middle management

deel 17 van Jenna's verhaal
Dat is echt iets van vrouwen. Bellen. Voortdurend met elkaar bellen. Dat doen mannen niet, zegt Josch.
Wat doen mannen dan?
Josch praat niet veel. Niet aan de telefoon. Niet life. Josch zwijgt.
Jullie redden het wel, zegt Jenna en haast zich de deur uit. Ze heeft classes vanochtend. Zit met Josch aan de ontbijttafel. Hij praat. Dat is uitzonderlijk. Ik besluit om niet te bewegen zolang hij spreekt. Opstaan om koffie bij te schenken, te plassen of zelfs maar het opensnijden van een vers hard ontbijtbroodje zal Josch eraan herinneren dat hij eigenlijk niet praat. Nu maakt hij lange zinnen.
Zelfs meerdere achter elkaar.
Dat is echt iets van vrouwen dat praten om niks, zegt hij.
Waar praat jij dan over met je vrienden?
Meestal over het werk. Over leiding geven. Over hoe je met mensen omgaat die je moet aansturen.
Zij doen werk dat jij zelf sneller en beter kan? Is dat niet inefficient?
Dat is wel zo, zegt Josch en dan ben ik nog middle management. Dan herinner je je skills nog. Hoe hoger. Hoe minder je kan. I totally rely on my team, zegt mijn baas.
Vind je het niet erg dat je een pak moet dragen op je werk?
Dat is een code. Als je een pak draagt ben je aan het werk.
Thuis draag je geen pak?
Thuis niet.
Zijn het maatpakken?
Nee, maar sommige gaan wel heel ver. Die komen binnen en dan zie je alleen pak.
Hoe ziet dat uit?
Too much. Te felle das. Teveel strepen. Maar geen maatpak.
Bankiers hebben een tuttige smaak. Ze gaan naar musicals. Hans Teeuwen vinden ze te grof. Die andere die van de Buckler wel.
Youp van het Hek?
Ja. die. Het zijn Telegraaflezers. Dat is toch 90% van de bevolking.
Waar praten ze over als het niet over het werk gaat?
Over de auto. Of het huis. In het weekend ga je bij elkaar op bezoek. Je praat over de nieuwe gordijnen... Over het nieuwe parket. Als er net nieuw parket ligt moeten de schoenen uit. Je gaat bij elkaar op bezoek. Niet omdat je het leuk vind. Iedereen doet het en je wil niet uit de groep vallen. Het is wel materialistisch, ja... Mensen willen bij een groep horen. Je kan een groep makkelijk hetzelfde laten doen. Je wil niet tegen de mening van een groep ingaan. Je wil toch aardig gevonden worden.
Doe jij ook van die persoonlijke ontwikkelings cursussen?
Ja.
Die zijn toch heel erg?
Heb een cursus gehad waarbij iedereen na vijf minuten aan het huilen was. Dat was wel vreemd, ja. Sommige zijn best leerzaam. Werknemers hebben de neiging om al hun problemen bij jou te deponeren. Dan is het zaak om daar niet bij betrokken te raken. Wat vind je er zelf van, zeg ik dan.
Dat zegt Jenna ook altijd.
Je wil dat hij zijn eigen problemen oplost.
Maar dat kan je niet zeggen?
Nee, dat kan je niet zeggen als baas.

Jenna komt thuis. Ze brengt frisse lucht en energie binnen. Zitten jullie hier nu nog? Het lijkt wel alsof jullie de hele ochtend niet bewogen hebben. Ze trekt de gordijnen open.
Nee dat kan je niet zeggen als baas, mijmert Josch.
Praat niet zo corporate, zegt Jenna.

meer Jenna verhalen...»


30 april 2006

nieuwe kleren voor baby York

Baby York is een meisje. Een meisje kan niet baby York heten. Daarom tijd voor een nieuwe naam. Miss Holland will do.
Zo weet ze later wat haar roots zijn.



meer Jenna verhalen...»

28 april 2006

de vernissage 2

deel 16 van Jenna's verhaal
Ik moet effe zitten, zegt Jenna. We dalen af naar de kelder waar de vaste collectie van de galerie hangt. Jenna zakt in een zwarte fauteuil. Een man met een plastic bekertje rode wijn en een papieren bordje gezonde hapjes in zijn hand buigt over Jenna heen zodat hij de zeefdrukken aan de muur beter kan bekijken.
You like, vraagt hij. Hij laat het bordje uit zijn hand vallen. Raapt het weer op. Een afgekloven stokje druif blijft op de grond liggen. You like?
Jenna kijkt naar een zeefdruk van het CocaCola logo.
It’s extremely like Andy Warhol. It's definitely AW based.
Yes. Its not very original, zegt de man met de rode wijn die ook vind dat de kunstenaar een Andy Warhol adept is.
Hij vind Jenna de eerste sane woman is die hij in NY is tegengekomen.
Ik trek voortdurend wacko women aan, zegt hij.
Hij vind Jenna an normal sensible woman. Hij blijft haar complimenten maken ook nadat ze zich verontschuldigd heeft dat ze blijft zitten.
Jenna wijst op haar buik. I am pregnant. I can‘t get up.
Last week. I spoke Bob Geldorf. You know? From the life-aid concert. You know? Boom Town Rats.
Dat moet je niet doen bij Jenna. Suggereren dat ze iets niet weet.
Alsof ik niet weet wie Bob Geldorf is zegt ze verontwaardigd.
Let me introduce you to my husband. He’s a banker.
A sensible woman and also married, zegt de man met de rode wijn.
Maar Jenna is uitgepraat en ik mag het gesprek overnemen.
Are you a buyer?
Maybe.
So what do you do?
I am a writer. And you?
Photographer.
You look like an artist zegt hij. Very Soho. Like you have been here since they build this building. Very seventies.
So I’m retro?
No Soho, zegt de man. Zijn telefoon gaat hij loopt naar buiten. Hij overhandigd zijn visitekaartje. Het is goudkleurig en aan de andere kant zwart. Het is in eigen beheer geinktjet en scheef afgeknipt.
Play-writer. Lyricist. Screenwriter en Designer of Dreams is hij van beroep. De goudkleurige kant van het kaartje vermeld dat hij Director is.
Email me, zegt hij.
Die komt alleen maar om vrouwen op te pikken, zegt Jenna. Alsof ik niet weet wie Bob Geldorf is.

meer Jenna verhalen...»

27 april 2006

de vernissage

deel 15 van Jenna's verhaal
Ga naar een vernissage in galerie Pop in Soho. De tentoonstelling is by invitation only. In de deur staat een man met een clipboard. Jenna Willow and guests, zegt Jenna tegen de man. We mogen doorlopen. Op het bureau tussen de computer en de papieren staan hapjes. Gezonde hapjes. Groenten met dip. Worteltjes. Peultjes. Broccoli. Jas ophangen, zegt Jenna. In de kelder is een garderobe geimproviseerd. Er is water, wijn en nog meer gezonde groenten schotels met dip en droge crackers. De wijn is gratis. Er staat een glazen jampotje op de geimproviseerde bar. Er zitten een paar dollarbriefjes in. Tips. Het geld in het potje is het honorarium van de vrouw die de drankjes inschenkt en de jassen ophangt.
Het werk is van Mackenzie, een Britse kunstenaar. The best selling artist in Britain. Hij is er zelf ook en he is very entertaining, zegt de galeriehouder die Jenna een lange uitleg geeft over de betekenis van de werken.
Wat geweldig, zegt Jenna. Hij spreekt me aan bij mijn naam en hij weet naar welke expositie ik eerder geweest ben. Ik weet ook wel dat hij mijn naam doorkrijgt van die man aan de deur...
...en dan snel zijn rolodex checkt. Jenna Willow, wife of a banker. Je bent een potentiele koper. Je bent buyer. Daarom geeft hij je zoveel aandacht.
Zou je denken? zegt Jenna.
De galeriehouder wijkt niet van Jenna’s zijde. Het is nog vroeg. Het is niet druk. De kunstenaar wordt op het Engelse platteland de Sheppard genoemd. Er hangen veel tekeningen van de kunstenaar als Sheppard.
Die kindjes zonder gezicht met de zwarte jassen en hoots over hun hoofdjes? Wat betekent dat? Dat ze geen gezicht hebben en de hoots?
Het verkoopverhaal stokt. De galeriehouder weet het niet. Het staat niet in zijn aantekeningen. Jenna kan mijn interruptie niet waarderen. Let’s ask the artist, helpt ze de man. Hij herstelt zich snel. De zwarte jassen zijn heel gewoon voor kinderen op het Engelse platteland. Dat is wat ze dragen. Dat ze geen gezichten hebben is eenzaamheid. De zware schoenen is to stay grounded. It is good to stay grounded, zegt hij.
Moest dat nou, zegt Jenna.
Je wou toch van hem af.
Ik moet effe zitten, zegt Jenna.


26 april 2006

cultural thing

deel 14 van Jenna's verhaal
Gerochel. Geluid van gerochel. Zelfs een visual impaired zonder reukvermogen kan zeggen wanneer hij de grens van ChinaTown NY passeert. Je hoort het. Chinezen snuiten hun neus niet in een zakdoek.
Dat vinden ze smerig.
Overmatig slijm in neus of longen wordt luidruchtig opgerochelt en even hoorbaar op straat gedeponeerd.
Aaauuurrhusch haaschuh.
Zo klinkt het, naast je, voor je en van opzij. Sommigen mikken hun lichaamsvocht in een prullenbak. Anderen gewoon op straat zonder te kijken of het toevallig op de schoenen van een voorbijganger terecht komt. Voortdurend wordt je opgeschrikt door neusgesnuit zonder zakdoek.
Aaauuurrhusch haaschuh. En er vliegt weer wat door de lucht.

Westerlingen snuiten hun neus in een zakdoek.
Aziaten halen hun neus op of spugen.
Beide culturen raken ontsteld als ze met het weerzinwekkende gedrag van de andere beschaving geconfronteerd worden. Dit opvallende culturele verschil is een direct gevolg van tuberculosebesmetting in vorige eeuwen. In Europa was tuberculose een ongeneeslijke ziekte. Regeringen stimuleerden mensen om hun neus in een zakdoek te snuiten. Daarom reageren westerlingen zo sterk op spugen. Als je spuugt kan je de omgeving met tuberculose besmetten. Zo is het in het collectieve geheugen onthouden.
[uit: Waarom mannen en vrouwen met hun lichaam zeggen wat ze eigenlijk niet willen vertellen. Allan & Barbara Pease]

Het is a cultural thing. Aaauuurrhusch haaschuh. Aziaten hebben gelijk in hun overtuiging dat het gezonder is om je neus op te halen en te spugen. Maar kan het niet wat stiller, wat discreter, het gespuug?


25 april 2006

we crossed the Brooklyn bridge...

deel 13 van Jenna's verhaal
Als je in NY woont moet je de weg weten. Weet de weg niet. Verdwaal steeds. Zeker in de metro. De belangrijkste lijnen uptown en downtown dat lukt nog wel. maar de kleinere crosstown...Als je even niet oplet ben je de East River overgestoken naar een andere borough, waar je geen kaart van bij je hebt en dwaal je in Wiliamsburg rond. In de orthodoxe joodse buurt. Terwijl je niet van plan was om daar naar toe te gaan. Of er is onderhoud aan een metrolijn. Er is altijd onderhoud aan een metrolijn. Er wordt omgeroepen dat de N-lijn via de track van de Q rijdt, terwijl op de wagon staat dat je in de G zit. Als je in NY woont moet je de weg weten omdat NY-ers ervan uit gaan dat je het weet, de weg. Als ze eenmaal je attention hebben en informeren naar een straat, Houston? Canal? verwachten ze dat je het weet. Als je zegt dat je het niet weet vinden ze het zonde van de tijd en krijg je bijna altijd een geïrriteerde reactie. Na een tijdje zeg ik niet meer dat ik het niet weet maar wijs vaag in een richting. Meestal zijn ze vlak in de buurt.
lees verder...»


23 april 2006

baby York is een meisje en heet Jana Anna

Onze dochter Jana Anna is vandaag geboren na meer dan 38 uur bevalling en uiteindelijk een keizersnede is ze er dan toch. En ze is prachtig! Ze heeft besloten een meisje te zijn.

Jenna





18 april 2006

the frontpage of the NY Times

deel 12 van Jenna's verhaal
Er staan foto’s van de the Fulton Fishmarket in de NY Times.
De NY Times. Dat is de beste krant van de hele wereld.
Als je voor de NY Times werkt...
Dat zijn de beste fotografen, zegt Jenna.
Ik heb een nieuw onderwerp, zeg ik. Pluche beesten. Wist je dat chauffeurs van vrachtwagens speelgoedbeesten aan hun auto’s binden. Dat wordt mijn nieuwe onderwerp.
Jenna en haar man vechten om de voorpagina. Jenna wint.
Ze gilt. Weet je wat er op de voorpagina staat.
Ze wil graag vertellen wat ze op de voorpagina gelezen heeft.
Op de voorpagina staat een artikel over pluche beesten die aan vrachtauto’s gebonden worden.
They’re soft and cuddly, so why lash them to the front of a truck? is de kop van het artikel.
Ik moet zeggen, zegt Jenna, je zit bovenop de trends maar je bent net altijd even te laat.
lees verder...»


15 april 2006
meer Jenna verhalen...»

Pasen

Er is een nieuwe Pastoor in het dorp.
Een Pastoor die het niet oké vind dat je het kerkbezoek beperkt tot Pasen en Kerstmis.
Hij wil elke week een volle zaal. Het is een Pastoor die vind dat Harry Potter boeken gevaarlijk zijn voor jonge kinderen en volwassenen kunnen ze maar beter ook niet lezen. Hij vind het lezen van de DaVinci Code en het ware geloof onverenigbaar. Door meneer Pastoor ben ik gaan peinzen. Pasen en het ei. Waarom doe je dat. Eieren kleuren en vervolgens verstoppen? Een katholieke verklaring. Maria loopt op de markt en koopt een mandje eieren. Jezus hangt aan het kruis. Zijn bloed drupt op de eieren en kleurt ze rood.
Een poëtischere verklaring is dat het een heidens gebruik is.
De kleuren van het zonlicht vangen op het ei.
Een vruchtbaarheid symbool. Pasen en vruchtbaarheid.
lees verder...»


14 april 2006

getting around NY buying food

deel 11 van Jenna's verhaal
Very Special Vehicle. Een VSV.
Superieur Purpose Vehicle. Een SPV.
SUV. Het is SUV, zegt Josch, Jenna's man
Special Utility Vehicle.
Good...good...very good. Dan mag je nu voor mij een BLT gaan halen in de deli, zegt Josch.
En dan haal ik...?
Een bacon lettuce tomato sandwich.
Neem dan ook een paar broodjes mee en kipfilet, zegt Jenna.

lees verder...»


13 april 2006
meer Jenna verhalen...»

baby York

OK. I did not deliver a baby yet. I try.
In the evening I go to the gym with Josch. Picture this.
Muscular sweaty men. Size ten woman training to run a marathon AND a nine month's pregnant women. Trotting away for an hour or so.
Ipod. No sweat. No moaning. Just an enormous belly swaying to the rhythm .....

Jenna


more Baby York...»

11 april 2006

de handen van een cellist

Sta in een lange rij op een receptie.
Vraag aan de man voor me in de rij.
Weet jij hoe je een WikiWoord maakt in een weblog?
Nee dat weet ik niet.
Jij bent toch nerd?
ICT-er.
Als ik twee haakjes en dan het WikiWoord tiep
en dan nog eens twee haakjes.
Dat is goed met haakjes.
Maar dan zie je een woord tussen haakjes...
Dan moet er nog iets voor en achter.
De ICT-er zucht.
Het kost hem zichtbare moeite om
met mij over programmeren te praten.
Waarom is de ICT wereld zo gesloten vraag ik hem
Onder ICT-ers heerst de gedachte dat leken
van hun programma’s moeten afblijven.
Die programma’s worden toch voor mij gemaakt?
Er is ook iets psychologisch mis met ICT-ers.
Wat is er mis met jou dan?
Kijk maar.
Kijk naar de ICT-er.
Zie niks aan hem.
Bril
Pak
Het is paars
Met grote punten aan de revers

Wat heb je mooi gespeeld, zeg ik tegen het zoontje van de ICT-er.
Het jongetje heeft cello gespeeld op de receptie.
De jonge cellist draagt een zwarte smokingbroek.
Een wit hemd en een zwart vlinderdasje.
Ik vond het zelf wat brokkelig klinken, zegt het jongetje.
Hij wil solo-cellist worden.
Hoe wordt je cellist?
Door veel oefenen en stevige handen, zegt het jongetje.
Geen grote handen?
Nee stevige handen.
Hoe krijg je stevige handen?
Drie keer per dag, vijftig keer knijpen.
En eelt op de vingers, zegt de ICT-vader.
Kijk, hier heb ik een eeltknobbeltje, zegt het jongetje.
Ik voel aan het bultje eelt.
Hoe kweek je eelt?
Door te spelen.
Niet door stoepen te leggen?
Nee. Het kan alleen door spelen.
Maar als je in bad bent geweest, is het eelt er weer vanaf.
De ICT-vader knikt en lacht. Ja. Je moet er wat voor over hebben.
No pain. No gain.



hoe het afliep...

Een jaar later wint hij de 1e prijs jury, de persprijs en de publieksprijs van het Prinses Christina Concours
De finalisten mogen optreden in de Carnegie Recital Hall te New York. Het jongetje mag niet gaan. Hij is te jong. Hij is nog geen veertien....


10 april

een mislukte man

Wil je een espresso, vraagt de man.
Niet echt. Heb mijn koffie liever verdunt met water en schuimende melk.
De man is trots op zijn espressomachine.
Wil de man niet teleurstellen.
Hij schuift het kopje naar me toe. Het is een klein kopje.
Zelfs voor espresso.
Het kopje is niet vol. Een halve slok meer niet.
Er was een feest, zegt de man. Een feest in de stad.
Een belangrijk feest. De vriend die schilder is. Waarom was hij niet op het feest? Was hij niet uitgenodigd? Hebben ze ruzie?
De man lacht een vals lachje. Zijn kale hoofd glimt ervan.
Dit is geen onschuldige espresso einlading.
De prijs voor het bodempje koffie is informatie.
Ik kijk hem op mijn domst aan. Mijn hoofd laat zich makkelijk in een domme stand zetten.
Ik heb al teveel gezegd, zegt de man met de zuinige koffiemachine.
Als de beleefdheidsduur van het gesprekje evenredig is aan de hoeveelheid koffie dan is het gesprek nu voorbij.
Ik sta op. De man praat door. Hij wil nog vertellen over zijn vakantie. Over het weer. Over de storm. Dat hij nat geworden is van de regen. Hoe de bijzondere bomen heten die hij gezien heeft in het bijzondere woud..
Ik zet een paar passen richting deur. De man staat ook op maar blijft vertellen. Luister naar het vakantie-verhaal. De espresso-man is van de mannen-liefde. Ik vraag me af waarom.
Zou hij teleurgesteld zijn in de eerste vrouw in zijn leven.
Is hij teleurgesteld als hij mij ziet. Een mislukte man.
Een vergissing die, als ik geluk heb na mijn dood in de hemel weer teruggedraaid wordt. Schiep God de schepselen niet naar zijn evenbeeld en is God niet een man? Voilà. Vrouwen zijn een foutje. Met geweld uit het lichaam van Adam getrokken.
Een per ongelukje. De espressoman wil mij vertellen dat de vriend van de mannen-liefde is. Sta nu buiten de deur. Espressoman is me gevolgd. Hij blijft vertellen. Heb het gesprek nu langer staand aangehoord dan zittend. Nog een pas en we staan allebei buiten.
Het verhaal is nog niet af hoewel het niet naar een climax toewerkt. Eindelijk worden mijn terugtrekkende bewegingen gezien als een intentie om te vertrekken.

Of je ruzie hebt vraag ik de vriend die schilder is.
Ze willen me in de scene trekken. De gay-scene.
Bestaat die nog dan?



10 april 2006

the Fulton fishmarket has moved

deel 1o van Jenna's verhaal
At this historic site New York is about to experience one of his biggest changes...zegt de verslaggever van de newscrew aan de kade van de East River.
Wat zou de biggest change zijn, vraag ik me af en loop verder langs de vismarkt. Kijk naar binnen in de hallen van de visafslag. Er is iets veranderd.
Dit zijn toch de gebouwen van de vismarkt. Er klopt iets niet.
Gisteren stonden de loodsen vol met oude aftandse heftrucks.
Het stonk er. Het was vies. Heftrucks reden af en aan met de schrimps en lobsters. Nu ruikt het niet naar vis en zijn de loodsen leeg. Er staan witte containers op het terrein. Department of Sanitation staat op de zijkant. Een kapotte heftruck steekt nog net met zijn vork boven de container uit. Met een hoge drukspuit worden de ijzeren pilaren van de fly-over gereinigd. Er hangen briefjes dat er rattenverdelging in de gebouwen ligt en dat je er niet meer in mag.

What’s happening, vraag ik aan de mannen die er aan het werk zijn.
It’s closed. The fishmarket is closed.
They’re building us a brand new one in the Bronx.
De vismarkt had geen koelcellen.
De vis werd alleen met ijs gekoeld.
Op last van het Department of Sanitation is de vismarkt verplaatst.


De Fulton vismarkt is gesloten, zeg ik tegen Jenna.
Dat stond in de krant. Waarom wil je naar de vismarkt daar is niks te zien.
Foto's maken.
Het is daar vies, zegt Jenna.
Daarom juist. Zal ik de krant gaan halen?
Morgen.
Morgen is zondag. De zaterdagkrant komt hier op zondag?
Morgen, zegt Jenna.
Morgen is de krant zo dik als vijf door-de-week-kranten.
Kijk op de site van de NY Times. Foto’s van de Fulton Fish market on its final morning bij the East River in Lower Manhattan.
Het zijn prachtige foto’s.

Fulton fishmarket NY Times
meer Jenna verhalen...»

9 april

vies

deel 9 van Jenna's verhaal
Zet de televisie aan. Het apartement heeft local TV.
Heb je cable, vraagt Jenna.
Local.
Weet niet wat local is. Kom daar snel achter.
Local is geen cable. Local is televisie via de antenne.
Het aantal te ontvangen zenders is de onzekere factor.
Soms vijf meestal twee. ABC news en een soapserie zender. De nieuwszender meldt dat er een bed-bug-epidemie is uitgebroken in hotels in het duurdere segment. Bed-bugs zijn kleine beestjes.
Ze slapen overdag in matrassen en bijten ‘s nachts de hotelgasten. Bed-bugs zijn klein. Je kan ze met het blote oog niet zien. Daarom heeft de televisiezender de beestjes uitvergroot. Beeldvullend. Ben blij met het wazige beeld van het camping-televisietje. Loop naar buiten. In het trappenhuis ligt een kakkerlak op de rand van een trede. Op zijn rug. Dood. Het beest is niet uitvergroot. Zonder magnification is de cockroach heel goed te zien ook al probeer ik niet te kijken. Harige pootjes, tanden, sprieten, het is heel goed te zien. Rijke mensen hebben kleine beestjes.
Arme mensen hebben groter gemuteerd ongedierte.
Loop langs de East River. Er is geen rechtstreekse metrolijn van de immigrantenbuurt naar Downtown Financial District.
De metro stinkt. Met de metro verdwaal je.
Liever lopen. Langs de East River lopen is een omweg.
Het gaat sneller door de stad.
In de stad zijn stoplichten. Bij elk block stoppen. Walk zegt een wit mannetje. Stop zegt een rood handje.
Het rode handje knippert. Bijna stop. Dat is een twijfelmoment. Alleen toeristen wachten bij het rood knipperende handje. Als het licht rood is trekken de auto's op. Full speed. ABC news meldt dat een man een jaywalking ticket gekregen heeft. After being hit against the windschield of a car lying on the street being critical injured with a head wound. De politie zegt de man was heel helder en in staat de bekeuring in ontvangst te nemen. Jaywalking is forbidden.
That's the law.

Loop langs de East River naar het apartement van Jenna. Langs de East River lopen is een omweg.
Aan de kade staat een nieuws-crew. Een verslaggever met een microfoon in zijn hand, oefent zijn tekst.
Een Chinese cameraman filmt. De regisseur luistert.
At this historic site New York is about to experience one of his biggest changes...
De rest van de tekst is niet te verstaan, het geluid gaat verloren in het gedender van het verkeer op de fly-over.
At this historic site New York is about to experience one of his biggest changes...begint de verslaggever opnieuw.
Wat zou de biggest change zijn? Loop verder langs de vismarkt en kijk naar binnen bij de visafslag, de lokatie die ik morgen ga fotograferen.
Er klopt iets niet aan het beeld. Er is iets veranderd.


7 april

poochie

deel 8 van Jenna's verhaal
Poochie is gestorven op een bankje onder de Williamsbergbridge in NY. Door gangrene aan zijn been. Poochie was dakloos.
Zijn vrienden organiseren een funeral service.




4 april
meer Jenna verhalen...»

luiers

Hoe vind je het, vraagt Jenna. De babykamer is bijna af. Alleen nog loodvrije verf kopen voor het wiegje.
De baby moet maar komen. Het duurt nog zo lang.
De baby is nog niet af. Je moet hem nog maken.
Hier gaan de luiers in. Zal ik al luiers kopen?
Het is kaal zonder luiers. Het ziet beter uit met luiers. Zal ik al luiers kopen?
In Wal-Mart aan de kassa, in assemblagebedrijven, steeds meer werknemers in Amerika dragen luiers omdat ze de plaspauze niet halen.
[uit: Nickel en Dimed van Barbara Ehrenreich]
Miljoenen mensen hebben dubbele banen. Je kunt rond middernacht in de supermarkt een caissière ontmoeten die ‘s ochtends om negen uur in een andere winkel is begonnen.
[uit: Amerikanen zijn niet gek van Charles Groenhuijsen]
Wat ik niet begrijp... Mensen die geen werk hebben leven op straat. Wat ik niet begrijp is dat mensen die heel hard werken op straat leven. Dat je heel hard werkt en daar niet van kunnen rondkomen.
Heb altijd veel uren gemaakt, zegt Jenna. Dat is normaal. Hard werken.
Het is niet zoals bij jullie.

Het loon voor laaggeschoolde banen ligt rond de 6 dollar per uur, een fractie boven het nationale minimumloon van 5.15 dollar, of rond de 2 dollar per uur voor banen waarbij fooien te verdienen zijn.
[uit: Het land dat zichzelf bemint van Rudi Rotthier]
Werknemers in kapsalons, autowasserijen of restaurants moeten steeds vaker ‘off the clock’ werken. Geen klanten betekent geen geld, pas als er klanten binnenkomen begint de teller te lopen. Wie het niet bevalt kan vertrekken. Voor jou zijn er zo tien anderen. En als er dan eindelijk klanten komen, krijgt de werknemer soms maar de helft van het minimumloon. De rest moet uit de fooien komen.
[uit: Amerikanen zijn niet gek van Charles Groenhuijsen]
Na 11 september zijn er 3000 terreurverdachten in de wereld opgepakt. Hierbij wordt het ‘Hollywood-model’ toegepast. In het zwart gestoken geheim agenten gaan de wereld over om buiten het Amerikaans grensgebied arrestaties te verrichten. Terreurverdachten worden verdoofd. Krijgen een luier om. Worden op het vliegtuig gezet en ondervraagd in kampen in Egypte, Jordanië en Oost-Europa. Gaandeweg worden bij dit soort operaties steeds meer onschuldige slachtoffers gemaakt.
De oorlog tegen de terreur is steeds moeilijker te beheersen.
[uit: The Washington Post/NRC]
Amerika heeft geheime gevangenissen.
Ja, dat staat in de krant, zegt Jenna. Zal ik al luiers kopen?
Koop maar, je hebt ze nodig, luiers.


3 april
meer Jenna verhalen...»