No Meat in New Orleans
« No veggies in New Orleans... | no picture please | New Orleans... »
There is no meat in this town, riep de burgemeester van New Orleans wanhopig twee weken na Hurricane Katrina.
Er is geen vlees te krijgen in de stad. Het ontbreken van vlees als ultiem teken van het uitblijven van noodhulp.
Dat was 2005. Nu is 2008. Er is weer vlees in de stad.
De inwoners van New Orleans houden van vlees.
Vlees en vis staat er op het menu. Alleen maar vlees en vis.
Na aankomst in New Orleans is het lunchtijd. Het is warm. Moe, hongerige kinderen.
We duiken het eerste beste restaurant binnen.
Het kan toeval zijn maar op het menu staat geen één gerecht met groente.
Bestel gebakken vis met frietjes. De frietjes zijn zonder smaak. De vis smaakt naar schimmel.
Mayonaise, ketchup en zout helpen niet om enige smaak-sensatie op te wekken.
Jenna heeft jambalaya besteld. Rijst met worst en een bruine saus.
Niet eens een schijfje tomaat, zegt Jenna verbaasd.
Niet eens een poging tot illusie van gezond.
Niet eens een schijfje citroen, zeg ik.
Het eten ziet er bruin en geel uit. Bleek. Zonder kleur.
Het is toeval. De keuze van het restaurant is te gehaast gemaakt.
Je kan best groenten eten in New Orleans.
Op het eind van de middag zijn de kinderen moe, verhit van de sup-tropische zon en hongerig.
Een terras aan het water ziet er uitnodigend uit.
Jenna zoekt onmiddellijk een plekje en installeert de baby en todler Jana.
Aan de rand van het terras staan twee tafel. Op de tafel borden.
Voorbeeld borden met voorbeeld-eten uit de keuken.
Ook dit eten is geel en bruin. Rijst en aardappelen met ondefinieerbare sausen.
Soms opgefleurd door een rode baby crwawfish en een sporadisch tomaatje.
Geen groente. Het restaurant serveert geen groente.
Jenna is te moe en te warm om zich er druk over te maken. Ze bestelt de schrimps.
De schrimps worden geserveerd met saus en brood.
Ik neem een salade met crab en kauw zorgvuldig op de blaadjes groen.
Het het gerecht uitgekozen op het gehalte aan voedingsstoffen.
Ben vergeten dat een crab zo gruwelijk aan zijn eind komt.
Op het terras staat een kook-ketel. De ketel wordt verhit via een gas-fles.
Het kokende vocht en de gasfles maken een vervelend geluid.
Jenna zegt, dat is om de kreeft, de crawfish en de crab in te koken.
Dat gaan ze zo dadelijk doen. Voor onze ogen.
Ik wou dat ik een ander gerecht had besteld.
Het eten wordt gebracht.
Jenna wijst naar de kookketel.
Oh nee, zegt de serveerster, de vis is vanochtend al klaar gemaakt.
De ketel met bouillon staat te koken voor de geur.
De geur moet toeristen lokken om crawfish te komen eten.
We zitten op het terras naast de stomende ketel.
Er zitten niet veel mensen buiten.
De locals zitten binnen. In de airconditioning.
Alleen toeristen gaan vrijwillig in de damp heat zitten.
Ik vraag aan de serveerster hoe de schaalvis te eten.
Heb alleen een mes en een vork.
Met je tanden, zegt de vrouw die vijf kinderen heeft en moet werken als serveerster.
Met je tanden, zo doen wij dat hier.
Mijn tanden zeggen krak en ik vraag om gereedschap.
Ik zal eens kijken wat we hebben, zegt de vrouw.
Ze komt terug met een groot mes. Hier gaat het wel mee, zegt ze.
Wrik met het mes de vis open. Voel me schuldig.
De baby begint te huilen.
We moeten gaan, zegt Jenna.
Anna
wat eraan vooraf ging
