waiting for the star

deel 27 van Jenna's verhaal
Sta met Jenna en haar man bovenaan de gouden trap van de Metropolitan. Een man in een kilt, zegt Jenna.
Het is David. Hij ziet ons niet. Dat is misschien beter. Dat hij ons niet ziet. Het gesprek zou over zijn rokje gaan. Ik zou iets over zijn kleding zeggen. Beter dat hij ons niet ziet.
Kijk opzij. Deze man ken ik ook. Kijk recht in zijn gezicht. Hij loopt naar me toe. Dat weet ik wel, wie jij bent. Hij kijkt verbijsterd.
Eine oet Meestreech, zegt hij. Geit ut of geit ut neet.
Ut geit, zeg ik.
Hoe vind je het?
Merk je dat Nataly niet zingt?
Merk je niks van. Maureen zingt heel mooi.
Maureen kan de rol wel zingen, maar ze heeft het nog nooit helemaal gezongen, zegt de vader van de regisseur.
Eine oet Mestreech in NY. Ik zat net met de minister van Binnenlandse Zaken van België aan tafel...
De voorstelling is afgelopen. De zangers komen één voor één door het gouden voordoek op om hun bravo’s en brava’s in ontvangst te nemen.
De zaal stroomt leeg. De regisseur, de decorontwerper, de kostuum-
ontwerper en David komen op door het gouden gordijn om toejuichingen te ontvangen. Ze zien ruggen en lege stoelen. De mensen zijn al naar huis.
Nou ja, zegt Jenna. Wat onbeleefd. Waarom doen ze dat?
Waarom doet het publiek dat, vraag ik aan twee mannen die de opera gezien hebben en nu op de metro staan te wachten. Het is maandag. Het is laat. De mensen moeten morgen werken. Ze wonen in de suburbs. This is NY audience. They come for the stars. They are rude. It is rude behaviour Het zijn geen echte opera-liefhebbers. They come for the stars...
13 juni 2006
meer Jenna verhalen...»