het alledaagse is moeilijk te onthouden....
« foto's maken met je Mac-book... | no picture please | I am better... »
Zojuist stond ik op het station. Zes uur. De trein heeft vertraging. Het perron staat vol. Het perron raakt steeds voller. Geen trein. Moet van Maastricht naar Den Haag reizen en dan morgen door naar Groningen. Geen zin. Geen zin om drie uur in de trein te zitten in het donker. In een volle trein in het donker. Loop naar de balie en ruil mijn kaartje om. Neem morgen de eerste trein. Dat is vroeg, zegt de vrouw van de kaartjes. Als ik het station uit loop zegt de omroepstem dat de trein over enkele minuten gaat vertrekken van perron drie. Loop naar huis en zet de wekker op vier uur. Dan ben ik nog op tijd in Den Haag. Vandaag was ik op de eleUM meeting: Student 2.0; the Interactive student. Eleum is de elektronische leeromgeving van de universiteit. Ze hebben een meeting georganiseerd over de interactieve student.
Social Software plays an increasing prominent role in today’s society, educators struggle to adopt these tools to benefit education But how can they be used successfully, what can you do with Blogs, Wiki’s and internet-based virtual reality environments (such as Second Life) in education?
During this eleUM Meeting some successful implementations of Social Software will be showcased.
Bij aankomst wordt je persoonlijk welkom geheten en krijg je een naambadge. Ik twijfel of ik hem opspeldt. Mijn badge zegt FASOS wat geheimtaal is voor student Culturele Wetenschappen. Ben ik eindelijk onder volwassenen loop ik met een studentenbadge rond. En dan is er nog de vraag waar je je badge opspeldt. Zichtbaar leesbaar op je borst of nonchalant op heuphoogte aan je broekzak. Stel de beslissing uit en neem een glaasje jus d'orange. Er is koffie, thee, jus en water. En er is een indrukwekkende hoeveelheid vlaaien. Ga zitten met mijn glaasje jus en leg de badge voor me op tafel. Wil eerst zien wie zijn badge draagt en wie niet. Naast me komt een man zitten, hij heeft een laptop. Er zijn meer mensen met laptops. Dat is niet zo raar bij een meeting die over social software gaat. Voel me heel ouderwets met mijn college-blok en haperende Bic-pen. De man naast me typt de vragen in die hij wil gaan stellen in de paneldiscussie. In de pauze leest hij BBC-news op zijn Mac ultra dun.
De bijeenkomst gaat over de vraag hoe je in een lesomgeving interactiever kan zijn. Terwijl studenten Hyven, Linken, Microbloggen, chatten, bloggen of op een andere manier op internet actief zijn is de leeromgeving van de universiteit nog steeds top-down. De docenten bieden aan de studenten ontvangen. De communicatie gaat via email. Toch zijn er initiatieven om sociale software te integreren in het onderwijs. Wiki's, blogs, projecten op Second Life...het is een begin.
Moet de meeting voortijdig verlaten want heb les. Mis de paneldiscussie en de drinks afterwards. Maar hoef me niet meer bezig te houden met het probleem van de badge en waar die vast te klikken. In de les praten we verder over het te schrijven . Mijn essay gaat over de stelling van Douwe Draaisma dat ons geheugen niet goed overweg kan met het alledaagse. Volgens Draaisma kunnen we het alledaagse niet goed onthouden. We hebben een fotografische biografie nodig. Beelden die ons eraan herinneren hoe het was. Maar is deze constatering niet inmiddels achterhaald. Is de fotografische biografie niet vervangen door de digitale biografie? Wie print zijn foto's nog uit en plakt ze in een fotoboek? Wie schrijft zijn gedachten nog elke avond in zijn dagboek? De digitale biografie is veel aantrekkelijker. Bloggen, Hyven, Linken, Youtuben, Tumbleren, Microbloggen, Flickr, Wiki's, heb overal mijn sporen achtergelaten. Het internet onthoudt al mijn alledaagse overwegingen. En alle alledaagse overwegingen van alle andere bloggers op het internet. Ons geheugen kan misschien niet goed overweg met het onthouden van het alledaagse, maar als je het deelt op het internet is het onderdeel van het collectieve geheugen en is het voor iedereen beschikbaar en na te slaan...
Anna
