de Efteling en de Makro 3
« efteling en makro 4 | no picture please | efteling en makro 2 »
De muziek gaat niet uit. Overal is muziek. In de attracties in de parken.
Langs de paden uit paddestoel-luidsprekers. In de wachtruimtes.
Zelfs bij de buiten gebruik geraakte attractie De Vliegende Hollander draait de muziek gewoon door.
Naar de Efteling gaan is in de rij staan.
Gemiddeld sta je drie kwartier in de rij voor een sensatie van een minuut of zeven.
Gonnie selecteert de attracties op wachttijden. Langer dan een half uur vind ze onacceptabel.
Pas op het eind van de dag ontdekken we dat de bordjes die de wachttijden aangeven niet kloppen.
De wachttijden zijn veel korter dan de bordjes aangeven.
Gonnie is teleurgesteld dat we enkele top-attracties gemist hebben vanwege haar vertrouwen in de juistheid van de tijds-aanduidingen.
De eerste attractie die we bezoeken is PandaDroom gesponsord door het Wereld Natuur Fonds.
Het is een drieD animatie uit het dierenrijk.
De scène met de ijsbeer en haar jong op een afdrijvende ijsschots maakt nichtje L. aan het huilen.
Dan willen ze wel naar Vogel Rok.
Wat is Vogel Rok?
Dat is een ondergrondse achtbaan.
Oké.
Ik had mijn ogen dicht, zegt nichtje D.
Dat maakt niks uit, zeg ik. Het was pikke-donker.
Hoe vond je het, zegt Gonnie.
Heb niks gezien. Het ging zo snel.
Dat komt omdat het je eerste keer is, zegt Gonnie.
De tweede keer weet je wat er komt en dan zie je alles.
De volgende attractie is de houten achtbaan en dan weet ik weer waarom ik eigenlijk niet van attractieparken hou.
In mijn fantasie is de sensatie van het pretpark dat je in een comfortabele zetel gaat zitten.
Veilig vastgeklemd in een beugel en dan de elementen trotseert in een adrenaline opwekkende trip.
Maar zo gaat het niet.
Je wordt heen en weer gerammeld, ondersteboven gehouden, van links naar rechts geschud en op en neer gesmeten.
Je evenwichtsorgaan wordt op allerlei mogelijke manieren geprobeerd voor de gek te houden.
Voor zij die daarvoor gevoelig zijn leidt dat tot acute misselijkheid.
Nu heb ik daar niet zo'n last van. De fysieke ruwheid van de attracties dat was ik vergeten.
De zeer ongemakkelijke zitjes. De klemmende beugels.
Op het eind van de dag ben ik bont en blauw en geblutst.
De Python laat ik dan ook aan me voorbij gaan.
Twee keer ondersteboven, drie keer in een schroef en dat met een rot snelheid.
Nichtje D. durft eigenlijk niet. Ze overmant zichzelf en gaat toch.
Na afloop staat ze te stuiteren. Het vele snoepen zal ook wel geholpen hebben.
Het is tien minuten voor vijf. Ik wil nog eens, zegt ze. Ik wil nog eens.
Haar ogen staan glazig alsof ze net een shot dopamine toegediend heeft gekregen.
ADHD, zegt nichtje L. Wist je dat Einstein ADHD en PDD-NOS was?.
Wat is PDD-NOS ?
Dat is als je moeite hebt met emoties, zegt nichtje L.
Zo zal het in de toekomst zijn, zegt Gonnie, dat kinderen hun eigen diagnose kunnen stellen.
Om zolang mogelijk profijt te hebben van de voordelige kaartjes staan we om vijf uur pas weer voor de uitgang.
Iedereen staat om vijf uur pas weer voor de ingang. Dat leidt tot opstoppingen.
Nichtje D moet plassen, maar voor de toiletten staan lange rijen. Op de parkeerplaats staan files.
De wachttijd om de parkeerplaats te verlaten wordt niet aangegeven maar we schatten tussen de drie kwartier en een uur.
Anna
