het gesprek open houden
De nieuwe onderbuurvrouw is van hippie-ouders-afkomst.
Ze vind mijn houding t.o.v. de zwervers-problematiek niet humaan genoeg.
Daklozen schuilen onder de overkapping op het pleintje.
Ze wachten totdat het slaaphuis om de hoek haar deuren opent.
Het pleintje is de privé-parkeerplaats van de appartementen-bewoners.
Buurvrouw vind mijn vriendelijk gedogen niet genoeg. De daklozen, drinken, blowen, en spuiten op het pleintje. Tegen de avond leggen ze een plank of een stuk karton neer en kruipen in hun dekens als ze geen geld hebben of wel geld maar geen plek in het opvanghuis. Hun favoriete plek is de inrit. Die is overdekt en uit het zicht en uit de wind. Ben bang dat ik een keer over iemand heen zal rijden. De inrit is smal en in het donker zie je niet dat het donkere hoopje een slapend mens kan zijn. Zij zijn daar zelf minder bang voor. Ook al ruim ik regelmatig de geïmproviseerde bedden op, de plek is geliefd en het gevaar voor eigen leven telt niet. Als dank voor de gastvrijheid ligt er geregeld een dikke drol. Wat kunnen mensen-drollen toch groot zijn. Achtergelaten spuiten lever ik in bij het opvanghuis. Lege bierblikjes breng ik naar de recycling. Buurvrouw vind dat niet genoeg. Ze gaat het gesprek aan.
Terwijl ze haar woning blauw paars groen en geel schildert en de psychedelische 60-ties home-decoration weer terug brengt naar deze eeuw papt ze aan men de niet-woningbezittende medemens. Haar hartelijkheid heeft een aanzuigend effect. Het beroeps-zwervers-echtpaar stalt fietsen en andere persoonlijke bezittingen op het plein en op mijn verzoek dat niet te doen zeggen ze dat het mag van haar. Ze hebben toestemming gekregen hun fietsen te stallen op het pleintje, want voor het opvanghuis worden ze toch maar gestolen. Na een week staan er vijf fietsen na twee weken een complete fietsenstalling. Het zijn dure fietsen. Het zijn gestolen fietsen. Het echtpaar is een handeltje begonnen op de parkeerplaats. Maar het kontakt met het hippie-meisje is uiterst hartelijk. Ze krijgen thee en de handel bloeit.
Op een gewone maandagochtend hoor ik haar gillen. Ze komt thuis na een weekend bij haar ouders en de voordeur staat open. Dat is niet zo raar want ze heeft de on-stadse gewoonte haar voordeur niet af te sluiten. Een verleidelijke hoeveelheid cd's zijn door de gordijnloze ramen duidelijk zichtbaar. Nette stapeltjes uitgestald naast haar hippe muziekinstallatie. De stapeltjes cd's zijn weg. Geen sporen van braak, de deur was open en de zwervers hebben niks gezien echt waar niet.
Het hippie-meisje hecht toch meer aan de materie dan ze dacht.
Er komt een zwaar slot op de voordeur.
Er komt een poort. De parkeerplaats wordt afgesloten. Alleen toegankelijk voor bewoners met sleutel. De zwervers zijn hun schuilplek kwijt. Hun wachthokje. De beschutting tegen de regen en de wind. Het plekje om de wachten totdat het slaaphuis de deuren opent. Dat zal ze leren.
