ik op het perron. Nog één keer zwaaien. Kijk de trein na.
Een kwartiertje later. Telefoon. Wat een vreemd nummer. Vanwaar bel je?
Vanuit een telefooncel, zegt A. Ligt mijn telefoon nog bij jou?
De telefoon ligt aan de oplader. Vergeten mee te nemen.
Loop naar het station. A. heeft de trein terug genomen.
Ik overhandig de telefoon en we herhalen het afscheids-ritueel.
Heb je niks vergeten? Telefoon, portemonnee, sleutels?
Sleutels. A. graait in zijn zakken. Waar zijn mijn sleutels?
Hij springt uit de trein en doorzoekt zijn rugzak en koffer.
De sleutels liggen nog bij mij.
Ik sjok weer terug naar huis en inderdaad de sleutels liggen op tafel.
A. staat voor het station en rookt een sigaretje. Hij moet er wel om lachen.
Voor de derde keer nemen we afscheid.
Op het perron staan dranghekken en er is kaartjes controle.
Een mevrouw windt zich ontzettend op.
Ik blijf achter het dranghek staan en zwaai naar A.
De mevrouw laat al mopperend haar kortingskaart zien.
De controleur is boos.
Wat zei ze, vraag ik dat u zo boos bent.
Ze zei, het lijkt wel Auschwitz. Ze is van '51. Ze heeft de oorlog niet eens meegemaakt.
We controleren voor de veiligheid van de passagiers.
We hebben pas nog een bende opgepakt. Ze reisden tussen Weert en Roermond.
Wat deed die bende dan?
Reizigers rippen en molesteren.
Het lijkt Auschwitz wel. Dat zeg je toch niet.
Wil je afscheid nemen, vraagt de kaartjes-controleur.
Ik mag voorbij het dranghek het perron op zonder kaartje.
Voor de derde keer neem ik afscheid van A.
Hij staat in de trein. Ik op het perron. Nog één keer zwaaien. Kijk de trein na.
Loop terug langs de kaartjes meneer die nog steeds verontwaardigd is.
Zie je wel, zegt hij. Wij zijn de beroerdste niet.
Als ik weer thuis ben belt A.
Je had het zeker al gezien.
Nee? Wat?
Dat ik mijn agenda op tafel heb laten liggen.

respect man

En je gaat er niet over schrijven op je weblog zegt A. lachend.
Gisteravond naar de voorstelling van Najib Amhali geweest.
A. heeft het decor gemaakt voor zijn nieuwe voorstelling en gisteravond was hij in Maastricht.
Na afloop na een half uurtje met de fans op de foto en handtekeningen uitdelen kwam hij op het stoepje zitten voor het Vrijthof.
Hoe is het om bekende Marokkaan in Nederland te zijn en maakt hij agressie mee op straat. Hij zegt dat hij Theo van Gogh goed gekend heeft en zich toen al zorgen om hem maakte. Hij zelf maakt weinig vervelends mee. En op internet dan? Dat gescheld op internet? Hij zegt dat hij een filter op zijn eigen website heeft die bepaalde woorden blokkeert. En op bedreigingen wordt onmiddellijk gereageerd. Maar Najib wekt geen agressie op. Het is een aardige man. Een knappe man.
Jood, moslim, katholiek, oud, jong, zwart, wit, geel en paars het zat allemaal naast elkaar in de zaal. Lachen, een goede avond hebben. Niks aan de hand. Zo kan het ook. Respect man.

zwart wc-papier

Er is een film en daar is een actrice, weet niet haar naam en ook niet de naam van de film. De actrice is zo moe dat ze alleen maar buh buh buh kan zeggen. Zit in het buh buh buh stadium. Gisteren zong Beppy Kraft op het Vrijthof. Een gratis optreden van Beppy Kraft. Hoe camp wil je het hebben. Heb Beppy in de steek gelaten. Ben niet gaan luisteren. Een maquette, een nieuwe website, ontwerp voor een flyer en een foto-shoot moet nog allemaal af deze week. Zaterdag naar New York. Twee weken later naar Praag voor de Quadrienale van theatervormgevers. Dat moet allemaal voorbereid en bedacht en gemaakt. Toch heb ik vier nieuwe ringbanden gekocht. A-vier. Dat schrijft lekker. En twintig nieuwe Gel Bics medium Cristal. Voor alvast. Voor alvast er weer tijd is om te verhalen over de maquette-presentatie van Hair, de bijna afgelaste voorstelling van A Clockwork Orange, de locatie zoektocht voor de opening van de Dansdagen, de voorstelling van Najib Amhali en het wc-papier van Rodrigo Otazu die de kostuums ontwerpt voor de musical Hair. Zijn wc-papier is nl. zwart. Tis echt en het bestaat. Zwart wc-papier. In de categorie klein leed valt er nog te vertellen dat aan de kersen-boom op het balcon na drie jaar eindelijk een handje vol kersen groeien. Geen foto want een dikke merel heeft de kersen inmiddels al verorberd met pit en al.

the merger of ABN and Barclays?

mood of the day 18 may 2007

mood of the day 17 may 2007

poort uit bedrijf

moederdag

danger men working
opgepast mannen aan het werk

bitterballs in Dutch culture

How to eat bitterballen? That question brought you to my site.
Well sir, madam. Bitterballs are served with mustard and a beer.
I gathered some bitter ball information for you to read. Enjoy.

bitterbal
The name bitterbal, litterally bitter ball, does not indicate that its taste is bitter. They were meant to be served with a bittertje. A small glass of Dutch jenever, not quite the same as gin.
Bitterballen are still served in bars, or served as finger food at stand-up receptions. The sight of a formally dressed person trying to eat elegantly a still too hot bitterbal whilst holding a glass of champagne is as Dutch as someone letting a herring slide down his or her throat at a fish stall at the market.

How do they taste...
- On the menu, I noticed with curiosity, bitterballen. I wanted to try something new, so I asked the waitress what bitterballen was. After fumbling a bit for a translation, she explained that they were meatballs. Simple enough, we thought. But, what arrived were tiny balls, perfectly round, breaded and deep-fried, along with packets of mustard. Breaded and deep-fried meatballs? With mustard?
I took one bite, and they were nothing like any meatballs I had ever tasted. The crisp fried outer layer betrayed a steaming, weirdly creamy center with strands of meat that barely resembled beef. The only thing I could compare the texture too was a tuna casserole. One bite was enough. Whether we had been treated to poor specimens of bitterballen or they are just an acquired taste, I can't say.

a conversation on bitter balls:

- I have found that Bitterballs are an integral part of Dutch culture and the fact that I dislike eating these has prevented me from fully integrating in Holland ?
Does anyone have the same problems ?

- Well, not bitterballs in particular, but just Dutch food in general.....lately, I would prefer to starve rather than have another limp broodje kaas for lunch.

- I think these bitterball things can be quite nice, so I'm told. It depends entirely how they're made, just in my experience so far they taste of nothing but balls of oil!

- That's not bitterballen, that's olieballen.

- Oh, what's the difference then?

- Bitter ballen are the little croquette type things made of thickened soup and are savoury, Olie ballen are like donught mixture deep fried and are sweet.

- Oh right, thanks.

doggy bag

effe zitten

over de oorlog

Ik heb over de oorlog gedroomd, zegt de moeder.
Wat dan?
Eng, dat de Duitsers komen en de vliegtuigen. Het geluid van vliegtuigen.
Is de oorlog een nare herinnering?
Er was wel angst voor de bombardementen.
Ook door u zus? Hoe oud was u toen?
Toen de oorlog afgelopen was was ik twaalf. Dus ik was acht toen Gerda stierf.
Waarom woonde Gerda niet meer thuis?
Gerda was in huis bij een hoge ambtenaar van de mijn in Lutterade.
Kijk, hier staat het in de krant.
In het regionale dagblad staat een oproep van een mevrouw die een gedicht in haar bezit heeft van ingenieur Damen.

Ene ingenieur Damen beschrijft in wel drie A-viertjes op droevige toon over hoe hij in 1942 alles heeft verloren. In het gedicht spreekt hij over de slachtoffers van het nachtelijk bombardement: zijn vrouw, zijn dienstbode Gerda en de zes kinderen Toke, Janneke, Annemie bijgenaamd de witte, Josëke, Truuske, Detje en tenslotte Corrie de oudste

Gerda, de dienstbode, dat was uw zus.
Ik lees het gedicht van meneer Damen. Hij hoopt dat de nabestaanden steun halen uit hun geloof en hun verlies een plek kunnen geven.
Dat is met uw moeder niet gebeurt.
Nee, daar is ze nooit overheen gekomen.
Hoe lang daarna is ze gestorven.
Acht jaar later.
En toen werd uw oudste zus Mia, uw moeder.
Ja, vreselijke jaren.
Wie was meneer Damen?
Dat is die man, de vader, die heeft het overleeft. Ze zaten in de kelder, het huis aan de ene kant is bovenop hun huis gevallen en het huis aan de andere kant ook.
Hij heeft nog met haar gepraat en Gerda’s hand vastgehouden, ze zijn gestikt en verbrand.
Ze zijn maar in drie kisten begraven zo weinig was er maar van over.
Waar dan?
Op de begraafplaats in Geleen. Bij het monument.
Daar zijn geen foto’s van gemaakt. De Duitsers liepen naast de stoet. Als je er foto’s van zou maken werden die gebruikt voor de propaganda.
Het bombardement was van de Engelsen? [RAF]
Dat is nooit opgehelderd. Ze hebben de Maurits willen bombarderen maar alle bommen zijn op de huizen eromheen terecht gekomen. Kijk hier staat het, 12.000 brandbommen. Dat staat er echt. Dat is wel veel maar het staat er wel. Ze hebben de Maurits nauwelijks geraakt wel alle huizen eromheen. Ze zeggen dat het een fout was. Dat ze Aken wilden bombarderen.
Het is nooit opgehelderd.

HAIR

Om zeven uur op om A. wakker te bellen.
Het decor van Clockwork Orange wordt gebouwd in Alphen aan de Rijn.
Rij je met Ko mee?
Ko moet eerst nog een commercial-spotje inspreken.
Zet koffie en lees het weekblog van Ola en Ko. Krijg acuut een writers-block.
Wat kan die man goed schrijven. Hij schrijft dat het commercial-spotje niet door gaat.
Toch handig zo'n weblog kwa informatie.
Wanneer kom je, vraagt A. Wanneer kom je kijken?
Als de maquette van HAIR af is.

Voor de musical HAIR moet ik me verdiepen in de jaren zestig en de hippie-cultuur. Wat ik niet wist is dat hippies niet arm waren. Hippies waren niet arm. Ze hadden een goede opleiding en rijke ouders. Drop-out worden, je van de maatschappij afkeren kan alleen als iemand dat financiert. De New Yorkse hippie jongeren in de jaren zestig die de hele dag op straat liepen maatschappelijk bewust te zijn konden dat doen omdat ze een bijlage van hun ouders kregen. Werken was burgerlijk maar het was niet burgerlijk om je door je ouders te laten onderhouden.

Een moderne vorm van drop-outs zijn Japanse jongeren, met name jongens die zich jarenlang op hun kamer opsluiten en isoleren van de buitenwereld. Het kind blijft op zijn kamer speelt computer-spelletjes en leeft tweede en derde levens op het internet.
Hikikomori's.
De ouders willen hun kind in leven houden en geven het te eten door voedsel voor de deur te zetten, dat ongezien wordt weggehaald.

Vandaag sluit ik me op in het atelier. Knippen en plakken aan de maquette HAIR. Hoe sneller de maquette klaar is hoe eerder ik weer naar buiten mag.
Een bordje eten voor de deur zou fijn zijn.

ik ben de kunstenaar

Voor de nieuwe schouwburg van Almere is een ontwerper uitgenodigd om een kunstwerk te maken.
Het is een wandbekleding geworden met opvallende Afrikaans georiënteerde figuren.
Almere blij. Architect blij. Kunstenaar blij. Man op de radio niet blij.
Ik ben de kunstenaar, roept een man op de radio. Ik heb het kunstwerk ontworpen. De man werkt voor een stoffen-bedrijf en heeft de print voor de stof ontworpen. Het is mijn ontwerp, zegt hij verontwaardigd. Die kunstenaar doet net alsof hij het bedacht heeft Het is gewoon gejat.
De verslaggever belt met de schouwburg. Weet u ervan.
Dat weet de schouwburg. Ze hebben met de stoffen-fabrikant gebeld en die zijn alleen maar blij dat hun stof-print zo prominent in beeld hangt. En het is een gebruikelijke manier van werken van deze kunstenaar legt de schouwburg uit. Hij zoekt een opvallend beeld en een plek en combineert die twee dingen. Dan moet u maar niet in vaste dienst gaan, zegt de schouwburg. Uw naam staat er toch bij en de firma heeft toestemming gegeven. De stoffen-ontwerper wil het niet horen.
Ik ben de kunstenaar, blijft hij sputteren. Ik heb het bedacht.

De beroemde stoel van Corbusier is niet door Corbusier ontworpen maar door een mevrouw die later zelf een bekende interieur-architecte is geworden en nog tot op hoge leeftijd gewerkt heeft.
Heeft u er nooit spijt van gehad dat we u niet kennen als de ontwerpster van de Cobusier-stoel?
Nee, zegt de mevrouw, dat weet je als je onder een merknaam ontwerpt.

Een Amerikaanse kunstenaar verzameld de met stift geschreven reclames voor de aanbiedingen van de week bij de lokale supermarkt. Hij lijst ze in, zet er zijn handtekening onder en verkoopt ze. Omdat hij besluit dat de reclame-uitingen van een supermarkt een bepaalde schoonheid bezitten wordt het kunst.

Vandaag begonnen aan de maquette voor het decor-ontwerp voor de musical Hair. Ik krijg telefonische instructies van de ontwerper.
Laat je maar inspireren door David Lynch, zegt hij. Ken je David Lynch?
Ik ken David Lynch niet, maar sinds Google is dat geen excuus.
Tuur in de maquette om te beoordelen of het David Lyncherich genoeg is.
Denk het wel. Moet er ook niet teveel op lijken. Stel dat David Lynch op de radio komt.
Ik ben de kunstenaar, zal hij zeggen. Ik ben de ontwerper van het decor voor de musical Hair.
Krijg je dat.