het sneeuwt...

« mobiel... | no picture please | goede voornemens... »

College. Het sneeuwt. De sneeuw ligt dik. Ploeter door de sneeuw naar het college.
De wandeling duurt langer dan normaal. Loop als een oud vrouwtje. Mijn buurman uit het studentenhuis is ook laat. Nog maar vijf minuten. Ik zie studenten de AH binnen lopen. Ze komen te laat op het college. Maar het maakt niet uit. Ze lopen door het binnenpad en gaan vooraan zitten. Zo heeft iedereen je gezien. Het college is saai. Geen nieuwe kennis. Het lijkt alsof de docent niet gerekend heeft op studenten. Het vorige college was er bijna niemand, zegt hij. We hebben een sneeuwballengevecht gedaan. Wij zijn er. Min of meer compleet. Maar wat heeft hij te vertellen.
Dat heb je toch allemaal al op de middelbare school gehad, zegt K. tegen mij. Oh, sorry, voor jou is dat al lang geleden. Ik zeg dat deze basis taalkennis mij ook bekend is. En dan is er de onvermijdelijke film. Veel docenten leuken de lessen op met een film. Midden op de dag naar een film kijken.
Jullie moeten veel lezen, zegt de docent. Veel kranten, veel boeken. Jullie moeten de cultuur goed bijhouden. Wanneer dan, moppert K. Inderdaad wanneer dan. De lessen worden zo volgepropt dat er geen tijd over blijft.
Dit blok moet er een essay geschreven worden. Genoeg voor één blok zou je zeggen. Nee, je krijgt ook opdrachten. Om te oefenen. Ze tellen nauwelijks voor je punt maar kosten wel veel tijd. De mondelinge presentatie - met zijn tweeën - is het dieptepunt van deze lessencyclus. Een mondelinge presentatie doe je alleen. Niet met zijn tweeën...
Hobbel door de sneeuw weer naar huis. De film houdt ik voor gezien. Kom thuis en kruip in bed om koude voeten en handen op te warmen.
Over schrijven moet je niet lullen. Schrijven moet je gewoon doen.








Anna