vlees

Meneer Pastoor preekt over de liefde. Over talenten en over liefde. Dat je de dingen met liefde moet doen en dat de mens vele talenten heeft. En als u zo dadelijk naar huis gaat en als u zo dadelijk koffie zet, doe dat dan met liefde, zegt hij. Meneer Pastoor heeft een voorliefde voor wijn en preekt daar graag over. Vandaag niet. Vandaag gaat de preek over de liefde. Toch ontbreekt het culinaire element niet. Vlees. De os en de ezel. De Paus heeft gezegd dat met de os en de ezel in de Kerst-stal de moslims en de joden bedoelt worden maar dat heeft Hij bedoelt met liefde.

Ben in Antwerpen voor een etentje, het restaurant ligt in de Lange Slachterijstraat in de Antwerpse slachthuisbuurt.
Het is gevestigd in een oude varkensuitbeenderij, vlakbij het slachthuis. De muren zijn bekleed met art nouveau tegels waar afbeeldingen van varkentjes op staan. Het is een wijnbar waar je bijvoorbeeld een charcuterie schotel met diverse ham en worst soorten kan nuttigen. Regelmatig zijn er specialiteiten zoals gekruide bloedworst of een bijzondere salami. Het varken stond en staat hier hoog op een voetstuk.
varkensvlees

Om er te komen wandel ik door een buurt waar veel Turken wonen. Het is donker. De ramen van de thee-huizen zijn verlicht. Als er iets typisch is voor Turkse wijken, dan zijn het wel de vzw’s die om de zoveel meter opduiken. Een vzw is een theehuis, legt Salih uit. De plaats waar je andere mensen ontmoet. Ze kijken tv op grote schermen, de ouderen spelen domino . Een vzw is geen uitgaanscafé.
De verlichting is een flikkerende tl-lamp. Verschrikkelijk ongezellig, geeft Salih toe. Maar in Turkije zijn de theehuizen evenmin sfeervol te noemen. Daar zijn ze vaak niet meer dan een kantine, zegt hij. Er staat een theepot op tafel en dat is het dan.
Zijn die vzw geen exclusieve mannenplaatsen? Nee, zegt Salih. Vrouwen zijn ook welkom. Maar ze durven vaak niet. Wat wil je, als daar dertig Turkse mannen binnen zitten?
Salih Sologutlu, restauranthouder