« Macbook kan foto's maken | home | if you need any bath toiletry »
Lets take a mini-cart, says the grandmother.
She is still so small, says Jenna, the mother.
Jana enjoys pushing her mini-cart.
Jenna buys milk, bananas and cookies.
Milk, I say to the toddler.
Milk.
Eeh, Jana replies and smiles to the camera.
Jana with her grandmother at the supermarket. 
« Jana at the supermarket | home | Prague cemetry »
If you need any bath toiletry please ask reception, staat er op het kaartje.
In de badkamer hydrating body lotion, nourishing schampoo, relaxing bath shower gel, vegetable soap with olive oil, a shaving set, a dental set, a sewing set.
Heb de kamer ge-upgraded naar een junior suite.
Op de gewone kamers is geen WIFI, in de suites wel.
Ruim een week lang zonder WIFI gaat niet.
De suite is een groot uitgevallen kamer maar er is een bureautje, een lelijke bank en WIFI.
Zet de computer op het bureau. Het hout is glibberig van de boenwas.
De suites zijn op de twaalfde verdieping. Kijk uit het raam. Ver beneden zie ik een kerkhof.
Probeer op het internet te komen. Het WIFI-signaal is heel zwak.
Ga naar de balie en vertel over de WIFI die er niet is maar wel beloofd.
We know of problem, zegt de man aan de balie. You want other room?
Is it better at an other room?
No, zegt de man.
Ga weer terug naar de suite met complementary bath toiletry maar zonder WIFI.
Loop met mijn laptop door de kamer, de badkamer, het gangetje..
Vlak bij de deur is het WIFI-signaal werkbaar.
Sleep een nachtkastje naar de gang en benoem het tot tafel.
Zet een stoel ervoor en haal de mail op. Een persoonlijke mail.
Iemand was eerst zwanger en nu niet meer. Kijk uit het raam. Beneden het kerkhof.
Er staan veel bomen. Tussen de bomen valt de zon op de graven. Er staan veel bloemen op de graven.
We know of problem, zegt de man aan de balie. You want other room?
Is live better in an other room...vraag ik me af.
No, zal de man zeggen.
« if you need any bath toiletry | home | Prague from tourist view two »
The Old Jewish Cemetery in Josefov, the Jewish Quarter, was created in the 15th century when Jews were forbidden to bury their dead outside their own district. Space was scarce, so bodies were buried on top of each other in an estimated 12 layers. Over the centuries, lopsided tombstones formed unruly, poetic groupings.
The surrealist author Franz Kafka enjoyed moments of quiet reflection in the old cemetery. However, his own grave lies across town in the New Jewish Cemetery. That burial ground is half empty because the generation it was built for was transported to Nazi death camps.
The pictures below show an ordinary cemetery.
At the entrance you can buy flowers and plants.
« Prague cemetry | home | Prague from tourist view »
is there some beer left....
taking pictures at the Karlsbrücke...
took pictures at the Karlsbrücke...
need a scratch...
stay with the guide with the flower...
quick pee...
taking pictures...
« Prague from tourist view two | home | Praagse Quadriënnale 2007 day four »
the yewish cemetry
combing the hair while talking to a friend and waiting for tourists to buy nice things
Botticelli in a shoe haha
look a Franz Kafka statue
waiting for boat-trip-tickets to sell at the Karlsbrücke
« Praagse Quadriënnale 2007 | home | bij de Jamin »
De lotus is het symbool voor de eeuwige kringloop van de zon en van de regeneratie. Deze metafoor is ontstaan omdat de bloem van de lotus, een soort waterlelie, zich 's avonds sluit en onder water verdwijnt om 's morgens weer open te bloeien. De lotusbloem is voor de Egyptenaren een symbool voor eeuwige vernieuwing.
« lotusflower | home | de ziel »
Schat, pak eens even een mandje.
Ik kijk op. Het is een kleine winkel, de Jamin.
Hoe ver kan je verwijderd zijn van de mandjes dat je niet zelf een mandje kan pakken.
Schat staat inderdaad dichter bij de mandjes.
De mandjes staan bij de ingang en de vrouw die haar man verzoekt om een mandje staat bij de spekjes. Ze heeft een zak met spekjes in haar hand.
Kijk deze spekjes, zegt ze en houdt een puntzak spekjes omhoog.
De man loopt richting zijn vrouw om de spekjes van dichtbij te bekijken maar zij beslist anders. Eerst een mandje.
Schat, pak eens een mandje.
Dat is een direct bevel. Geen twijfel mogelijk.
Schat draait zich om om een mandje te gaan halen.
De vrouw kijkt triomfantelijk om zich heen om te kijken of ze de aandacht heeft. Ze heeft mijn aandacht. Ik wil weten waarvoor ze een mandje nodig heeft in een snoepwinkel. Ben benieuwd naar de hoeveelheden snoep die ze denkt in te slaan en voor welke gelegenheid.
Zij, op hakjes, een dun zomerjurkje, de lange donkerblonde haren los, legt twee zakjes spekjes in het mandje.
Hij, houdt het mandje vast. Zo stoer mogelijk. Hij is lang, heeft een norse uitdrukking, een zwart kapsel, een hip geknipt baardstukje en een mandje.
Na de spekjes wil hakjes dun zomerjurkje nog drop. Het duurt even eer ze haar keuze gemaakt heeft. Ze zwaait met de grote witte lepel. De grote witte lepel waarmee ze de drop in de puntzak schept. Ze zwaait ook met haar lange blonde haren. De wine-gums schept ze niet met de lepel. Dat doet ze met haar vingers.
Ik neem de lekkerste, zegt ze, terwijl ze in het snoep graait. Ik neem de lekkerste.
Ze kijkt of ik nog steeds op haar let. Ik let nog steeds op haar.
Ze zullen wel kijken, zegt ze, maar daar trek ik me niks van aan. Ze zullen wel kijken.
Aangezien ik de enige klant in de winkel ben zal ze wel refereren aan al de andere keren dat ze de wine-gums met haar handen geselecteerd heeft op de lekkerste. Jurkje zwaait weer met de witte lepel en haar lange blonde haren en vist ondertussen met haar vingers on-sanitair in de wine-gums. Dat is allemaal reuze interessant, het werkelijke drama speelt zich achter haar rug af. De man met het mandje. De man met het mandje blijft maar proberen een houding aan te nemen. Van zichzelf ziet hij er stoer uit. Het lukt hem niet zijn stoer te staan met een halfleeg mandje. Met zijn pink kan hij de twee zakken spekjes dragen. Nu draagt hij ze in een mandje. Met het mandje en de twee zakken spekjes erin staat hij in de winkel. Ik doe geen enkele poging om hem niet te zien. Terwijl zijn vrouw met de wine-gums bezig is, kijk ik naar hem en zijn mandje. Hij doet een poging het mandje zo vast te houden dat het niet lullig uitziet. Dat lukt niet. Hij concentreert zich op de houding. Hij probeert tegen het lolly-rek te leunen maar tegen het lolly-rek valt niks te leunen. Niet stoer. Hij trekt het mandje onder zijn arm als een schouder-tas. Nog steeds niet stoer. Zij neemt de tijd bij de drop. Aan het gezicht van de man te zien heb ik hem genoeg geobserveerd. Dan is ze klaar met de drop. De drop draagt ze zelf naar de kassa. Hij loopt met het mandje achter haar aan. Hij weet heel goed wie de aandacht trekt in de winkel. Niet zij met de zomerhakjes en het dunne jurkje. Hij, wachten in de Jamin met twee zakken spekjes in een mandje. Dat is niet stoer. Dat valt niet te compenseren met een grote oor-piercing, leren broek, norse uitdrukking, zwart kapsel en hip geknipt baardstukje.
In de trein. Een vrouw schopt haar schoenen uit en legt haar panty-voeten naast me op de bank.
Dat ik dat niet prettig vind, zeg ik.
Ik heb ze vanmorgen nog gewassen hoor, zegt de vrouw.
« de ziel | home | stallucht »
Kan ik nog iets voor je meenemen uit de stad, vraag ik A.
De nieuwe biografie van J.C Bloem is net uit. Die wil ik wel lezen.
Wat is de titel?
Het boek is net uit. Het zal wel vooraan in de winkel liggen. Je kan het zo pakken.
In de kerk die boekhandel geworden is en waar je ook koffie kan drinken en kunst kan bekijken, ligt geen stapeltje J.C.Bloem biografieën.
Ga naar de info-balie en informeer naar de J.C. Bloem biografie.
Wie?
Bloem, de dichter.
Bloem...takatetakketak, doen de vinger op het toetsenbord. De computer weet het antwoord niet.
Er zijn geen nieuwe boeken over Bloem verschenen de laatste jaren. Wat is de titel?
Ik weet de titel niet. Het boek zou vooraan in de winkel liggen op een stapeltje.
Het stond in de krant. In de boekenbijlage met foto. Donderdag.
De boekenbijlage is op vrijdag, zegt de man van de boekwinkel waar je ook koffie kan drinken.
J.C.Bloem, hij tikt nog eens op zijn toetsenbord.
J.C.Bloem, die is al heel lang dood, bemoeit een andere boekverkoper zich ermee.
Die avond in de schouwburg staat Robert-Jan aan de bar.
Robert-Jan eigenaar van de beste boekhandel van Nederland.
Dat heeft hij niet zelf bedacht. Dat is onderzocht en zijn winkel werd goed bevonden.
Beste boekwinkel zijn is best intimiderend. Ik denk altijd dat je heel veel van literatuur moet afweten wil je daar boeken kopen. Vandaar mijn voorkeur voor de kerk met de boeken en de koffie-drink-mogelijkheid.
Vraag Robert-Jan naar de biografie van J.C.Bloem. Heb jij die?
Hij heeft hem. Op voorraad. Op een stapeltje. Goed zichtbaar.
Ik vertel hem van mijn ontrouw.
Ik ben gekwetst en diep teleurgesteld, zegt Robert-Jan.
Domweg gelukkig in de Dapperstraat.
Domweg gelukkig in de Dapperstraat?
Van J.C. Bloem.
Zie je wel. Jij weet dat allemaal. In de koffie-boekhandel weten ze dat niet van die Dapperstraat en dat je daar gelukkig kan zijn.
Ik heb een idee. Ik kom naar de boekwinkel en jij raadt me een boek aan.
Nachttrein naar Lissabon, zegt Robert-Jan zonder aarzelen.
De dag erna ga ik naar de beste boekwinkel van Nederland, waar Robert-Jan in een hoekje aan tafel zit te bellen. Er is geen bar, er hangt geen kunst aan de muur maar een vers kopje koffie kan je altijd krijgen. Je schuift gewoon aan aan de tafel. Verse koffie uit de kan.
De biografie van Bloem en de trein naar Barcelona, zeg ik.
Nachttrein naar Lissabon, zegt Robert-Jan.
Ja die, zeg ik. Het gaat nog helemaal goed komen met mijn literatuur-kennis.
In Nachttrein naar Lissabon leidt Pascal Mercier zijn hoofdpersoon en de lezer naar de fundamentele vragen van het menselijk bestaan. Kunnen wij zelf de loop van ons leven bepalen, en wat zou er gebeuren als we het mochten overdoen? Wat betekent het een ander mens werkelijk te kennen? En is het eigenlijk wel mogelijk onszelf te kennen?
Clara Eggink schreef het boek Leven met J.C.Bloem. Zij was getrouwd met de dichter over wie iedereen van alles beweerde zonder haar te raadplegen.
Ik meen te mogen zeggen dat ik de enige nog levende mens ben, die deze dichter in zijn intimiteit gekend heeft en zelfs mij liet hij daar ternauwernood toe. De meest geciteerde poëet van de vorige eeuw was een in zichzelf teruggetrokken man. Zo drong het pas na vijf jaar huwelijk tot haar door dat Bloem eigenlijk iedere avond dronken was.
Na hun scheiding bleven Jacques Bloem en Clara Eggink vrienden en op het eind van zijn leven heeft ze hem verzorgd.
Hij woonde in een met boeken volgepakt boerderijtje, De Kale Berg en zij in een haventje aan de overkant van de weg op de woonboot De Wijze Uil. De vriendschap tussen Bloem en Ariane dateerde uit de vroege jaren vijftig in Amsterdam, waar hij zich graag liet bewonderen door mooie jonge meisjes. In haar Leven met J.C. Bloem zegt Clara Eggink daarover dat het in het algemeen de bijna-schoolkinderen waren die hem aantrokken, reden waarom ze hem voor a craddle-snatcher uitmaakte.
Kan je iemand werkelijk kennen, vraagt Pascal Mercer zich af in Nachttrein naar Lissabon.
Ik denk het niet. Ik hoop het niet.
Ik vind dat elk mens recht heeft op zijn geheimen. Op een beetje privacy.
Na de dood wordt er wel verhaald en opgeschreven en verklapt.
« domweg gelukkig | home | catfight »
Het is een smaakvolle wijn, zegt Indy.
Dat zeg je niet over een wijn, zegt Muriel. Een interieur is smaakvol. Een wijn heeft karakter. Een identiteit.
In de wijnbar vraagt de vinologe waar we zin in hebben. Een Franse of een wijn van de nieuwe wijnlanden.
Ik wil wel een Chileense of een Argentijnse, zegt Indy die goed kan bluffen.
Veel Franse wijnboeren zijn naar de nieuwe wijnlanden gegaan, zegt de vinologe.
We krijgen twee glazen een kleine om te proeven en een grote voor de uiteindelijke keuze.
De wijn is wel erg jong, zegt de vinologe.
Ik laat de nieuwe wijnlanden niet oud worden, zegt de wijnbar mevrouw.
Zijn ze op hout?
Niet op hout.
Dan kan je ze niet oud laten worden.
Ik neem de 10 pagina grote menukaart en begin te bladeren.
Muriel is uitgepraat met de wijnbar-mevrouw en neemt de menukaart uit mijn handen.
Je neemt zomaar de kaart af, zegt Indy.
Oh sorry, zegt Muriel die niet begrijpt waarom ik de wijnkaart wil bestuderen.
Ik was op zoek naar knabbeltjes, zeg ik.
Voor vijf Euro per glas krijgen we toch zeker wel wat knabbeltjes erbij, zegt Muriel en besteld overmoedig een portie olijven en stokbrood met tapenade.
Ze proeft de wijn, eerst de Chileense.
Hij komt uit het zuiden van Chili. Dit is een koude klimaatwijn, zegt ze.
Te veel zon is ook niet goed, zeg ik.
Muriel ruikt aan de wijn, wiebelt het glas en neemt een sipje.
Ze proeft de Argentijnse wijn, nee, die vind ze niks.
Waarom wiebel je met het glas?
Dan komt de smaak beter tot uiting.
Wiebel met mijn glas en houdt het laag bij het pootje vast zoals ik Muriel heb zien doen.
Dat vereist nog enige fijne motoriek, goed wiebelen.
Dat leer je vanzelf, zegt Muriel, probeer het maar eens met links.
Met mijn linkerhand wiebel ik het wijnglas. Is dat wel slim, acrobatiek met alcohol op.
Indy wiebelt haar glas en ruikt aan de wijn.
Dat wiebelen doe je niet bij een etentje?
Nee en ook niet als je met Beatrix zit te eten en dan spuug je de wijn ook niet uit. We zijn nu aan het proeven.
Ik ruik aan de wijn.
De wijn ruikt naar stinkkaas.
Muriel kijkt teleurgesteld. Ze heeft er een half uur over gedaan om de goede wijn uit te kiezen.
Vind je hem niet lekker?
Jawel, maar de wijn ruikt naar poep.
Dat zeg je niet zo Anna, zegt Muriel.
Dat heet stallucht, de wijn ruikt naar aarde.
Maar complimenten, je hebt een goede neus.
Indy kookt. We drinken bij het eten gewone wijn, zegt ze. De dure wijn bewaren we voor later als we weer gaan proeven.
Snuffel aan de wijn. Een bekende geur.
Die parfum-lucht, wat is dat, vraag ik aan Muriel die vinologe is.
Dat is vanille, zegt Muriel, dat komt van het vat, eiken hout of...De vanillegeur is te overheersend bij deze wijn.
Dus je moet als vinologe een uitzonderlijk goede neus hebben vraag ik aan Muriel.
90% van de tijd heb ik er last van, zegt Muriel. Zojuist in de bar, die verflucht. Er was pas geverfd.
We drinken thee na het eten. Muriel snuffelt aan de thee. Ik ruik hibiscus... kersenbloesem.. zit er Chinese thee in? Is het Darjeeling Lupsong?
Weet ik veel, zegt Indy. Het is gewoon thee.
« stallucht | home | remove before use »
tekening André Joosten...»
Catfight is a term for an altercation between two women,
typically involving scratching, slapping, hair-pulling, and shirt-shredding
as opposed to punching or wrestling
it can also be used to describe two human females insulting each other verbally
or being otherwise nasty to each other
« catfight | home | no problem »
De AH is open vandaag, zegt A. Het is koopzondag.
Heb jij geld, zeg ik en sjok achter hem aan.
Licht in het hoofd nog na de vliegreis van acht uur.
Het is warm. Ik draag een T-shirtje en een linnen broek. Geen tas, alleen sleutels heb ik bij. A heeft het geld. Bij de AH gaat het alarm van het poortje af als ik de winkel wil binnen lopen. Nog gedresseerd door de lange vliegreis en security checks haal ik mijn broekzakken leeg en geef mijn eigendommen aan de AH verkoopster die is toegesneld.. Heb alleen mijn sleutels bij me, geen tas. A heeft het geld. Loop nog eens door het poortje, zonder sleutels nu. Het alarm gaat af. Ik steek mijn armen omhoog om gefouilleerd te worden en als de verkoopster dat niet doet, klop ik zelf maar her en der op mijn lichaam.
Kijk, niks, niks bij me. Loop door het poortje en laat het alarm afgaan. De verkoopster zegt niks maar kijkt wel verbaasd. Doe met A boodschappen. Zou het door de straling komen. Dat als je maar vaak genoeg door security-poortjes gaat op een vliegveld dat je dan straling in je lichaam hebt dat poortjes laat afgaan? Bij de kassa betaalt A de boodschappen en laat ik het poortje afgaan.
Ik laat poortjes afgaan, zeg ik tegen de verkoopster al helemaal gewend aan mijn nieuwe radioactieve status.
Hoe lang zou het duren, vraag ik A, voordat ik weer gedemagnetiseerd ben.
Jij hebt altijd van die rare dingen, zegt A.
Thuis voel ik nog eens langs mijn broekzakken, er zit iets in de broek genaaid aan de binnenkant van de naad.
Remove before use! Verwijderen voor dragen! staat er op de stoffen label met ingenaaid poortjes-alarm-aflaat-device.
Dat zal het zijn, zegt A.
Dat zal het zijn, zeg ik
« at the diner with a toddler | home | have a coke and a kitkat »
at the dog daycare
just some thoughts
real working phone bag
doing grocery shopping at the pathmark
doing grocery shopping at the pathmark
