the other side

deel 29 van Jenna's verhaal
We gaan vanavond naar de première van een performance van Marina Abramovic. Voor het contrast. Na de opera. Marina Abramovic voert de performance op in de rotonde van het Guggenheim Museum in NY.

Marina Abramovic staat in een grote blauwe jurk in de rotonde van het Guggenheim museum en is van plan dat zeven uur vol te houden. Jenna kijkt naar de grote blauwe jurk en de bijna roerloze vrouw die zeer ernstig kijkt.
Is dit het? Is het dit? Jenna wil weten weten of het dit is.
Er loopt een vrouw met een ludieke zwart vilten hoed voorbij. Een hoed met een dartbord en twee gele pijltjes erop geprikt. Een performance trekt ander publiek dan de opera. Er is een Yoko Ono lookalike. Er is een man met gevolg. Hij draagt een zilveren oordopje. Is het een telefoon? Zijn I-pod? Security? Naast hem loopt een meisje in een strak oranje rokje en matching truitje. Ze heeft een klipboard bij zich. Ze maakt notes. Daarachter de assistente van de personal assistant die met een videocamera sjouwt. Een museum medewerker in strepen pak en badge baant de weg.
Jenna begint te giechelen. Een cultuurschok. De overgang is te groot. Gisteren het Metropolitain Opera met oude mevrouwen in avondjurken nu het Guggenheim met vrouwen met een compleet dartbort op hun hoofd. Er wordt gefilmd. Vanuit alle hoeken met veel camera’s. Ze filmen Marina Abramovic die in een grote blauwe jurk in de rotonde van het Guggenheim museum staat en van plan is dat zeven uur vol te houden.
Wat filmen ze, lacht Jenna. Er gebeurt niks. Als iets Jenna nerveus maakt is het rust. Als iets Jenna nerveus maakt is het dat ze niet weet wat er gaat gebeuren. Jenna begint te giechelen.
Ze doet iets met haar handen, zeg ik. Ze zoekt contact met het publiek. Het is energieoverdracht. Met haar handen probeert ze de energie te beïnvloeden. Ons gegiebel verstoort haar stemming, zeg ik.
Marina draait haar lichaam een kwartslag en kijkt recht in de ogen van Jenna. Ze kijkt eerder bestraffend dan energieoverdragend. Ze kijkt alsof we stoute kinderen zijn die niet naar haar luisteren. Het helpt niet de slappe lach blijft.
Er hangt een heilige sfeer in het Guggenheim. Een bezoeker vraagt zacht fluisterend uitleg aan een suppoost.
Wat is de betekenis van de armbewegingen die Marina maakt.
Er zijn een paar sequels, zegt de suppoost.
De gespreide armen. Die zijn net geweest. De open armen. Deze beweging is nieuw. Die heb ik vanavond nog niet gezien. Ik denk dat ze.. Ik denk dat...I think you could call it..The touching of the womb.
Het is the touching of the womb zeg ik tegen Jenna.
Jenna met baby York in buik. Sorry, zegt Jenna. die nog aan het bijkomen is van het schrikbeeld dat ze zeven uur lang naar een bijna bewegingsloze vrouw in een grote blauwe jurk zal moeten staren. Sorry, hier ben ik te nuchter voor en ik moet even zitten, zegt Jenna.


meer Jenna verhalen...»
11 juli 2006