Mosa Trajectum
« spaanse olijven | no picture please | paddo's »
Het zweet loopt in drie straaltjes langs zijn gezicht.
Water, zegt Harry de Wit. Is er nog water.
Daar op de grond, wijs ik.
Daar, zeg ik, voor je voeten.
Het is première van Mosa Trajectum.
Na afloop van zijn optreden staat Harry de Wit in de geïmproviseerde kleedkamer te zweten.
De kraan boven de wastafel is nog niet aangesloten. Er staan flesjes water op de grond.
Water, zegt Harry de Wit. Is er nog water.
Hij kijkt blij. Blij dat het toch nog gelukt is met de voorstelling.
Maastricht heeft een probleem.
In Maastricht schijnt de zon.
En waar de zon schijnt kan je een terras neerzetten.
Er zijn veel terrassen in Maastricht. En al die terrassen zitten vol.
Als je op een terras zit kan er niet gewerkt worden. Er wordt niet gewerkt omdat de zon schijnt.
En waar de zon schijnt kan je een terras neerzetten. Die terras-stoelen moeten bezet worden.
Dat is goed voor het image van Maastricht. Volle terrassen in de zon.
Volle terrassen met relaxte mensen.
Goed voor het image van de stad zijn ook de Nederlandse Dansdagen.
De Nederlandse Dansdagen willen niet meer naar Maastricht komen.
Ze willen niet meer komen omdat de zon schijnt.
Ze willen de Dansdagen in een stad waar het waait.
Waar je automatisch je pas versnelt door de koude wind.
Waar je tot actie overgaat om maar warm te blijven.
Harry de Wit zit op het terras van Casino Slavante boven op de St. Pietersberg.
Hij houdt van Maastricht. Hij houdt van de zon.
Hij kijkt uit over de Maas en ziet in de verte België. Het geluid van kraanvogels en reigers.
Harry houdt ook van theater. Hij gaat een voorstelling maken in de AINSI voor de Nederlandse Dansdagen.
AINSI het theater in de cementfabriek.
In de fabriek is het koel. Het zonlicht valt indirect binnen door de hoge ramen.
Het effect is meteen merkbaar. Er wordt gewerkt.
In de fabriek wordt hard gewerkt door Pierre en zijn mannen
AINSI is het nieuwe theater in de cementfabriek van Maastricht. Het theater is nog niet af.
De wens om in de onaffe industriële ruimte te werken back-fires.
De loco-burgemeester dreigt op last van de brandweer de voorstelling af te lasten.
De voorstelling die over twee dagen in première zal gaan.
Het theater is niet af. Het is niet veilig voor de bezoekers.
Pierre de bouwopzichter zet er nog een tandje bij.
Hij zorgt dat het gebouw brand en vlucht veilig is voor de première van MosaTrajectum.
In de stad ver van het stof en de tocht van de fabriek wordt verhit geruzied over de organisatorische misser.
Heb je al eens meegemaakt dat er niks misgaat bij het maken van een voorstelling, vraagt de schouwburgdirecteur lachend.
Hij wacht niet op het antwoord.
In de Randstad gaat het vaker goed dan hier in Limburg. Dat komt omdat het daar waait.
Dat komt omdat er niet zoveel terrasjes zijn.
Het is première van Mosa Trajectum.
Na afloop van zijn optreden staat Harry de Wit in de geïmproviseerde kleedkamer te zweten.
De kraan boven de wastafel is nog niet aangesloten.
Water, zegt Harry de Wit. Is er nog water.
Er wordt op de deur geklopt, of de wc al vrij is.
De wc's in de nieuwe theater-zaal in de cementfabriek zijn nog niet klaar.
Het publiek druppelt de kleedkamers binnen op zoek naar een plek om hun plas te doen.
Harry zegt niks. Hij is de verbijstering voorbij.
