Look who's standing...

Hey,

I am Jana Anna. I live in New York. I am 10 weeks old.
I am visiting Maastricht with my mom.
My mom likes to eat bitterballen. She developed a crave for bitterballen because you can not eat them in New York.
My mom also likes to sit op terrasjes. Dat vind ze gezellig.
Gezellig is not translatable. They do not know what you mean by that in New York. In NY you can not sit on a terrasje and have a gezellige tijd and eat bitterballen. So my mom likes Holland.
She can eat bitterballen and relax.
I am Jana Anna. I am 10 weeks old. I am visiting Maastricht with my mom. Look I am standing...

by

Jana Anna

30 juni 2006

more drawings...»

post voor Jana Anna

post voor Jana Anna

more drawings...»

een kaart van The White House

Jana onze dochter is geboren in NewYork. Ze is acht weken oud. Ze heeft net haar eigen paspoort gekregen. Vandaag kreeg ik een felicitatiekaartje van The White House van de Bush Family. De tekst is zo apart, dat wil ik jullie niet onthouden:
Welcome! We are delighted to join your family in celebrating your arrival. You have already brought much happiness to those around you, and you've just gotten started!
We are glad you are now part of the wonderful American story. Our Nation holds great opportunities for you. May you make the most of your unique gifts, and may happiness and love surround you always.
Ondertekend (voorgedrukt) de Bush's

Ha, wat vinden jullie daarvan!

Jenna

waiting for the star

deel 27 van Jenna's verhaal
Sta met Jenna en haar man bovenaan de gouden trap van de Metropolitan. Een man in een kilt, zegt Jenna.
Het is David. Hij ziet ons niet. Dat is misschien beter. Dat hij ons niet ziet. Het gesprek zou over zijn rokje gaan. Ik zou iets over zijn kleding zeggen. Beter dat hij ons niet ziet.
Kijk opzij. Deze man ken ik ook. Kijk recht in zijn gezicht. Hij loopt naar me toe. Dat weet ik wel, wie jij bent. Hij kijkt verbijsterd.
Eine oet Meestreech, zegt hij. Geit ut of geit ut neet.
Ut geit, zeg ik.
Hoe vind je het?
Merk je dat Nataly niet zingt?
Merk je niks van. Maureen zingt heel mooi.
Maureen kan de rol wel zingen, maar ze heeft het nog nooit helemaal gezongen, zegt de vader van de regisseur.
Eine oet Mestreech in NY. Ik zat net met de minister van Binnenlandse Zaken van België aan tafel...
De voorstelling is afgelopen. De zangers komen één voor één door het gouden voordoek op om hun bravo’s en brava’s in ontvangst te nemen.
De zaal stroomt leeg. De regisseur, de decorontwerper, de kostuum-
ontwerper en David komen op door het gouden gordijn om toejuichingen te ontvangen. Ze zien ruggen en lege stoelen. De mensen zijn al naar huis.
Nou ja, zegt Jenna. Wat onbeleefd. Waarom doen ze dat?
Waarom doet het publiek dat, vraag ik aan twee mannen die de opera gezien hebben en nu op de metro staan te wachten. Het is maandag. Het is laat. De mensen moeten morgen werken. Ze wonen in de suburbs. This is NY audience. They come for the stars. They are rude. It is rude behaviour Het zijn geen echte opera-liefhebbers. They come for the stars...
13 juni 2006
meer Jenna verhalen...»

er zijn geen diva's meer

deel 26 van Jenna's verhaal
Het goudkleurig geel gestreept stippled voordoek van de Metropolitan Opera hangt in een ingewikkelde draperie voor de toneelopening.
Het is goud. De balkons zijn goud. De lijst is goud.
De dirigent komt op. Het voordoek wordt Wagner getrokken.
De sliertjes en kwastjes van het doek omlijsten het toneel. Veel goud.
Is dit al decor, vraagt Jenna’s man.
Ik ga in de pauze zeggen, dat de mise-en-place niet goed is, zegt Jenna.
Dat zei jij toch dat de mise-en place niet goed is.
Mise-en-scène.
Je kan geen mooie mise-en-scène maken in dit decor.
Wat was dat ook alweer.
Waar ze staan op het toneel. Hoe ze staan op het toneel. Er zijn geen mooie opkomsten. Het is zo gepropt.
En dat vind je het niet goed? Jenna kijkt in het programmaboek naar foto’s van het decor. Oh, een sterrenhemel. Dat is mooi. Ik hou van sterren.
De regisseur van Roméo en Juliette houd ook van sterren. Van diva’s.
Hij zegt. Ik beschouw mijzelf absoluut niet als een diva. Er zijn regisseurs die hun diva-zijn niet kunnen verwezelijken en dan een opera gaan gebruiken om hun eigen verhaal te vertellen. Ikzelf heb er geen behoefte aan om mijn biografie te koppelen aan die van al die grootmeesters. Wat het echte probleem is...Er zijn geen diva’s meer. Een groot gemis. Een diva heeft drie eigenschappen. Ze straalt iets goddelijks uit. Ze is onbereikbaar. Ze is een klein beetje gestoord. Tegenwoordig heb je kwasi-diva’s. Diva’s zonder inhoud. Bordkartonnen poppen. Je kan alles van ze downloaden. Glamourfoto’s. Opnamen. Biografieën. Dat druist in tegen het diva-schap. Een diva moet op afstand blijven anders verdwijnt het mysterie.
[bron: Trouw]
Vanavond laat de ster het afweten. Er wordt omgeroepen.
In this evening’s performance Roméo et Juliette, the role of Juliette
will be sung by Maureen O’Flynn replacing Nataly Dessay, who is ill.
8 juni 2006
meer Jenna verhalen...»

Jana Anna

Jana is zeven weken oud

worteltjes en broccoli

deel 25 van Jenna's verhaal
Het is première van Roméo en Juliette in NY.
Rij BB stoel 101 102 103. Rear Orchestra. Honderd en vijftig dollar.
Het is bijna achteraan in de zaal. Josch gaat zitten.
Prima plaatsen, zegt hij. Josch vind het goede plaatsen.
Ik ga zitten naast een obese person. Achter me zit nog een person of size. Voor me zit een vrouw met een te groot hoofd. Ze moet erg hoesten. Ze loopt naar de staanplaatsen. Hoest. Loopt de zaal uit. Na een kwartier komt ze terug. Gaat zitten en hoest verder. Schuin naast me aan de overkant van het gangpad zit een dikke Amerikaan. Hij heeft het gewicht van drie normale volwassenen. Twee zitten in de pijpen van zijn broek en hijzelf on top. Een piramide van vlees. De man heeft een witte slobberbroek aan. Omdat hij van beneden zo breed uitloopt heeft hij een stok nodig om het evenwicht te bewaren. Op de laatste rij zit een oude mevrouw in een rolstoel met haar begeleidster. De vrouw zit onder een plaid die voortdurend herschikt moet worden op haar aanwijzing. Naar mate de avond duurt heeft de vrouw steeds meer te vertellen. Ze wordt geshüsht door de mensen om haar heen. Achter me zit een oude dame met lelijk vastzittend slijm dat ondanks aanhoudende hoestpogingen niet loskomt. Dat verwacht je niet op een gala-première. Een atmosfeer vol airborn bacillen. De ongezonde lucht blijft goed hangen onder het balcon. Een rij naar links naast Jenna’s man zit een Japanner. Hij heeft een dun plastic zakje. Er zit iets in dat hij dringend nodig heeft. De klanken van Gounod vertolkt door Natalie Dessay worden afgewisseld met zacht geknispel. Er moet weer geshüsht worden.
Dat hij dat zakje nou nog niet onder controle heeft, zegt Jenna.
De man achter me heeft ook een plastic tasje. Hij heeft voor aanvang een souvenir gekocht in de opera-shop. Hij heeft de aankoop in zijn schoot liggen en laat het zakje kraken. De vrouw met het grote hoofd is uitgehoest. Ze laat een geluidloze scheet. Hij ruikt naar groenten. Broccoli en worteltjes. Ik ruik mottenballen. De geur is traceerbaar. De man achter me.
Hij klinkt niet gezond. Hij zucht. Hij ademt diep in. Als hij weer uitademt drijft er een sterke mottenballengeur over.
De lucht verdringt de geur van mijn parfum. Vivienne Westwood.
Hoe kan adem naar mottenballen ruiken, vraag ik Jenna. Eet hij ze op?
Dat is rottingsgeur uit zijn maag, zegt Jenna.
De zaal applaudisseert.
Waarom klappen ze, zegt Jenna. Er is nog niks gebeurt.
Het is de dirigent die opkomt. De dirigent komt op.
Oh, zegt Jenna en geeft hem een applaus.


6 juni 2006
meer Jenna verhalen...»

hemdsmouwen hemdsmouwen

deel 24 van Jenna's verhaal
Het is première van Roméo en Juliette in NY en David draagt een kilt.
De regisseur van de opera stelt het op prijs dat je in zijn aanwezigheid de juiste dress code hanteert. Hij heeft een voorkeur voor overdressed boven casual. Hij zal David gestimuleerd hebben om de geruite wollen rok aan te trekken die hoort bij het Schotse nationale kostuum.
De regisseur hecht erg aan de goede kleren dragen. Hij eist het van de mensen in zijn omgeving. Dat ze de goede kleren dragen. Een kunstenaar zijn... Niet hechten aan deze status display.. Hij vind het geen argument.
Ik ga toch ook niet in hemdsmouwen in de kerk zitten, zegt hij. Hemdsmouwen. Hemdsmouwen. Hij schreeuwt het bijna. Hemdsmouwen.
Het zijn de kleren. De te nonchalante kleren waar de regisseur erg boos over kan worden.
Ooit hebben we samengewerkt de regisseur en ik. Als onderdeel van zijn artistieke team probeerde ik de goede kleren te dragen om hem tevreden te houden. Ik heb het geprobeerd. Ik heb het wel geprobeerd.
To blend in the crowd.
Een opera-première. De regisseur ziet mijn outfit.
Hemdsmouwen! Hemdsmouwen!
Hij is woedend. Ik sta naast zijn vrouw. Ze draagt een elegante stemmige avondjurk. Steek povertjes af naast haar.
Hemdsmouwen! Hemdsmouwen!
Wat ik ook draag mijn ware aard duikt door de kledingkeuze heen. Kunstenaar. Niet rijk. Uit een gewone familie. Net als de regisseur. Maar het is niet de bedoeling dat ik door mijn kledinggedrag hem herinner aan zijn afkomst. Hij is een gevierde operaregisseur en zo wil hij er uitzien. Hij eist van mij dat ik mijn kleding een sociale klasse upgrade. Hij wil niet meer de zoon van een middenstander zijn. Hij wil operaregisseur zijn. Zijn vrouw draagt een avondjurk. Decolleté. Twijfelt of ze wel of niet een ketting op haar blote huid zal dragen. Wel of niet een juweel dragen om de gaafheid van haar huid te accentueren. Een jurk van zijde. Wijd uitlopend in bollende lagen. Haar radius uitbreidend met wel een halve meter.
Max Mara, zegt ze. Van Max Mara. Ken je niet?
Nee ken ik niet, zeg ik.
De regisseur kijkt me de hele avond niet meer aan. Ik heb hem te beledigd met mijn casual premiere kledingkeuze.
Hemdsmouwen! Hemdsmouwen!
Nu, jaren later, sta ik met een plastic flûte champagne op de trappen van het operagebouw in NY. Ik draag een ultramarijn fluwelen pak en een vilten zwarten hoedje. De vrouw van de regisseur draagt een lange zwarte jurk, een groen bloesje, diep decolleté met kanten BH zichtbaar. Ze monstert mijn kleren. Je ziet er exotisch uit, zegt ze.

4 juni 2006
meer Jenna verhalen...»

opening night

deel 23 van Jenna's verhaal
Vanavond met Jenna en haar man naar de Metropolitan Opera.
Het is de opening night van Roméo en Juliette in het Metropolitan NewYork. Het opera-gebouw is ontworpen door architect Wallace K. Harrison. Het is gedacht op een grandioze entree van de gasten. Over het plein aanlopend zie je de Oost-facade. Een glazen pui met vijf gelijke bogen van travertijn. Achter de ramen chandeliers. Een grote Bollywood showtrap leidt naar de parterre.
In de lobby muurschilderingen van Marc Chagall.
We komen niet aan via het plein. We komen aan met de metro zoals de meeste gasten. De metro leidt via een tunnel naar een ondergrondse zij-ingang. Het licht is gedempt. Als de ogen gewend zijn aan het donker zie je waarom. Het licht verzacht de gezichten. Gezien de gemiddelde leeftijd van de toeschouwers is dat ook wel nodig. Champagne, zegt Jenna’s man. De champagne wordt in plastic flûtes geschonken. Wegwerpglazen. Jurken kijken, zegt Jenna. We gaan in de zaal zitten om jurken te keuren. Jenna heeft verstand van jurken. We gaan zitten. Orchestra rij BB stoel 101 102 103. Kaartjes van 150 dollar per stuk. Rij BB is rij 28 in de zaal. In de zaal. Achter in de zaal. Het is ver weg van het toneel, rij 28. Er zijn nog twee rijen achter BB en daarachter drie rijen standing room. Boven rij AA tot en met CC is het balcon van de 300 dollar kaarten op de parterre een verdieping hoger. Het balcon beperkt het zicht op de boventiteling. De rijen onder het balcon hebben een eigen minischermpje waar het libretto op te lezen is. Ook de staanplaatsen achteraan hebben een schermpje waarop de vertaling te lezen is. Kijk naar het toneel. De lijst is goud. Het voordoek is goud. De jurken zijn goud. Blote jurken. Glitter. Blote ruggen. De vrouwen zijn mooi en uitzonderlijk lang. We zitten in de zaal en kijken naar lange vrouwen in blote jurken. Kousen! Kousen met voetjes! In open hakjes! Jenna heeft een vrouw met kousen gespot. Een vrouw met kousen met voetjes in open hakjes. Jenna heeft verstand van mode. Jenna heeft verstand van jurken. Jenna heeft verstand van pakken. Ze ziet aan een pak of het een maatpak is of niet. Ze houdt niet van gewone pakken. Er loopt een man voorbij. Hij heeft geen gewoon pak aan. Hij draagt een Schots gala-uniform. Het is David. De lichtontwerper. In een Schotse quilt. In een rokje lijkt hij nog kleiner.

3 juni 2006
meer Jenna verhalen...»